Κατηγορία: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Τη στήριξή της στη Σοφία Μπεκατώρου, μετά τις καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση, εξέφρασε η χρυσή ολυμπιονίκης και πολιτικός Βούλα Πατουλίδου ενώ μίλησε για τις απειλές και τις παρενοχλήσεις στο χώρο του αθλητισμού.

Η Χρυσή Ολυμπιονίκης στο αγώνισμα των 100 μέτρων μετ εμποδίων υπερασπίστηκε τη συναθλήτριά της δηλώνοντας στον Αντ1: «Η Σοφία είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα, από τους ανθρώπους που όταν μιλήσουν ξέρουν τι θα πουν και πώς θα το πουν. Βρήκε τη δύναμη, είναι μία λαβωμένη ψυχή πάρα πολλά χρόνια».

Η Βούλα Πατουλίδου αναφέρθηκε και στην Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία, καθώς και στηνανακοίνωση που εξέδωσαν μετά την καταγγελία, αναφέροντας: «Δεν διορίζουμε κομματικούς στον αθλητισμό. Στον αθλητισμό πρέπει να διορίζονται άνθρωποι που αγαπούν το αντικείμενο. Πρωτίστως παιδαγωγοί και μετά προπονητές. Πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τέτοιο τρόπο που να καταλάβουν ότι το σώμα τους και η ψυχή τους τους ανήκει; Ότι δεν είναι δική τους η ντροπή; Δεν αντιμετωπίζεις με τέτοια φαιδρή ανακοίνωση ένα τόσο σημαντικό γεγονός, γιατί στην ουσία στοχοποιείς όλο το άθλημα».

Έχω δεχτεί κι εγώ απειλές

Μιλώντας στο Ράδιο Θεσσαλονίκη, η νυν αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης σχολιάζοντας τις πρόσφατες αποκαλύψεις είπε: «Είναι μία πρακτική πάρα πολλών χρόνων που λέει ότι εγώ ο μεγάλος παράγων, είμαι στο απυρόβλητο, είμαι στο ατιμώρητο γιατί έχω εξουσία που μου την έχουν παραχωρήσει. Όποιος και να μιλήσει εναντίον μου δεν θα με κουνήσει, δεν θα με τρομοκρατήσει και εγώ συνεχίζω. Είναι απλά τα πράγματα» ανέφερε αρχικά η κ. Πατουλίδου.

Ερωτώμενη για τις δικές της εμπειρίες σημείωσε: «Εγώ είχα απειλή, να μην μπω ποτέ στο αεροπλάνο της Βαρκελώνης γιατί θεωρητικά δεν διεκδικούσα καμία διάκριση. Στη Βαρκελώνη κέρδισα, στη Βαρκελώνη έκανα την υπέρτατη διάκριση και την κατάργηση όλων των αρνητικών σχολίων. Άρα, η απειλή ήταν μπροστά μου, έπρεπε να μην την δω και να την προσπεράσω και αν δεν υπήρχε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ίσως να μην πήγαινα ποτέ στην Βαρκελώνη».

«Το όριο το είχα πιάσει, αλλά αυτό δεν σου έδινε το όνειρο της μεγάλης διάκρισης. Οι παράγοντες είναι η εξουσία και στο απυρόβλητο. Εσύ που είσαι ο πρωταγωνιστής στο γήπεδο είσαι όμως δούλος έξω από το γήπεδο, γιατί αυτή ήταν η νοοτροπία και προσπαθούμε χρόνια οι μεγάλοι αθλητές να την σπάσουμε για να μπορέσουν μικρότερα παιδιά να φτάσουν στην διάκριση» συμπληρώνει με νόημα.

Ερωτώμενη αν έπεσε η Βούλα Πατουλίδου θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης επεσήμανε πως «εγώ είχα ένα μεγάλο προσόν, ξεκίνησα – παγκόσμια πρωτοτυπία – πολύ μεγάλη τον πρωταθλητισμό, ταυτόχρονα όμως παντρεμένη. Με έναν αθλητή της άρσης βαρών, καταξιωμένο στους αθλητικούς χώρους, γνωστό τοις πάσι, άρα δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να κάνει κάτι διαφορετικό. Οπότε στην πλευρά της όποιας σεξουαλικής παρενόχλησης ήμουν καλυμμένη».

«Υπάρχουν και παράγοντες διαμάντια με το που σε βλέπουν σου δίνουν την δύναμη και την ώθηση για να ξεπεράσεις όρια. Άρα η εμπιστοσύνη είναι μεγάλη γιατί αυτή είναι η οικογένειά σου. Σε αυτόν τον χώρο να μην μπαίνει όποιος να ναι» πρόσθεσε μεταξύ άλλων.

Γιατί τώρα…

«Η δεινή θέση ήταν όλα τα χρόνια που το κουβαλούσε, που έλεγε να το πω να μην το πω. Τώρα είναι η στιγμή της αλήθειας. Η στιγμή της εκδίκησης, του ήρεμου ύπνου της γιατί μέχρι τώρα είχε εφιάλτες. Τώρα θα διεκδικήσει το δίκιο της και καλά θα κάνει» ανέφερε για την Σοφία Μπεκατώρου.

Απαντώντας σε όσους αναρωτιούνται «γιατί τώρα, γιατί 23 χρόνια μετά» η κ. Πατουλίδου τονίζει «Δεν είναι πάντα εύκολο να απενοχοποιηθείς από μία τέτοιου είδους πράξη που θέλεις να την κρατήσεις όσο το δυνατό στο σκοτάδι. Έχει μεγαλώσει και νιώθει πιο δυνατή. Υπάρχουν οι εκλογές των ομοσπονδιών τώρα και πάνω που έλεγες θα απεγκλωβιστούμε από αυτόν τον άνθρωπο όπου τον κοιτώ και θυμάμαι στιγμές που θέλω να ξεχάσω, κι όμως αυτός είναι ζωντανός και διεκδικεί εκ νέου μία άλλη θητεία. Ως εδώ και μη παρέκει».

 

Μια «περιπέτεια» περίμενε γνωστό παρουσιαστή, κατά την επιστροφή του στην Αθήνα από το Ντουμπάι, καθώς- σύμφωνα με πληροφορίες- είχε πάνω του 30.000 ευρώ.

Όταν διαπιστώθηκε ότι ο παρουσιαστής είχε πάνω του αυτό το ποσό, κατασχέθηκε το 25% όπως προβλέπει η νομοθεσία, δηλαδή 7.500 ευρώ, σύμφωνα με τα dikaiologitika. Η ίδια ιστοσελίδα αναφέρει ότι ο παρουσιαστής «συνελήφθη» και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος.

Τις επόμενες ημέρες ο γνωστός παρουσιαστής, ψυχαγωγικής εκπομπής, θα πρέπει να αποδείξει πού βρήκε το ποσό, σύμφωνα με άλλες πληροφορίες.

 

Ανοίγουν στόματα στην Θεσσαλονίκη. Μετά την καταγγελία της πρώην φοιτήτριας του Γεωλογικού, άλλες 10 γυναίκες που φοίτησαν στο Ιστορικό Αρχαιολογικό μοιράζονται τις εμπειρίες τους οι οποίες συγκλονίζουν.

Σε ένα “τσουνάμι” το οποίο κάνεις δεν ξέρει ποιους θα παρασύρει εξελίσσονται οι καταγγελίες για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις που έχουν δεχθεί φοιτήτριες από δύο καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης.

Η αναφορά της πρώην φοιτήτριας του Γεωλογικού Τμήματος για καθηγητή της σχολής της, φαίνεται ότι ήταν αρκετή για να ανοίξουν πολλά στόματα. Τουλάχιστον 10 γυναίκες που φοίτησαν στο Ιστορικό – Αρχαιολογικό τμήμα του ΑΠΘ, αναφέρουν ότι έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από καθηγητή του τμήματος τους, ο οποίος πλέον έχει συνταξιοδοτηθεί και διαμένει στο εξωτερικό.

Τα όσα γνωστοποιούνται τις τελευταίες ώρες για το εκπαιδευτικό ίδρυμα της Θεσσαλονίκης προκάλεσαν την παρέμβαση της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως η οποία ζήτησε οι έρευνες να φτάσουν έως το τέλος, ενώ ταυτόχρονα παρενέβη και η εισαγγελία πρωτοδικών.

Σοκ από τις περιγραφές

Οι περιγραφές για τον καθηγητή του τμήματος της Ιστορίας από πρώην φοιτήτριες του προκαλούν σοκ και ανατριχίλα.

Η αρχή έγινε από μια πρώην φοιτήτρια η οποία μετά από της εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου, ζήτησε από τις συμφοιτήτριες της να σπάσουν τη σιωπή.

«Μήπως έφτασε η ώρα εμείς οι μεγαλοκοπέλες, πρώην φοιτήτριες του ιστορικού, να εξομολογηθούμε για έναν πολύ γνωστό καθηγητή που μας καλούσε στο γραφείο του δήθεν για να μιλήσουμε για το βαθμό, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε τι θα ακολουθούσε; Αλλά μετά μόλις αρχίσαμε να το συζητάμε, διαπιστώσαμε πως ήμασταν πολλές; Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα;», ανέφερε στο Facebook η πρώην φοιτήτρια.

Στο κάλεσμά της ανταποκρίθηκαν πολλές γυναίκες με μια από αυτές να περιγράφει: “Κοπέλα μου, είμαι μαζί σου. Γνωρίζω πολύ καλά τι έγινε σ’ αυτό το γραφείο, επειδή ακριβώς τα έχω ζήσει. Μάλιστα ο εν λόγω καθηγητής στα χρόνια μου (2011 – 2016) είχε πάρει και εκπαιδευτική άδεια ενός έτους κάποια στιγμή για να καταλαγιάσουν οι φήμες. Βέβαια τότε δεν καταλάβαινα ότι πρόκειται για πέσιμο αλλά νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου και ότι απλώς ήταν ευγενικός. Χαίρομαι πλέον που δεν διδάσκει”.

Μία άλλη φοιτήτρια απαντώντας στην ανάρτηση περιγράφει: “Ανατρίχιασα και μόνο στην ανάρτηση πόσο μάλλον με το φως που έριξε σε κάποια καταραχνιασμένη γωνία του μυαλού μου. Το έζησα…χρόνια πριν, πρωτοετής…στον ίδιο όροφο…μαζί με την κάθε Σοφία της σχολής… έκανα πολύ καιρό να συνέλθω στα 18 μου από το σοκ της σεξουαλικής παρενόχλησης, η πρυτανεία δεν προστατεύει. Όσο για τον 4 όροφο δεν ξανανέβηκα ποτέ. Κι αν ρωτάτε αν πέρασα το μάθημα επιλογής μετά…έγραφα 10 με έκοβε με 4, καλώντας με να πάω στο γραφείο να τα βρούμε. Το έδωσα χρόνια μετά με άλλη καθηγήτρια”.

Και οι καταγγελίες δεν σταματούν εδώ: “Νομίζω ότι το μυαλό όλων μας πηγαίνει σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Γνωρίζοντας το είτε σαν φήμη είτε σαν προσωπικό γεγονός. Εγώ το έζησα στο δεύτερο έτος κι ακόμα δεν μπορώ να αποδεχθώ πως ποτέ δεν έγινε τίποτα, σε γενικό επίπεδο. Κι όλα αυτά από το φόβο ότι θα μας πουν τρελές γιατί πάνω από όλα μπαίνει το κύρος”.

Η μαρτυρία μιας άλλης γυναίκας περιγράφει τον τρόπο προσέγγισης του καθηγητή του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ. “Το πέσιμο γινόταν με το γάντι( γιατί ήταν ένας “καθωσπρέπει” κύριος και δεν ήξερες πως να αντιδράσεις…αν τα έλεγες μετά μπορούσε να σε χαρακτηρίσουν τρελή και υπερβολική, ούτε η ίδια ήξερες αν παρεξηγείς τα λεγόμενα του, αλλά έπρεπε πάνω από όλα να είσαι ευγενική…Το γεγονός ότι γινόταν από ένα τόσο “αθώο” και “ευγενικό” καθηγητή, το έκανε ακόμα πιο αφοπλιστικό… Η αηδία και το σοκ όμως που ένιωθες ήταν αληθινά…και έφευγε σοκαρισμένη, αηδιασμένη, μπερδεμένη, φοβισμένη και τρέχοντας…Αυτό θα προσπαθήσω να το διδάξω στα κορίτσια μου…Δεν είναι η ευγένεια πάνω από όλα…Με λίγη ατυχία μπορεί να σου στοιχίσει ακριβά”.

Ανατριχιαστική είναι και μια ακόμα μαρτυρία . “Έχω πάει στο γραφείο του να τον ρωτήσω το βαθμό μου και δεν μου έλεγε το βαθμό μου απλά μου έπιασε την κουβέντα και με ρωτούσε τι βαθμό πιστεύω ότι πήρα. Μου έκανε κομπλιμέντα τι ωραία μάτια, τι ωραίο στήθος κι ότι έχω ανασφάλειες το βλέπει στα μάτια μου. Δεν με άφηνε να φύγω όσο προσπαθούσα ευγενικά να φύγω. Όταν εν τέλει σηκώθηκα να φύγω με πίεζε να μου δώσει ένα φιλί. Τα υπόλοιπα απλά τα διέγραψα από τη μνήμη μου από το σοκ. Δεν ξέρω πως έφυγα. Ευτυχώς δε συνέβη κάτι άλλο. Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ξέρω ότι το έχει κάνει και σε φίλη μου αλλά ευτυχώς αυτή τον έβρισε”.

Ο καθηγητής του τμήματος Ιστορίας όπως καταγγέλλουν κάποια από τα θύματα του, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να προσεγγίσει σωματικά τα “θύματα” του. “Πήγα στο γραφείο του για να μου δώσει θέμα για την εργασία. Μου μιλούσε πολύ ήρεμα κι ευγενικά, μου έλεγε ότι είμαι πολύ όμορφη κοπέλα, ότι αποπνέω μια ευχάριστη αύρα, ότι έχω πολύ ωραίο χαμόγελο. Με ρώτησε από που είμαι, πώς τα πηγαίνω με τη σχολή, τι σκέφτομαι να κάνω μετά. Αφού ήμουν μέσα στο γραφείο του, δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα, έξω περίμεναν ουρά οι φοιτητές. Σηκώθηκα να φύγω, φανερά αμήχανη και νιώθοντας εξαιρετικά άβολα. Μου είπε δεν αντέχει, τόσο πολύ του αρέσει η αύρα μου, που θέλει να μου κάνει μια αγκαλιά, οπότε ήρθε και κόλλησε πάνω μου. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε, θυμάμαι ότι έπαιζε μουσική” αναφέρει μια ακόμα φοιτήτρια στο Facebook.

Η επόμενη καταγγελία έχει να κάνει με τον τρόμο που βίωναν φοιτήτριες οι οποίες έπρεπε να μπουν στο γραφείο του. “Ο κανόνας ήταν να μην μπεις ποτέ μόνη στο στο γραφείο του. Θυμάμαι μια κοπέλα τόσο φοβισμένη που μας παρακαλούσε να την περιμένουμε να βγει και να μην φύγουμε. Ζητούσε να του πάμε φάρμακα για αποστολή σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη κι αν τολμούσες να πεις κάτι για τη συμπεριφορά του η απάντηση ήταν ότι εσύ είσαι προβληματική που αμφισβητείς έτσι έναν τόσο καλό άνθρωπο. Κι ότι αυτός δεν βάζει τίποτα πονηρό με το μυαλό του,απλώς είναι πολύ καλός για τον κόσμο”.

Μάλιστα μια φοιτήτρια, όπως καταγγέλλει μια ακόμα φοιτήτρια της έδωσε και…δεύτερη ευκαιρία για να περάσει το μάθημα. “Ο συγκεκριμένος με είχε καλέσει στο γραφείο του για προφορική εξέταση, καθώς πήγα καθυστερημένη στη γραπτή που ήταν στις οκτώ το πρωί. Μόλις είχε μοιράσει τα θέματα κι όταν με είδε μπροστά του να δικαιολογούμαι πέταξε την εξής ατάκα: “Αυτή είναι παρασπονδία ζωής! Έχεις μια δεύτερη ευκαιρία για προφορική εξέταση στο γραφείο μου”.

ρεπορτάζ: Θανάσης Γερασιμίδης – Άγγελος Λαμπίδης

«Μέχρι τον Απρίλιο θα έχουμε 4,5 εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου της AstraΖeneca», είπε σήμερα ο Γιώργος Γεραπετρίτης.

Μιλώντας στον «Θέμα 104,6», ο υπουργός Επικρατείας αποκάλυψε ότι μέχρι τον Απρίλιο αναμένεται να φτάσουν στην Ελλάδα 4,5 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων της AstraZeneca.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αναφορικά με την πορεία του εμβολιασμού, ο κ. Γεραπετρίτης σημείωσε ότι έχει εμβολιαστεί το 0,08% του πληθυσμού της χώρας, ενώ προανήγγειλε ότι το επόμενο διάστημα θα ανοίξουν στη χώρα και άλλα εμβολιαστικά κέντρα δίνοντας, έτσι, τη δυνατότητα για εμβολιασμών χιλιάδων ανθρώπων. «Είμαστε ικανοποιημένοι από την πορεία εμβολιασμού», σημείωσε.

Παράλληλα, ο κ. Γεραπετρίτης υπογράμμισε ότι στην Ελλάδα τηρούνται τα ραντεβού για εμβολιασμό σε ποσοστό 97%, ενώ αναφέρθηκε και στην πρωτοβουλία του πρωθυπουργού μαζί με ηγέτες άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ώστε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες έγκρισης άλλων εμβολίων, και συγκεκριμένα της AstraZeneca. Και αυτό, διότι όταν πάρει το πράσινο φως, καθότι είναι αμιγώς ευρωπαϊκό φάρμακο όπως τόνισε ο υπουργός, θα είναι πιο εύκολη η ροή και διοχέτευσή του. Καθοριστικό είναι, σύμφωνα με τον κ. Γεραπετρίτη, και το εμβόλιο της Johnson & Johnson, διότι είναι μονοδοσικό, «μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα στον πληθυσμό και δημιουργεί εύκολη διαχείριση».

Γεραπετρίτης: Το αυστηρό lockdown μας έφερε σε καλύτερη θέση από άλλες χώρες της ΕΕ

Ο υπουργός Επικρατείας υποστήριξε ότι το αυστηρό lockdown έφερε την Ελλάδα σε καλύτερη θέση από άλλες χώρες της ΕΕ και επέτρεψε ένα πρώτο άνοιγμα της αγοράς. «Η Ελλάδα είχε τη μεγαλύτερη σε έκταση και βαθύτερη σε εύρος καθολική απαγόρευση. Δεν είναι ορθό όμως να βρισκόμαστε σε αυτήν αιωνίως, αλλά η λογική κλεινόμαστε και προσέχουμε έχει να κάνει με το ανοίγουμε προσεκτικά την αγορά», τόνισε ο κ. Γεραπετρίτης, προσθέτοντας ότι η κατάσταση είναι «υγειονομικά ρευστή».

Ένας πατέρας και τα δύο ενήλικα παιδιά του συνελήφθησαν στον συνοριακό σταθμό του Προμαχώνα Σερρών, επειδή κατά την είσοδό τους στο ελληνικό έδαφος αρνήθηκαν να υποβληθούν σε rapid test.

Το περιστατικό σημειώθηκε το βράδυ της Δευτέρας και εις βάρος των συλληφθέντων που είναι Έλληνες υπήκοοι, σχηματίστηκε δικογραφία για απείθεια και παραβίαση των μέτρων για την αποφυγή διασποράς του κορονοϊού.

Επιπλέον καταλογίστηκε στον καθένα διοικητικό πρόστιμο ύψος 5.000 ευρώ.

Οι τρεις συλληφθέντες (67 ετών ο πατέρας, 27 ο γιος και 23 ετών η κόρη του) κρατούνται και θα οδηγηθούν με την αυτόφωρη διαδικασία στον εισαγγελέα πρωτοδικών Σερρών.

Σημαντικά είναι τα ευρήματα της έρευνας κοινής γνώμης που πραγματοποίησε η aboutpeople για λογαριασμο του 20/20 και του News 24/7 σχετικά με το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στην Ελλάδα, την ώρα που οι αποκαλύψεις συνεχίζονται, μετά την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου.

Από τα αξιοσημείωτα της έρευνας:

– Σχεδόν οι μισές γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση

– Το 46,7% δεν το ανέφερε πουθενά

– Τα μισά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας

– 9 στις 10 πιστεύουν ότι η σεξουαλική παρενόχληση είναι συχνό φαινόμενο

– Το 14,1% φαινομένων σεξουαλικής παρενόχλησης σημειώνονται στο πανεπιστήμιο ή  στο σχολείο

Συχνό φαινόμενο

Στην ερώτηση “τι ποσοστό γυναικών νομίζετε ότι έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης”, μέχρι 30% απάντησε το 34,6%, 31%-60% απάντησε το 37,3%, ενώ από 61% απάντησε το 22,1%.

Το 47,9% των ερωτώμενων απάντησε οτι έχει κάποια φίλη που έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση, ενώ το 46% δηλώνει ότι έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση.

Εννιά στις 10 ερωτώμενες θεωρούν ότι η σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών σήμερα στην Ελλάδα συμβαίνει πολύ και αρκετά συχνά. Πιο συγκεκριμένα, το 40,4% απάντησε πολύ συχνά, το 50,1% αρκετά συχνά, το 6,7% όχι και τόσο συχνά και το 0,6% σπάνια.

Η ζούγκλα της εργασίας και η σιωπή

Στην ερώτηση “που συνέβη το περιστατικό”, το 48,9% απάντησε στην εργασία, το 33,1% στο δρόμο, το 14,1% στο πανεπιστήμιο/σχολείο, το 11,3% στο ίντερνετ, το 9,4% σε μπαρ/καφέ/εστιατορίο, το 5,3% σε αθλητικές δραστηριότητες, ενώ αυθόρμητες αναφορές είχαμε για το σπίτι (5%) και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (2,4%). Διάφορα άλλα μέρη ανέφερε το 11,6%. Σημειώνουμε ότι υπήρχε η δυνατότητα πολλαπλών επιλογών.

Το 46,7%, των γυναικών που υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση, δεν ανέφερε πουθενά το περιστατικό, το 46,5% το ανέφερε σε φίλους/συγγενείς και το 4,4% στις “αρχές”.

Το 46,9% των ερωτώμενων πιστεύει ότι οι νόμοι παρέχουν προστασία αλλά δεν εφαρμόζονται, το 36,4% ότι οι νόμοι μάλλον δεν παρέχουν και το 11,1% ότι παρέχουν.

Η άποψη που μετράει – Τι θεωρεί μια γυναίκα παρενόχληση

Όσον αφορά το τι αποτελεί σεξουαλική παρενόχληση και τι όχι, το 92,6% κρίνει ως τέτοιο το ανεπιθύμητο άγγιγμα, με το 0,5% να διαφωνεί και το 4,6% να απαντά εξαρτάται από την περίσταση. Το 80,5% θεωρεί σεξουαλική παρενόχληση το επίμονο/επιθετικό φλερτ, με το 9,9% να διαφωνεί και το 7,8% να λέει ανάλογα με την περίσταση. Τα σεξουαλικά υπονοούμενα θεωρούνται σεξουαλική παρενόχληση για το 77,6%, με το 8,4% να διαφωνεί και το 10,5% να απαντά ανάλογα με την περίσταση. 2 στις 3 ερωτώμενες πιστεύουν ότι είναι σεξουαλική παρενόχληση το επίμονο κοίταγμα στο στήθος, με το 19,8% να διαφωνεί και το 8,9% να λέει εξαρτάται από την περίσταση. Το 53,1% θεωρεί ότι τα σεξουαλικά αστεία είναι παρενόχληση, με το 20,7% να διαφωνεί και το 21,8% να απαντά εξαρτάται από την περίσταση.

Μία στις τρεις ερωτώμενες θεωρεί ότι το πείραγμα στο δρόμο (σφύριγμα, σχόλια κλπ) είναι σεξουαλική παρενόχληση, ενώ το 43,2% διαφωνεί και το 19,8% λέει ανάλογα την περίσταση.

Τρεις στις δέκα ερωτώμενες θεωρούν το κλείσιμο του ματιού σεξουαλική παρενόχληση, με το 48,8% να διαφωνεί και το 18,5% να λέει εξαρτάται από την περίσταση. Τέλος το 6,4% θεωρεί ότι να πει κάποιος ότι είναι όμορφη/γοητευτική είναι σεξουαλική παρενόχληση, με το 61,6% να διαφωνεί το 30,1% να λέει ανάλογα με την περίσταση. Σημειώνουμε ότι στην ερώτηση όλα τα παράπανω, προέρχονται από μη ερωτικούς συντρόφους.

Θετικό το κίνημα #metoo

Περίπου μία στις τρεις ερωτώμενες έχει ακούσει για το κίνημα #metoo. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων των γνωρίζουν (89,2%) έχει θετική ή μάλλον θετική άποψη για αυτό.

Αγγελική Γαζή: “Η γυναίκα ως αντικείμενο διαχείρισης από την εξουσία”

Δεν πρέπει να εκπλήσσουν τα υψηλά ποσοστά της έρευνας που καταδεικνύουν ότι σχεδόν οι μισές εκ των συνολικού δείγματος των γυναικών που συμμετείχαν στην έρευνα (46.0%) δηλώνουν ότι έχουν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση και σε ανάλογο ποσοστό (47,9%) το ίδιο έχει συμβεί και σε γυναίκες του φιλικού τους περιβάλλοντος. Η παρουσία της γυναίκας στον εργασιακό και δημόσιο χώρο δεν έχει φτάσει σε σημείο που να ικανοποιεί τα διαβήματα για ελευθερία και ισοτιμία. Η γυναίκα γίνεται ποικιλοτρόπως αντικείμενο διαχείρισης από την εξουσία του διευθυντή προς την υπάλληλο του, του αθλητικού παράγοντα προς την αθλήτρια, του μέντορα προς την ασκούμενη κ.ο.κ. (48,9%). Το τραύμα που προκαλεί η σεξουαλική παρενόχληση ακολουθείται από θυμό, ντροπή, λύπη, ενοχή, αηδία και άρα δύσκολα δημοσιοποιείται (46,7%) ή μεταφέρεται μόνο σε οικείους (46.5%) και κυρίως σε φίλους παρά σε συγγενείς. Ο χρόνος αναστοχαστικότητας που απαιτείται για να επεξεργαστεί μια γυναίκα το τραύμα που προκαλείται από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που η κοινωνία έχει προσδώσει στον άντρα αποτελεί έναν εκ των βασικών λόγων της καθυστέρησης δημοσιοποίησης του γεγονότος της σεξουαλικής παρενόχλησης ή του βιασμού. Παράλληλα οι γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα δεν φαίνεται να αναγνωρίζουν ως υποστηρικτικό το νομικό πλαίσιο.

Επίσης η κοινωνική αναπαράσταση για την σεξουαλική παρενόχληση φαίνεται να λαμβάνει ένα πρόσημο με «αντρικά» χαρακτηριστικά κι έτσι δεν είναι πάντα σαφής ο ορισμός της και άρα η αναγνώρισή της. Το 43,2% δεν θεωρεί ως σεξουαλική παρενόχληση την μη ελεύθερη ύπαρξη της γυναίκας στο αστικό περιβάλλον ενώ δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτή η διαφοροποίηση του φλερτ από την σεξουαλική παρενόχληση («είσαι όμορφη/γοητευτική») που πρέπει να αναζητήσουμε στο πλαίσιο που ο λόγος του άντρα απευθύνεται προς τη γυναίκα. Πρόκειται για μια ισότιμη σχέση των δυο ή για μια σχέση εξουσίας και μια προσπάθεια επιβολής και ελέγχου από τον άντρα μέσω καταρχάς του λόγου του;

Τα αποτελέσματα της έρευνας καταδεικνύουν την ανάγκη μιας συστηματικής προσπάθειας αλλαγής της κοινωνικής αναπαράστασης που αφορά τη σεξουαλική παρενόχληση κυρίως μέσω της ενημέρωσης.

*Η Αγγελική Γαζή είναι ψυχολόγος, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.

Γεωργία Γεωργίου: “Η δυσκολία καταγγελίας, πρέπει να τελειώσει”

Η σεξουαλική παρενόχληση συνιστά μορφή βίας και αποτελεί την πιο ακραία μορφή διακρίσεων με βάση το φύλο. Η παρενόχληση δύναται να είναι ψυχολογική, λεκτική, ηθική, ρατσιστική ή εργασιακή και να δυσχεραίνει την επαγγελματική πορεία και ανέλιξη του ατόμου.

Σεξουαλική παρενόχληση αποτελούν συμπεριφορές όπως τα σεξουαλικά ή υποτιμητικά σχόλια, το έντονο φλερτ, τα προσβλητικά υπονοούμενα, οι αστεϊσμοί σεξουαλικής υφής, η σωματική επαφή και οι άσεμνες χειρονομίες.

Η σεξουαλική παρενόχληση ως σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα πλέον με ολοένα αυξανόμενες διαστάσεις, συναντάται στην εκπαιδευτική διαδικασία, στο εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον, στο διαδίκτυο (social media), ακόμη και δημόσια, π.χ. με λεκτικά και σεξουαλικά σχόλια με αποδέκτες κυρίως γυναίκες, τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία παραβλέπονται ή δεν αξιολογούνται ως παρενοχλητικές συμπεριφορές.

Από τις μορφές παρενόχλησης με αποδέκτες γυναίκες, η πιο συνηθισμένη είναι η σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία. Ως τέτοια ορίζεται η διάκριση εξαιτίας του φύλου, η οποία παραβιάζει την αρχής της ίσης μεταχείρισης και προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Με την Οδηγία 2002/73/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, για την εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών όσον αφορά στην πρόσβαση στην απασχόληση, στην επαγγελματική εκπαίδευση και ανέλιξη, στους όρους και στις συνθήκες εργασίας, η σεξουαλική παρενόχληση ορίζεται ως «η οποιαδήποτε μορφή ανεπιθύμητης λεκτικής, μη λεκτικής ή φυσικής συμπεριφοράς σεξουαλικής φύσεως, με σκοπό ή αποτέλεσμα την παραβίαση της αξιοπρέπειας ενός ατόμου, ιδίως όταν δημιουργείται ένα εκφοβιστικό, εχθρικό, ταπεινωτικό ή προσβλητικό περιβάλλον».

Στο ελληνικό δίκαιο, η σεξουαλική παρενόχληση εμπίπτει στο πεδίο ρύθμισης τόσο του αστικού, όσο και του ποινικού δικαίου. Η πρώτη συστηματική και πιο αποτελεσματική προσπάθεια νομοθετικής ρύθμισης και αντιμετώπισης θεσπίστηκε με το ν. 3896/2010, ο οποίος δίνει στον εργαζόμενο το δικαίωμα να απαιτήσει αποζημίωση και να απαιτήσει διοικητικές και ποινικές κυρώσεις στην περίπτωση παραβίασης της αρχής της ίσης μεταχείρισης. Σε περίπτωση παραβίασης του νόμου περί απαγόρευσης διακρίσεων λόγω φύλου προβλέπεται, εκτός των άλλων, και αξίωση για πλήρη αποζημίωση του θύματος, η οποία θα καλύπτει την υλική και ηθική βλάβη και κάθε θετική ζημία. Ειδικότερα, σύμφωνα με το άρθρο 3 του Ν. 3896/2010 η σεξουαλική παρενόχληση θεωρείται διάκριση λόγω φύλου, η οποία απαγορεύεται.

Πολύ σημαντικό επίσης είναι η δυνατότητα που δίνεται σε νομικά πρόσωπα και ενώσεις προσώπων (π.χ., Σωματεία και οργανώσεις), με τη συναίνεση του θύματος της διάκρισης, να ασκούν στο όνομά του προσφυγή ή να παρεμβαίνουν προς υπεράσπισή του ενώπιον των αρμόδιων δικαστικών ή διοικητικών Αρχών. Ο νόμος αναδιατύπωσε τον ορισμό της έμμεσης διάκρισης, της σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας και της αντιστροφής του βάρους απόδειξης που πλέον εφαρμόζεται και στις περιπτώσεις άνισης μεταχείρισης λόγω φύλου. Θα πρέπει, δηλαδή, ο εργοδότης να αποδείξει ότι δεν υπήρξε σεξουαλική παρενόχληση ή άλλη παραβίαση του νόμου για την ισότητα. Αυτό ισχύει για το Δημόσιο, για τον ιδιωτικό τομέα και για τα ελεύθερα επαγγέλματα.

Επιπλέον, το άρθρο 337 του Ποινικού Κώδικα ορίζει ρητά την προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας ως ποινικό αδίκημα, προβλέποντας φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή. Σημαντική είναι η προσθήκη επιβαρυντικής περίπτωσης,  όταν ο υπαίτιος προβαίνει σε χειρονομίες γενετήσιου χαρακτήρα ή διατυπώνει προτάσεις για τέλεση γενετήσιων πράξεων σε πρόσωπο που εξαρτάται εργασιακά από αυτόν ή εκμεταλλευόμενος την ανάγκη ενός προσώπου να εργαστεί, όπου προβλέπεται φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινική.

Η σεξουαλική παρενόχληση έχει σοβαρές συνέπειες στα θύματα. Οι κυριότερες εξ αυτών είναι η απώλεια ή ο κίνδυνος απώλειας της εργασίας (παραίτηση, απόλυση λόγω εκδίκησης, μετά από απόκρουση της παρενόχλησης εκ μέρους του θύματος) και ο περιορισμός των προοπτικών για επαγγελματική ανέλιξη. Συγχρόνως τα θύματα-αποδέκτες ανήθικων «προτάσεων» στο χώρο της εργασίας τους, βιώνουν πληθώρα άλλων συνεπειών (άγχος, κατάθλιψη, μειωμένη αυτοεκτίμηση, ενοχές, φοβίες, μετατραυματικό στρες) που οδηγούν στην συχνή απουσία τους από την εργασία.

Παρ’ ότι, η σεξουαλική παρενόχληση είναι ένα ζήτημα που αφορά την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων-θυμάτων, το οποίο θα μπορούσε κανείς να πει πως επαρκώς αντιμετωπίζεται από τον Έλληνα νομοθέτη, συνήθως οι εν λόγω περιπτώσεις δεν καταγγέλλονται στις αρμόδιες αρχές λόγω της ελλιπούς ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης αλλά και της έλλειψης «καναλιών» υποστήριξης των θυμάτων. Το θύμα πολλές φορές όχι μόνο δεν βρίσκει το δίκιο του αλλά κατηγορείται ότι παρεξήγησε ένα «αθώο φλερτ» και η αντίδραση του χαρακτηρίζεται υπερβολική. Η δυσκολία αυτή στην καταγγελία πρέπει να λάβει τέλος με την ενημέρωση  τόσο των εργαζομένων όσο και των εργοδοτών και με την ενθάρρυνση όλο και περισσότερων θυμάτων να προβαίνουν σε καταγγελία της θυματοποίησής τους. Κάθε καταγγελία είναι ιδιαιτέρως σημαντική, καθότι μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στην τιμωρία του θύτη αλλά και στην αποτροπή των επίδοξων δραστών.

*Η Γεωργια Γεωργίου, είναι Δικηγόρος

Όλη η έρευνα της aboutpeople για το 20/20

Στην έρευνα συμμετείχαν 605 γυναίκες ηλικίας 17 ετών και άνω και διενεργήθηκε στις 16 και 17 Ιανουαρίου.

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ είναι ο δάσκαλος που τις τελευταίες μέρες έχει απασχολήσει τον κόσμο του Διαδικτύου. Ο διευθυντής του σχολείου στις Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνα δημιούργησε ένα κανάλι μέσα στη φυλακή που δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν μαθήματα από την τηλεόραση στο κελί τους. Με το Ίντερνετ και τα λάπτοπ να απαγορεύονται και τον κορωνοϊό να καθυστερεί ακόμη περισσότερο την κατάσταση, η σχολική χρονιά βρισκόταν σε κίνδυνο. Έτσι αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και με τη βοήθεια κι άλλων ανθρώπων να προσφέρει κάτι ξεχωριστό στους μαθητές του. Ο τίτλος του εγχειρήματος: «Προσπαθώντας TV».

Η προσπάθεια του ίδιου στο κομμάτι της εκπαίδευσης μέσα στις φυλακές κρατάει χρόνια. Όπως μου ανέφερε, ξεκίνησε την περιπέτειά του ως εθελοντής, πριν έρθει η πρώτη επαφή με την εκπαίδευση εκεί, το 1994, 1995. Το 97 οι φυλακές ήρθαν στον Αυλώνα. Μέχρι το 2000, ο κ. Δαμιανός είχε ρόλο εθελοντή, βοηθώντας τα παιδιά να δώσουν εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Τότε δημιουργήθηκε το παράρτημα γυμνασίου και το 2003 το αυτόνομο σχολείο, γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις. Όταν του ζητήθηκε να το διευθύνει, δέχτηκε.

Το 2019 έγινε μια μεγάλη αλλαγή και με το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας ορίστηκαν συντονιστές-σύμβουλοι εκπαίδευσης σε κάθε κατάστημα. Τότε ανέλαβε συντονιστής-σύμβουλος εκπαίδευσης στον Αυλώνα και βάσει του νόμου είναι διευθυντής όλων των βαθμίδων που υπάρχουν εκεί, του δημοτικού, του γυμνασίου, του λυκείου και του ΙΕΚ, θέση την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, η επαφή του με τα παιδιά τον έχει διδάξει πολλά. Οι στιγμές που ξεχωρίζει πολλές και ο τρόπος με τον οποίο τις αφηγήθηκε εμπνέει εμπιστοσύνη. Όπως και το έργο του.

Το «Προσπαθώντας TV» είναι κάτι παραπάνω από ένα προσωρινό εγχείρημα. Μάλιστα, ο κ. Δαμιανός θεωρεί ότι ο κορωνοϊός ήταν απλώς η αφορμή για τη δημιουργία του. Στόχος είναι να αποτελέσει ένα εργαλείο, τόσο εκπαιδευτικό όσο και πολιτιστικό, που θα εξελίσσεται συνεχώς και θα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να γνωρίσουν πολλά καινούργια πράγματα.

— Τι σας έκανε να ξεκινήσετε τότε εθελοντικά;

Όλα αυτά τα χρόνια ίσως να έχω δώσει διαφορετικές απαντήσεις, ανάλογα με το πώς νιώθω κάθε φορά. Τείνω να πιστεύω ότι είναι κάτι που προϋπήρχε στη σκέψη μου απ όταν ήμουν παιδί, έφηβος, φοιτητής. Παλιά, κάποια στιγμή μπούχτιζα από τα μαθήματα που έκανα ως νέος εκπαιδευτικός. Ιδιαίτερα, φροντιστήρια, δεκάδες ώρες την εβδομάδα. Στο τέλος της χρονιάς έλεγα ότι μια μέρα θα την αφιέρωνα σε ένα ορφανοτροφείο, σε κάτι άλλο. Αλλά περνούσαν τα χρόνια και δεν μπορούσα να ικανοποιήσω αυτή μου την ανάγκη.

Θυμάμαι μια συνάδελφο που περιέγραφε στον Σύλλογο Φροντιστών, όπου ήμουν τότε, την επικοινωνία που είχε με τον Κορυδαλλό. Είχε πάει για επίσκεψη με μαθήτριες και μαθητές που κρατούσαν δώρα για τις κρατούμενες. Περνώντας από το κατάστημα των ανηλίκων, τα παιδιά είχαν βγάλει τα χέρια τους έξω από τα κάγκελα. Δεν τους ζητούσαν κάτι από αυτά που κουβαλούσαν, ήθελαν απλώς να τους χαιρετήσουν και να τους πουν «χρόνια πολλά», γιατί ήταν μέρες γιορτών.

Αυτή η περιγραφή νομίζω ότι μου έκανε ένα κλικ, έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτά τα παιδιά. Πήγα στο υπουργείο, μίλησα με τους ανθρώπους εκεί και ξεκίνησε μια εθελοντική περιπέτεια. Στην αρχή, σε ιδρύματα που εποπτεύονται από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Μετά από ένα-δυο χρόνια μάς ζήτησαν βοήθεια μέσα στη φυλακή, για να έναν νέο που θα έδινε Πανελλήνιες. Ουσιαστικά, αυτή ήταν και η πρώτη επαφή με φυλακή ανηλίκων. Βοηθήσαμε αυτόν τον νέο. Την επόμενη χρονιά οι φυλακές ανηλίκων είχαν πάει στον Αυλώνα. Με παίρνει ο διευθυντής τηλέφωνο και μου λέει: «Έχουμε έντεκα παιδιά που θέλουν να πάνε σχολείο, τι θα κάνουμε;».

Έτσι ξεκίνησα στον Αυλώνα. Τα 11 παιδιά την επόμενη χρονιά έγιναν 23, τη μεθεπόμενη 40-50. Δημιουργήθηκε μια άλλου είδους κατάσταση. Αρχίσαμε τις πιέσεις, ότι δεν μπορεί να είναι εθελοντικό όλο αυτό, πρέπει να γίνει κάτι πιο σταθερό. Οι πιέσεις έρχονταν από παντού, όχι μόνο από εμένα. Και από τη φυλακή, και από το υπουργείο Δικαιοσύνης, και από τη Νέα Γενιά και απ όσους φορείς ήρθαν κοντά μας. Το υπουργείο Παιδείας ανταποκρίθηκε το 2000 και έφτιαξε το σχολείο που σας είπα.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ο κ. Δαμιανός έχει έρθει σε επαφή με παιδιά που διψούν να εξερευνήσουν καινούργιους κόσμους. Παιδιά που, μαθαίνοντας από φίλους τους στα κελιά τους για όσα έχει κάνει το σχολείο τα προηγούμενα χρόνια, θέλουν να ενταχθούν σε αυτό, ακόμα κι αν έχουν έρθει πρόσφατα στις φυλακές.

— Από την εμπειρία σας όλα αυτά τα χρόνια, έχετε καταλάβει ότι τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη το σχολείο; Πόσο τα επηρεάζει, ποια η σχέση τους με αυτό;

Όταν πρωτοξεκίνησε αυτή η ιστορία, ο αριθμός των παιδιών που βρίσκονταν εκεί ήταν μικρός. Ποτέ δεν έγινε υποχρεωτικό. Έπρεπε από μόνα τους να το ζητήσουν και να κάνουν αίτηση. Τα πρώτα χρόνια, μετά τη γιορτή των Χριστουγέννων που κάναμε, φτιάχναμε καινούργια τμήματα. Τα παιδιά είναι νέοι άνθρωποι, γοητεύονται από αυτό που βλέπουν. Στην αρχή πολλά ήθελαν, εκτός από το σχολείο, να συμμετέχουν και στη γιορτή. Τη γιορτή τη βλέπανε όλοι, αυτό το πράγμα τους άρεσε και ήθελαν να βρίσκονται κι εκείνα στον χώρο.

Εδώ πρέπει να πω ότι τα δικά μας τα παιδιά δεν είναι από αυτά που είχαν αγαπήσει το σχολείο. Μη σας πω ότι το εκπαιδευτικό σύστημα τα είχε διώξει. Είναι τα παιδιά που είχαν αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, έφευγαν από το ένα σχολείο και πήγαιναν στο άλλο και κάποια στιγμή βρέθηκαν στον δρόμο. Και από τη μικρή παραβατικότητα που έγινε μεγαλύτερη κάποια από αυτά βρέθηκαν στον Αυλώνα. Αυτοί είναι οι μαθητές μας. Σιγά-σιγά, γνώρισαν ένα σχολείο που νοιάζεται γι αυτά, όπου κάνουμε παρέα πράγματα που δεν πίστευαν ότι θα μπορούσαν να φτιάξουν ποτέ.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τα πρώτα χρόνια, όταν τους έλεγα «θα κάνουμε κάτι», μου απαντούσαν «αυτό δεν είναι για μάς, αυτό είναι για τα άλλα τα παιδιά». Δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να το κάνουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εφημερίδα, τον πρώτο χρόνο που λειτουργήσαμε. Τους λέω: «Θα φτιάξουμε μια εφημερίδα». Εγώ στο μυαλό μου είχα κάτι πολύ απλό, να γράψουμε δυο κείμενα σε ένα Α3, να το βγάλουμε φωτοτυπία και να το τυπώσουμε. Άρχισαν πάλι, «αυτό δεν είναι για εμάς». Τους είπα ότι θα γίνουν δημοσιογράφοι, θα πάρουν συνέντευξη από τον αρχιφύλακα, από τον διευθυντή της φυλακής. Αντιδρούσαν σε οτιδήποτε τους ζητούσα. Μόλις το συμφωνούσαμε, όμως, ανέβαζα τον πήχη λίγο παραπάνω.

Κυκλοφόρησε η εφημερίδα. Η πρώτη είχε συνέντευξη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μαζευτήκαμε όλοι, μου είπαν τις ερωτήσεις που ήθελαν να του κάνουν, τις γράψαμε, του τις στείλαμε με μια επιστολή και απάντησε. Όταν πήραν στα χέρια τους την απάντηση, και μετά την εφημερίδα με τα κείμενα που είχαν γράψει, δεν μπορούσαν πια να μου πουν: «Αυτό δεν είναι για εμάς».

Κάθε χρόνο, ο κ. Δαμιανός και οι συνάδελφοί του φτιάχνουν είκοσι προαιρετικά προγράμματα, εκτός των μαθημάτων: μουσική, λογοτεχνία, χορός, πηλός, λογοτεχνία, ψηφιδωτά, ανθρώπινα δικαιώματα κ.ά. Τα αντικείμενα με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί ένα παιδί είναι πολλά. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να πάρει την απόφαση να συμμετάσχει;

«Όταν κάποιος έχει κατάθλιψη, ή αρχές κατάθλιψης, μελαγχολία ‒γιατί και ο θυμός ουσιαστικά μελαγχολία κρύβει‒, του είναι δύσκολο, δεν θέλει να συμμετάσχει. Όταν του δίνεις πολλά κίνητρα, πολλές λεπτομέρειες, είναι πιο εύκολο να τον πείσεις να ακολουθήσει κάτι. Και εκεί συμβαίνει το εξής: βρίσκεται σε μια ομάδα της οποίας τη σύνθεση δεν ξέρει από πριν. Επομένως, μπαίνοντας στην ομάδα που έχει επιλέξει, ξαφνικά βρίσκεται δίπλα σε πέντε-δέκα διαφορετικές εθνικότητες. Άλλοι είναι από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, άλλοι είναι Έλληνες Ρομά, όλοι όμως ανακατεύονται και συνεργάζονται μεταξύ τους σε κάτι που τους αρέσει και το αγαπάνε, π.χ. τη μουσική. Έτσι, καταλαβαίνοντας τον διπλανό τους, καταλαβαίνουν ότι ο ρατσισμός είναι κυρίως ο φόβος του αγνώστου που είναι απέναντι και ότι από κει ξεκινάνε όλα. Όταν τον γνωρίσουν, τα πράγματα αλλάζουν».

«Το γεγονός ότι υπάρχουν παιδιά που έρχονται τον Σεπτέμβριο σκυθρωπά και κατσουφιασμένα και τον Μάιο φεύγουν με φωτεινό πρόσωπο μου γεμίζει τις μπαταρίες».

— Έχετε κρατήσει επαφή με παιδιά που αποφυλακίστηκαν; Ξέρετε ιστορίες παιδιών που τα κατάφεραν, που βγήκαν, κοινωνικοποιήθηκαν και εντάχθηκαν ενεργά στο κοινωνικό σύνολο;

Μάλλον αυτά κρατούν επαφή μαζί μου. Όταν φεύγει κάποιος και πάει κάπου αλλού, χωρίς να μου δώσει τηλέφωνο, δεν μπορώ να έχω επαφή μαζί του. Άρα, αυτά νοιάζονται να πάρουν τηλέφωνο στο σχολείο, στο κινητό που τους έχω δώσει. Εκείνο που κρατώ είναι ότι όταν τα πάνε καλά κρατούν επαφή, όταν δεν τα καταφέρνουν, χάνονται. Κυρίως αυτά που έχουν προβλήματα με ναρκωτικά, όταν ξεφύγουν, επικοινωνούν, όταν ξαναμπλέξουν, χάνονται.

Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι για να πάνε όλα καλά, πρέπει, όταν βγαίνουν έξω, να υπάρχουν στηρίγματα γι αυτά. Δεν γίνεται, επειδή ένα παιδί, κλεισμένο σε φυλακή, ξαφνικά βρέθηκε σε ένα σχολείο για ένα-δυο χρόνια, να αποκτήσει τόσο δυνατό ψυχικό κόσμο ώστε να αλλάξει ζωή. Θα μπορούσε να το στηρίξει η οικογένειά του, αλλά έλα που δεν υπάρχει οικογενειακό περιβάλλον τις περισσότερες φορές. Άρα, ποιος θα το στηρίξει; Εμείς, η κοινωνία ολόκληρη. Τα παιδιά που «χάσαμε» ‒γιατί είναι παιδιά που χάσαμε αυτά που πήγαν στη φυλακή‒, δεν τα έχασε η οικογένειά τους, γιατί αν αυτή είναι δυσλειτουργική, είναι σαν να μην υπάρχει. Τα έχασε η κοινωνία, δεν τα πρόλαβε και μπήκαν στη φυλακή. Βγαίνοντας, όμως, αν δεν τα ενισχύσουμε, αν δεν τα στηρίξουμε, θα είναι σαν να τα κοροϊδεύουμε, από τη στιγμή που μιλάμε για δεύτερες ευκαιρίες. Όταν δεν έχουν τα απαραίτητα, δεν μπορούν να τα καταφέρουν.

 

— Ανεξάρτητα από τα όσα καλά τούς δίνετε, όμως, το παρελθόν τους πάντα τα συνοδεύει, έτσι δεν είναι;

Όταν συζητάμε με τα παιδιά και μου λένε ότι θα ξεκόψουν, δεν λένε ψέματα. Αλλά όταν βγουν έξω, πεινάνε. Αντέχουν την πείνα την πρώτη μέρα, τη δεύτερη, την τρίτη. Έρχονται, με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε: «Είμαι στον δρόμο. Τι να κάνω;». Προσπάθησα. Στην προηγούμενη θητεία ήμουν διοικητικό μέλος της Επανόδου, μαζί με άλλους αξιόλογους ανθρώπους, και τώρα που δεν είμαι στο διοικητικό συμβούλιο, αγωνιζόμαστε και εγώ κι εκείνοι να δώσουμε κάποιες λύσεις. Αλλά δεν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να στεγάσουν τα παιδιά αυτά ή να τα βάλουν σε ξενοδοχεία. Αυτά είναι για τον πρώτο καιρό. Μετά τι θα κάνουν; Δεν έχουν τη δυνατότητα να τους προστατεύσουν.

Η κρίση που ήρθε χειροτέρεψε τα πράγματα. Γιατί πάντα είχε πρόβλημα να βρει δουλειά ένας άνθρωπος που μόλις έχει αποφυλακιστεί, πάντα υπήρχε το στίγμα. Τώρα, πια, αυτό ισχύει για όλους, ανεξάρτητα από το αν έχουν κάνει φυλακή ή όχι. Από το 2008, το 2010, που ξεκινήσαμε, τα πράγματα έχουν σκουρύνει πολύ.

— Έχετε κάποια εμπειρία που να σας έχει μείνει αξέχαστη;

Είναι πολλές. Φανταστείτε ότι έχω είκοσι, είκοσι πέντε χρόνια που ασχολούμαι με αυτά τα παιδιά. Για παράδειγμα, φέτος είχαμε δύο νέες εγγραφές στο πανεπιστήμιο, από τις Πανελλήνιες. Με αυτά, φτάνουν τα τριάντα τα παιδιά που έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια από τις Πανελλήνιες που δώσανε από το δικό μας σχολείο. Καθένα είναι και μια συγκλονιστική περίπτωση.

Κυρίως δεν θέλω να στιγματίζεται το παιδί, να λένε «αυτός είναι από τη φυλακή». Θέλω να περνάει απαρατήρητο ανάμεσα στους συμφοιτητές του, να κάνει τις παρέες που πρέπει να κάνει όταν παίρνει τις άδειες και, όταν νιώσει την ασφάλεια, να μιλήσει από μόνο του στους φίλους του.

Θυμάμαι, παλιότερα, ένα παιδί που γύρισε από την πρώτη του επίσκεψη στη σχολή. Είχε πάει με τη μητέρα του, είχαμε συνεννοηθεί με τον πρύτανη, που τους υποδέχτηκε στο γραφείο. Η επαφή αυτή έγινε για να μπορέσουν να βοηθήσουν οι καθηγητές της σχολής το παιδί στα εργαστήρια, στα πηγαινέλα. Γιατί όταν παίρνει κάποιος την άδεια από τον εισαγγελέα να παρακολουθήσει τη σχολή, πάει συγκεκριμένες ώρες, μέσα στις οποίες πρέπει να βγει το πρόγραμμα, δεν μπορεί να πάει σε ένα εργαστήριο οκτώ με δέκα το βράδυ. Συζήτησαν και το θέμα διευθετήθηκε. Την επόμενη μέρα μού είπε το παιδί: «Κύριε Πέτρο, η μάνα μου με κοίταξε με άλλο μάτι».

Σε μια άλλη περίπτωση, σε σχολική γιορτή, ένας γονιός, που το παιδί του συμμετείχε σε αυτή, όταν είδε να του δίνουμε όλοι συγχαρητήρια για τη συμπεριφορά του, συγκινημένος μου είπε ότι τέτοια λόγια δεν είχε ξανακούσει. Όποτε πήγαινε στο σχολείο, του έλεγαν τα χειρότερα.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ο κ. Δαμιανός έχει έρθει σε επαφή με παιδιά που διψούν να εξερευνήσουν καινούργιους κόσμους. Παιδιά που, μαθαίνοντας από φίλους τους στα κελιά τους για όσα έχει κάνει το σχολείο τα προηγούμενα χρόνια, θέλουν να ενταχθούν σε αυτό, ακόμα κι αν έχουν έρθει πρόσφατα στις φυλακές. Έτσι, ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται διαρκώς. Η περσινή χρονιά πήγαινε εξαιρετικά. Το ανθρώπινο δυναμικό είχε έρθει νωρίς, οι μαθητές ήταν όλο και περισσότεροι. Όμως ο κορωνοϊός πάγωσε τα πάντα. Στη φυλακή το μάθημα δεν μπορεί να γίνει με Ίντερνετ και λάπτοπ στα κελιά. Τον Δεκέμβριο, όταν κατάλαβε ότι υπήρχε κίνδυνος να χαθεί η χρονιά, ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκε την ιδέα του «Προσπαθώντας TV».

«Δυστυχώς, η ιδέα αυτή μού ήρθε τον Δεκέμβριο, όχι νωρίτερα. Όταν οι τεχνικοί μού είπαν ότι κάτι τέτοιο γίνεται, τα έβαλα με τον εαυτό μου. Γιατί να μην το έχω σκεφτεί από τον Μάρτιο, στο πρώτο lockdown; Τόσα χρόνια θα μπορούσα να έχω ένα τέτοιο εκπαιδευτικό εργαλείο, ανεξάρτητα από πανδημία.

Στο δεύτερο lockdown προσπαθούσα να βρω τρόπο να τους κάνω μάθημα και δεν μπορούσα. Πίστευα όμως ότι μέσα στον Δεκέμβριο θα ξεκινούσαμε τα μαθήματα και μέχρι τις γιορτές θα αναπληρώναμε ένα κομμάτι του χαμένου χρόνου. Όταν ανακοινώθηκε ότι δεν θα ανοίξουν τα σχολεία πριν από τις γιορτές, κατάλαβα ότι θα χάσουμε τη χρονιά. Και εκεί η πίεση ήταν τόσο μεγάλη, που άρχισα να σκέφτομαι τι μπορούμε να κάνουμε. Ήξερα, εν τω μεταξύ, ότι μέσα στα κελιά η τηλεόραση επιτρέπεται. Μάλιστα, η διοίκηση της φυλακής πάντα φρόντιζε, αν κάποιο κελί δεν είχε, να του προμηθεύει. Άρα, η σκέψη μου ήταν να φτάσω στο κελί μέσα από την τηλεόραση, αφού αυτό έχουν μόνο. Επειδή δεν γνώριζα αν αυτό ήταν κάτι εφικτό, βρήκα τεχνικούς, τους εξήγησα την ιδέα μου, τους είπα τι δυνατότητες υπάρχουν και μέσα σε μια μέρα μου απάντησαν ότι γίνεται. Βέβαια, χρειάστηκε να παραγγελθούν κάποια πράγματα. Τα παραγγείλαμε και τα περιμέναμε να έρθουν. Θα είχε ξεκινήσει πολύ πιο νωρίς το κανάλι, αλλά μέσα στο lockdown οι παραδόσεις καθυστερούν.

Τέλος πάντων, τα καταφέραμε. Ζήτησα βοήθεια από φίλους, από γνωστούς, από αλληλέγγυους, έτρεχαν όλοι να βρουν αυτό που τους ζητούσα, γιατί κάθε μέρα προέκυπτε και κάτι καινούργιο. Μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια είχα σύμμαχο τη διοίκηση της φυλακής. Δεν ήταν εχθρικοί, δεν μου δημιούργησαν προβλήματα. Μάλιστα, μου διέθεσαν και το συνεργείο.

Ουσιαστικά, έχουμε κάνει μια καλωδιακή τηλεόραση. Κι αυτό είναι ασφαλές γιατί δεν μπορεί κανείς που είναι έξω από τη φυλακή να πάρει το σήμα, όσο κοντά κι αν είναι, όσο καλά μηχανήματα και να έχει. Έτσι προστατεύονται τα πνευματικά δικαιώματα και τα προσωπικά δεδομένα.

Παρασκευή μεσημέρι δώσαμε πια σήμα μέσα, γιατί μέχρι τότε είχαμε σήμα από το λάπτοπ, που έφευγε και πήγαινε στη δική μας τηλεόραση. Τώρα πηγαίνει σε όλες τις τηλεοράσεις. Φτιάξαμε ένα βιντεάκι, κάτι με μαθηματικά, το οποίο έπαιζε όλο το Σαββατοκύριακο. Τελείωνε και ξανάρχιζε, ώστε τα παιδιά να συντονίσουν τις τηλεοράσεις τους.

Κάποιος που ανοίγει το κανάλι μπορεί να πετύχει το μάθημα στη μέση, αλλά στην επανάληψη μπορεί να δει αυτά που έχασε. Δεν παίζει μία φορά και τέρμα. Το βλέπουν όλοι. Ακούνε τα αγγλικά που τους λέει η Σοφία, τη λογοτεχνία που κάνει η Αλεξάνδρα, τα μαθηματικά που κάνω εγώ. Είναι μια διαφορετική αίσθηση αυτό».

Το «Προσπαθώντας TV» είναι κάτι παραπάνω από ένα προσωρινό εγχείρημα. Μάλιστα, ο κ. Δαμιανός θεωρεί ότι ο κορωνοϊός ήταν απλώς η αφορμή για τη δημιουργία του. Στόχος είναι να αποτελέσει ένα εργαλείο, τόσο εκπαιδευτικό όσο και πολιτιστικό, που θα εξελίσσεται συνεχώς και θα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να γνωρίσουν πολλά καινούργια πράγματα.

«Το γεγονός ότι υπάρχουν παιδιά που έρχονται τον Σεπτέμβριο σκυθρωπά και κατσουφιασμένα και τον Μάιο φεύγουν με φωτεινό πρόσωπο μου γεμίζει τις μπαταρίες» λέει όταν τον ρωτάω πώς νιώθει στο τέλος κάθε μέρας.

«Όχι μόνο τις δικές μου μπαταρίες αλλά και των συναδέλφων μου, που είναι κι αυτοί δοσμένοι και έχουν έναν πραγματικά πολύ εμπνευσμένο σύλλογο, που κάνει αυτό που πρέπει. Δίνουν κομμάτι από την ψυχή τους γι αυτά τα παιδιά. Μια μέρα, πήρα στο Messenger ένα μήνυμα που έλεγε “Κύριε Πέτρο, είμαι ο τάδε, δεν ξέρω αν με θυμάστε. Κάποια μέρα, όταν ήμουν στον Αυλώνα, κάνατε κάτι και μου σώσατε την πορεία, μπόρεσα να δώσω Πανελλήνιες. Δεν θυμάμαι να σας έχω ευχαριστήσει ποτέ γι αυτό. Ε, λοιπόν, σας ευχαριστώ τώρα».