Ετικέτα: γονείς

Η σημασία του αγγίγματος δεν αποτυπώνεται εύκολα με λόγια.

Είναι αυτό που νιώθεις, όταν κάποιος σε ακουμπάει με τρυφερότητα. Η αίσθηση της ανακούφισης και της ασφάλειας, όταν το αγαπημένο πρόσωπο σε αγγίζει για λίγα δευτερόλεπτα ή για περισσότερη ώρα.

Το άγγιγμα, θα τολμούσα να πω, έχει μαγικές ιδιότητες. Κατευνάζει, θεραπεύει και σε κάνει ευτυχισμένο.

Από τη βρεφική ηλικία, το άγγιγμα της μητέρας προς το μωρό διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο. Με το μητρικό χάδι, το βρέφος αισθάνεται στοργή και φροντίδα και η αγκαλιά τού προσφέρει ζεστασιά και προστασία.

Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για τα μεγαλύτερα παιδιά. Η αγκαλιά, από τους γονείς πρωτίστως καθώς και από άλλα οικεία πρόσωπα όπως οι φίλοι, ενισχύει το αίσθημα αποδοχής και τονώνει την αυτοπεποίθησή τους. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, ένα παιδί θα αναπτυχθεί πληρέστερα τόσο σωματικά όσο και πνευματικά αλλά και ψυχικά, εάν έχει λάβει αληθινή αγάπη και στοργή στη ζωή του.

Αλλά και ως ενήλικες… Ποιος θα αρνηθεί πως η αγκαλιά δεν είναι η καλύτερη λύση σε όλα τα προβλήματα; Όταν νιώθεις αγχωμένος ή εξαντλημένος από μία δύσκολη ημέρα, η αγκαλιά, που μπορεί να σου προσφέρει κάποιος, σίγουρα θα λειτουργήσει αναζωογονητικά και θα σου δώσει κίνητρο να συνεχίσεις.

Σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται για τη σκληρότητα, την αγριότητα και οτιδήποτε βάναυσο, να τολμάμε να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο. Το αποτύπωμα, που αφήνουμε στην ψυχή του, σίγουρα θα τον συντροφεύει για πολύ καιρό.

Βίκυ Λάττα

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικής Ραδιοτηλεόρασης (International Children’s Day of Broadcasting) καθιερώθηκε από τη Unicef το 1991. Κάθε 1^η Κυριακή του Μαρτίου αποτελεί μία ευκαιρία υπενθύμισης στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς όλου του κόσμου της ποιότητας των παιδικών προγραμμάτων που προβάλλουν.

Η τηλεόραση εισβάλλει από πολύ νωρίς στον κόσμο του παιδιού μιας και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί την εύκολη λύση για τον γονέα που εργάζεται και έχει πολλές υποχρεώσεις. Ταυτόχρονα, όμως, δημιουργείται μία σχέση εξάρτησης, η οποία μπορεί να αποβεί δυσάρεστη για την ανάπτυξή του. Η επικοινωνία μεταξύ γονέα και παιδιού μειώνεται και το τελευταίο καθίσταται ένας παθητικός δέκτης μηνυμάτων.

Συνηθίζοντας σε αυτή την κατάσταση χάνει την όρεξη για δημιουργικότητα και δεν εξελίσσει τις κλίσεις και τις ικανότητές του. Η κατανάλωση περισσότερου φαγητού, από ό,τι χρειάζεται, είναι σύνηθες φαινόμενο που συσχετίζεται με την πολύωρη καθήλωση μπροστά στην τηλεόραση.

Η προβολή λανθασμένων και ευτελών προτύπων είναι ένας ακόμη αποτρεπτικός παράγοντας στην ορθή διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Σκηνές βίας, σεξουαλικά υπονοούμενα και ένας τρόπος ζωής που αντιβαίνει στην οργάνωση και πειθαρχία, που καλείται να έχει το παιδί, προκειμένου να ανταποκριθεί στην καθημερινότητά του, το αποσυντονίζουν. Μην μπορώντας, ακόμη, να διαχωρίσει το σωστό από το λάθος, μπερδεύεται και οδηγείται σε σύγχυση.

Για να αποφευχθούν ή έστω να περιοριστούν όλες οι παραπάνω αρνητικές επιπτώσεις της τηλεόρασης, κρίνεται απαραίτητο ο γονέας να θέτει όρια, τα οποία θα τηρεί. Όρια αναφορικά τόσο με τον χρόνο που θα βλέπει τηλεόραση το παιδί όσο και με το είδος των προγραμμάτων που θα παρακολουθεί.

Μπορεί τα παιδιά να μην εφαρμόζουν όσα τους λες και σε πολλές περιπτώσεις να αντιδρούν, όταν πηγαίνεις κόντρα στη θέλησή τους, όμως πάντα θα μιμούνται. Ο γονέας αποτελεί το πρώτο και πιο ισχυρό πρότυπο στη ζωή τους. Για να κάνει το παιδί αυτό που του επισημαίνει ένας ενήλικας, είναι σημαντικό να το εφαρμόζει πρώτα ο ίδιος. Μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο στον ελεύθερο χρόνο σου, να περιορίσεις τις ώρες μπροστά στην οθόνη του κινητού σου και να κλείσεις την τηλεόραση την ώρα του φαγητού. Είναι μερικές μόνο από τις εικόνες που σίγουρα θα αποτυπωθούν στο μυαλό ενός παιδιού.

Αν αναρωτιέσαι πόσος χρόνος είναι ο κατάλληλος, ο Serge Tisseron, Γάλλος ψυχαναλυτής και ψυχίατρος, ανέπτυξε το 2008 τον κανόνα 3-6-9-12. Αυτό σημαίνει όχι τηλεόραση πριν από τα 3 χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα 6, καθόλου διαδίκτυο πριν από τα 9 χρόνια και καθόλου μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν από τα 12. Αυτή, φυσικά, είναι μόνο μία άποψη.

Βίκυ Λάττα

Ένα φαινόμενο, το οποίο απασχολεί την κοινή γνώμη, ειδικά τον τελευταίο καιρό λόγω των περιπτώσεων που έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας, είναι αυτό της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης παιδιών και εφήβων.

Ένα θέμα ιδιαίτερα ευαίσθητο, το οποίο χρήζει ιδιάζουσας σημασίας και προσέγγισης.

Από πολύ μικρή ηλικία, τα παιδιά αντιλαμβάνονται τη σεξουαλικότητά τους. Είναι σημαντικό, επομένως, να αναπτύξουν μια υγιή στάση απέναντί της και να διαμορφώσουν μία σωστή άποψη για το τι είναι θεμιτό και τι όχι σχετικά με τη σεξουαλική προσέγγιση.

Οι γονείς, σε πρώτη φάση, καλούνται να απαντήσουν στις ερωτήσεις που πιθανόν θα τους θέσει το παιδί γύρω από αυτό το θέμα. Θα πρέπει να είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να το ακούσουν και να αφουγκραστούν την περιέργεια και την αγωνία του και να συμβάλουν με τον δικό τους τρόπο στις αναζητήσεις του. Συγκεκριμένοι επιστήμονες, όπως ψυχίατροι, παιδαγωγοί και άλλοι, με τις εξειδικευμένες γνώσεις τους, μπορούν να καθοδηγήσουν τους γονείς στη σωστή διαχείριση αυτού του θέματος.

Τι πρέπει, όμως, να γνωρίζει ένα παιδί:

• Η σεξουαλικότητα είναι κάτι φυσιολογικό, για το οποίο δε χρειάζεται να ντρέπεται και να νιώθει άβολα.
• Δε θα πρέπει να αφήνει κανέναν να το αγγίζει και αν αυτό συμβεί ενημερώνει αμέσως τους γονείς ή τον δάσκαλό του.
• Έχει το δικαίωμα να αρνηθεί μία ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά από όποιον και αν προέρχεται, είτε πρόκειται για οικείο πρόσωπο είτε όχι.

Η συζήτηση με το παιδί είναι μία διαρκής ανταλλαγή απόψεων. Αν είσαι, λοιπόν, γονέας αφιέρωσε χρόνο την ώρα του φαγητού, σε κάποιο παιχνίδι ή σε μία βόλτα, για να επικοινωνήσεις με το παιδί σου. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που χτίζεται. Σταδιακά, με υπομονή, προσπάθεια και ορθή καθοδήγηση.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείς να απευθυνθείς στην παρακάτω ιστοσελίδα:

http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=14335&Itemid=0&lang

Βίκυ Λάττα