Πρώτα ήταν οι υπολογιστές, μετά ήρθε το διαδίκτυο (ιντερνέτ) και κάπου 15 χρόνια πριν καλωσορίσαμε, τα πολυαγαπημένα σε όλους, κοινωνικά δίκτυα (social media). Από τότε μέχρι και σήμερα, αυτά τα τελευταία άλλαξαν κατά πολύ.
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όπου και έκαναν την εμφάνισή τους, τα social media ήταν άγνωστα στους περισσότερους, δημοφιλή όμως μεταξύ των φοιτητών, μέχρι που έφτασε το σήμερα και σχεδόν όλοι, μικροί και μεγάλοι, τα έχουν αναδείξει ως την αγαπημένη, μερικές φορές και αποκλειστική, ασχολία.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, η ενασχόληση με τα κοινωνικά δίκτυα, μπορούμε να πούμε πως ξεκίνησε σαν ένα «παιχνίδι». Είτε από περιέργεια για το άγνωστο, είτε εξαιτίας της διάθεσης να κάνουμε κάτι διαφορετικό, δημιουργήσαμε όλοι λογαριασμό στις διαδικτυακές αυτές «κοινωνίες».
Στο ξεκίνημα, ήταν οι σκέψεις μας τις οποίες θέλαμε να μοιραστούμε, τα συναισθήματά μας και οτιδήποτε άλλο, αποτυπωμένο σε λίγες γραμμές ή εκφρασμένο μέσα από φωτογραφίες. Ναι, κάπως έτσι ήταν, μέχρι που αργά αλλά σταθερά τα social media, μας έδειξαν το σκληρό τους «πρόσωπο»!
Η ενασχόληση με τα social media, είναι από μόνη της μια πρώτης τάξεως «ευκαιρία» να εκθέσεις τον εαυτό σου. Και όταν αποφασίζεις να εκτεθείς, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, θέμα πάνω στο οποίο υπάρχουν και πολλές και διαφορετικές απόψεις, έχεις αποδεχτεί ταυτόχρονα και το γεγονός πως κανένας δε μένει στο απυρόβλητο.
Πίσω από το πληκτρολόγιο ο καθένας έχει γίνει (επι)κριτής των πάντων. Το διαδικτυακό μπούλινγκ, άλλη μια έννοια της σύγχρονης εποχής, ο λεκτικός εκφοβισμός στα ελληνικά, έχει γίνει το «ψωμοτύρι» για τους χρήστες των social.
Κριτικάρουμε γεγονότα, σημαντικά ή και καθόλου σημαντικά, «μιλάμε» για τις απόψεις και τις φωτογραφίες του οποιοδήποτε χρήστη, δείχνοντας τέτοια σκληρότητα που, ουκ ολίγες φορές, «αγγίζει» τα όρια του μίσους.
Αν και όπως ξαναείπαμε, όλοι ξέρουμε πως ο σχολιασμός σε αυτούς τους εικονικούς χώρους θα υπάρχει πάντοτε, είναι και στη φύση του ανθρώπου εξάλλου να λέει τη γνώμη του, κανένας όμως, ξεκινώντας από τους δημιουργούς τους και φτάνοντας στους πρώτους χρήστες, δε φανταζόταν τη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα.
Ένας καθημερινός «πόλεμος», μια «σφαγή» δίχως έλεος, χαρακτηρισμοί και λόγια από ατσάλι, «γλώσσα» που στάζει δηλητήριο. Και αν ακούγονται ίσως υπερβολικές οι παραπάνω εκφράσεις, δυστυχώς οι συνέπειες αυτής της πραγματικότητας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο διαφωνίας. Κατάθλιψη, απόγνωση, αυτοκτονίες. Η πιο μελανή πτυχή της ιστορίας του διαδικτύου.
Και το πιο σημαντικό ερώτημα διατυπωμένο σε τρεις μόνο λέξεις. ¨Γιατί τόσο μίσος;¨ Τι «κενά», απωθημένα, ερωτηματικά και απογοητεύσεις κρύβονται μέσα μας; Μπαίνουμε σε αυτόν τον ανελέητο «πόλεμο» για να διαφοροποιηθούμε, για να νιώσουμε ισχυροί, για να απορρίψουμε ό,τι δε μας αρέσει; Για να επιβληθούμε και να μειώσουμε τους άλλους;
Ένα μεγάλο «αγκάθι» καρφωμένο στις ψυχές των ανθρώπων, που μόνο με έναν τρόπο θα βγει. Όταν θα έχουμε «μιλήσει» με τον εαυτό μας, όταν θα έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας και θα έχουμε πρώτα αγαπήσει εμάς τους ίδιους, τότε θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τους άλλους. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με αποφασιστικότητα, θα το τραβήξουμε, μια και καλή, μακριά από την ψυχή μας.
Βασιλική Κόρδη
Απόφοιτος ΜΜΕ Παντείου Πανεπιστημίου
ψυχολογικά των εργαζόμενο. Σύμφωνα με έρευνα της Αυστραλιανής Εταιρίας Airtasker, 1 στους 4 εργαζόμενους έχει εγκαταλείψει κάποια στιγμή εργασιακή θέση λόγο της απόστασης και της μετακίνησης. Άρα μέσω της Τηλεργασίας, μειώνεται αισθητά η μετακίνηση μας προς και από την δουλειά και το σπίτι, καθώς επίσης παρατηρείται και αισθητά η μείωση του κόστους μεταφοράς μας. Διοχετεύουμε λοιπόν την ενέργεια μας στο να παραμένουμε παραγωγικοί για την εργασίας μας και τις υπόλοιπες μας δραστηριότητες και επενδύουμε το κόστος που θα πήγαινε στα έξοδα μεταφοράς, σε πιο αναγκαίους τομείς.
συγκεκριμένα,μεταβλητές φανέρωσαν πως οι εργαζόμενοι από απόσταση, εργάζονται κατά 1.4 ημέρες συν ανά μήνα, σε σχέση με τους δια ζώσης εργαζομένους, ποσό που ανέρχεται στις 16,8 ημέρες συν το χρόνο. Όταν οι εργαζόμενοι από απόσταση ρωτήθηκαν πόση ώρα περίπου ξοδεύουν λόγο αντιπερισπασμών κατά την εργασία, η απάντηση ήταν 27 λεπτά περίπου, δηλαδή σχεδόν 37 λεπτά λιγότερο, σε σύγκριση με τους δια ζώσης που υπολόγισαν τον χαμένο χρόνο περίπου κοντά στη 1 ώρα για κάθε εργάσιμη ημέρα.
οντας μας μηνύματα με σκοπό την ξεκούραση μας, εμείς τις περισσότερες φορές καταστέλλουμε τον κουρασμένο οργανισμό μας, αντί να του αφιερώσουμε ένα διάλειμμα μερικών λεπτών.Μιας και παρατηρήθηκε πως τα διαλείμματα που χρειάστηκαν οι εργαζόμενοι μέσω σπιτιού,ήταν μεγαλύτερα χρονικά σε σύγκριση με τους εργαζομένους με φυσική παρουσία στην εργασία, έδωσε την απάντηση πως με αυτό τον τρόπο, αυξήθηκε η παραγωγικότητα και η αποτελεσματικότητα τους.
νο για άλλες δραστηριότητες. Έρευνες της Airtasker, έδειξαν πως άτομα που δουλεύουν μέσω απομακρυσμένης εργασίας, φάνηκαν να είναι περισσότερο ενεργά σε ότι αφορά την διαχείριση του προγράμματος τους και του ελεύθερου χρόνο για γυμναστική. Δύο ώρες και 44 λεπτά, εμφανίζεται να είναι ο χρόνος που δαπανήθηκε από εργαζόμενους από το σπίτι ανά μια εβδομάδα, δηλαδή σύνολο 25 λεπτά παραπάνω σωματικής άσκησης, σε σχέση με άτομα που εργάζονται δια ζώσης.
Στον εγκλεισμό ή lockdown, όπως συνηθίζεται να το λένε οι περισσότεροι, κάποια «φαινόμενα», αν μας επιτρέπεται η χρήση της λέξης, ήρθαν για να μείνουν! Ένα τέτοιο «φαινόμενο» είναι και τα λεγόμενα ριάλιτι (reality), που βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος φαίνεται να «ριζώνουν» στις ζωές μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως κάτι μας θυμίζει αυτός ο αγώνας για την εκπλήρωση του ονείρου! Γι’ αυτό δεν αγωνιζόμαστε όλοι μας; Τα όνειρα είναι για να εκπληρώνονται λένε οι ειδικοί για την ψυχική υγεία και εμείς, γεμάτοι ελπίδα, ακολουθούμε το δρόμο αυτό, μέχρι να φτάσουμε στην ευτυχία.