Με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη σε άτομο του ευρύτερου φιλικού περιβάλλοντός μου, σας παραθέτω τις ακόλουθες σκέψεις μου.
Γυναίκα γύρω στα 55, πριν 3 εβδομάδες περίπου, νόσησε από κορονοϊό, τον περίφημο Covid 19. Απουσία σοβαρών συμπτωμάτων, πέρασε το απαιτούμενο διάστημα των 14 ημερών στο σπίτι της, ακολουθώντας τις οδηγίες του ΕΟΔΥ.
Μετά το πέρας λοιπόν της υποχρεωτικής καραντίνας, ήρθε η στιγμή να επιστρέψει στην εργασία της. Και εδώ ξεκίνησε το πρόβλημα.
Δουλεύοντας σε μια μεγάλη σχετικά επιχείρηση, με αρκετά άτομα προσωπικό, θα περίμενε κανείς η επιστροφή της να δημιουργούσε στους συναδέλφους της κλίμα ανακούφισης και χαράς για το αίσιο τέλος της «περιπέτειας» της. Εξάλλου, σε τέτοιους χώρους, συχνά υπάρχουν και φιλικές σχέσεις πέρα από την καθαρά επαγγελματικές. Αντί αυτού λοιπόν, η υποδοχή της κάθε άλλο παρά φιλική ήταν. Καχύποπτα και φοβισμένα βλέμματα, λόγια πισώπλατα, απομόνωσή της.
Ιδού! Μια μορφή ρατσισμού, κρυμμένη καλά μέσα μας όπως φαίνεται, που αναβιώνει στις μέρες μας. Μακριά από τους «κορονόπληκτους» και όλα καλά! Γιατί το γεγονός που περιγράφεται παραπάνω, δεν αποτελεί παρά μόνο ένα παράδειγμα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί. Οι ασθενείς με κορονοϊό, φέρουν ένα στίγμα που θα τους ακολουθεί για καιρό όπως φαίνεται.
Και αν ίσως ακούγεται λογικό να υπάρχει φόβος επαφής με κάποιον που νοσεί, κανένας δε θέλει να αρρωστήσει και ο ίδιος εξάλλου, το να αντιμετωπίζεται ο κάθε πρώην ασθενής σα να είναι «μολυσμένος» και να του κολλάνε αυτή την «ετικέτα», κάτι τέτοιο μόνο άσχημα πράγματα «γεννάει».
Μοιάζει σαν εμφύλια «σύρραξη». Οι άνθρωποι χωρισμένοι σε δύο «στρατόπεδα». Οι μεν υγιείς και οι δε «μολυσμένοι». Ο φόβος, η καχυποψία, η προκατάληψη να επικρατεί στους πρώτους, η πίκρα, η απογοήτευση, το αίσθημα της απομόνωσης στους δεύτερους. Αν υπήρχε μάλιστα μια νέα Σπιναλόγκα, θα τους είχαμε ήδη στείλει εκεί.
Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση;
Σωστή απάντηση δυστυχώς δε μπορεί να δοθεί. Και υποθέσεις, όταν μιλάμε για ανθρώπινες συμπεριφορές, δύσκολο να χωρέσουν.
Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά σε μια μη γνώριμη και επικίνδυνη κατάσταση γι΄ αυτόν, το πρώτο ρόλο τον παίζει το αίσθημα της επιβίωσης. Λογικό και γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων.
Στην πανδημία του κορονοϊού όμως, (τι σύμπτωση), ο «εχθρός» παύει να είναι μόνο ο ίδιος ο ιός αλλά παίρνει και τη μορφή του συνανθρώπου που είχε την ατυχία να νοσήσει απ’ αυτόν. Όλα τα άσχημα του ανθρώπινου είδους, για άλλη μια φορά, δίνουν το «παρών». Συμπεριφορές σκληρές και απάνθρωπες, απέναντι σε όλους αυτούς, ξεχνώντας αυτά που μας ενώνουν μαζί τους. Γιατί όλοι έχουμε κάποιο συγγενή, φίλο ή γνωστό σε εκείνο το «στρατόπεδο» των δε.
Και ίσως εδώ είναι που χρειάζεται μια μικρή υπενθύμιση. Κανένας δε θέλει να του κάνουν όσα δε θα έκανε αυτός! Πριν πράξουμε λοιπόν, ας το σκεφτούμε καλά αυτό. Η ζωή κάνει κύκλους, αν μη τι άλλο!
Βασιλική Κορδη
