Κατηγορία: ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

ΣΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ «Κορίτσι με τα τατουάζ», σε μία από τις πιο ανατριχιαστικές σεκάνς, ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ ετοιμάζεται να βασανίσει μέχρι θανάτου τον Ντάνιελ Κρεγκ υπό τους ήχους του «Orinοco Flow» της Enya. Μάλιστα, ο Σκάρσγκαρντ, που υποδύεται έναν serial killer, φαίνεται να το καταδιασκεδάζει όταν πέφτει το κομμάτι ‒ μέχρι που αρχίζει λικνίζεται σε κάποιο σημείο.

Στους φαν της Ιρλανδής τραγουδοποιού φαίνεται σαν μια απόπειρα του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ να κάνει μαύρο χιούμορ. Μοιάζει να το έχει κάνει επίτηδες, δηλαδή να έχει βάλει την ιέρεια των γαλήνιων ήχων ως επένδυση σε μία από τις πιο άβολες σκηνές του φιλμ. Βέβαια, αν το ψάξεις λίγο παραπάνω, μαθαίνεις ότι ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι ο βασικός υπεύθυνος γι αυτήν τη «σατανική» συγκυρία. Πάντως, αν μη τι άλλο, λειτουργεί. Συμβολίζει πετυχημένα τα έντονα συναισθήματα αγάπης-μίσους που δημιουργεί η μουσική της από τότε που πρωτοεμφανίστηκε με τραγούδια τόσο «λοξά», που σίγουρα πρέπει να λατρεύουν, μεταξύ άλλων, οι κατά συρροή δολοφόνοι. Εντάξει, το πιάσαμε το αστείο!

Το «Orinoco Flow» ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Enya. Ήταν το κομμάτι που την έκανε mainstream και σταρ σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Θα ακουστεί κλισέ, αλλά κυριολεκτικά δεν έμοιαζε με τίποτα απ ό,τι κυκλοφορούσε το 1988. Αν ήσουν παιδί που μεγάλωνε με MTV, αυτό το βίντεο ήταν κάτι μαγικό.

Ο λόγος που το όνομα και η μουσική της, όμως, είναι συνυφασμένα με το κιτς για μια μερίδα κοινού είναι μάλλον ανεξήγητος. Για χρόνια, από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και μετά το 90, το να πεις σε παρέες, ιδίως με προτίμηση στο ροκ, ότι σου άρεσαν τα τραγούδια της ήταν το χειρότερο πράγμα που μπορούσες να κάνεις.

Ο λόγος που το όνομα και η μουσική της, όμως, είναι συνυφασμένα με το κιτς για μια μερίδα κοινού είναι μάλλον ανεξήγητος. Για χρόνια, από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και μετά το 90, το να πεις σε παρέες, ιδίως με προτίμηση στο ροκ, ότι σου άρεσαν τα τραγούδια της ήταν το χειρότερο πράγμα που μπορούσες να κάνεις. Κοινώς, ντρεπόσουν για τα άλμπουμ της που είχες στη δισκοθήκη σου. Ήταν κάτι που σε έκανε να φαίνεσαι ξενέρωτος, όπως αναφέρει η μουσικός Julianna Barwick, που έτυχε να τη χρίσουν άξια διάδοχό της πριν από δέκα χρόνια, όταν έκανε τα πρώτα της βήματα. Η σύγκριση ήταν προβληματική, «αλλά, ευτυχώς, πάει, πέρασε» λέει.

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πρότινος δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν να παραδέχεται ότι του άρεσε. Κι όμως, λίγο πριν φύγει το 2020, λόγω της καραντίνας, το «Pitchfork» τη θυμήθηκε. Σε αυτό το εκτενές άρθρο η Barwick και άλλοι καλλιτέχνες μιλάνε για την αγάπη που της έχουν, διατυμπανίζουν ότι η μουσική της Enya βρίσκεται παντού, ακόμα και όταν η ίδια προτιμά τη μοναξιά και την απομόνωση.

Enya – Orinoco Flow

Δεν ήταν οι πρώτοι που παρατήρησαν κάτι τέτοιο. Πριν από περίπου επτά χρόνια, είχαν γράψει στο «Quietus» για την επιρροή που είχε το έργο της στη σύγχρονη αφρόκρεμα της πειραματικής και ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής και όχι μόνο. Μια πλειάδα καλλιτεχνών, από τη Nicki Minaj και την Grimes μέχρι τον Perfume Genius, τη Laurel Halo και τον Daniel Lopatin, που έχει μια φωτογραφία της σαν εικόνισμα πάνω από τα συνθεσάιζέρ του, την τοποθετεί ανάμεσα στους αγαπημένους της μουσικούς. Η FKA Τwigs, π.χ. την αποκαλεί «μαμά». Επιπλέον, είναι σχετικά γνωστό ότι ακόμη και οι Fugees υπέκυψαν στη γοητεία της όταν σάμπλαραν το «Boadicea» (1987) στο «Ready or Not».

Σύμφωνα με την Jenn Pelly του «Pitchfork», η επανεκτίμηση της δουλειάς της οφείλεται εν μέρει στον τρόπο που το Διαδίκτυο διεύρυνε το μουσικό γούστο των σύγχρονων ακροατηρίων. Ωστόσο, για εμάς, που γνωρίζουμε την Enya από παλιά, παραμένει το αρχικό ερώτημα, γιατί, παρά την τεράστια επιτυχία της, είναι ίσως μία από τις πιο υποτιμημένες και παρεξηγημένες μουσικούς της γενιάς της.

 

Σε μεγάλο βαθμό, το πρόβλημα ίσως εντοπίζεται στην ίδια τη μουσική της. Με λίγα λόγια, δεν ήξερες τι ακριβώς να σκεφτείς γι αυτήν. Ήταν και είναι από τις πιο αταξινόμητες στο ποπ και ροκ πάνθεον. Ειδικά την εποχή που βγήκε δεν μπορούσες π.χ. να την πεις goth ή dream pop (όπως έγινε στην περίπτωση των Cocteau Twins, που μέρος της φήμης τους βασίστηκε στα αιθέρια και ακαταλαβίστικα φωνητικά της Elizabeth Fraser). Ακόμα και ο όρος «new age» που της κόλλησε η εταιρεία της δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση. Χρόνια μετά, η ίδια τον αποκήρυξε ως προϊόν μάρκετινγκ.

Μάλιστα, τη θεωρούσαν τόσο πειραματική μουσική, που δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς κατάφερε να περάσει στο μαζικό ακροατήριο. Ο Rob Dickins, που την υπέγραψε στη Warner Music UK, είχε δηλώσει σχετικά: «Κάποιες φορές υπογράφεις έναν καλλιτέχνη για να βγάλεις λεφτά και άλλες το κάνεις για τη μουσική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έγινε καθαρά για τον δεύτερο λόγο. Απλώς ήθελα να συμμετέχω στη δημιουργία αυτής της μουσικής».

Ήταν τόσο περίεργη, που δεν μπορούσε να μπει ούτε κάτω από την ομπρέλα του έθνικ ή της world music, κι ας πατούσε, ως επί το πλείστον, πάνω σε κέλτικες μουσικές παραδόσεις. Σήμερα, βέβαια, άνετα την κατηγοριοποιούν έτσι. Τότε, όμως, ήταν εντελώς αλλόκοτη για να της δώσεις τον οποιοδήποτε χαρακτηρισμό.

Enya – Only Time

Με τα σημερινά δεδομένα, ίσως κάποιοι επιχειρήσουν εσφαλμένα να τη συνδέσουν με το hauntology, όπως ακούς συχνά να χαρακτηρίζονται τα τελευταία χρόνια μουσικές που δεν μπορείς να κατατάξεις πουθενά ή να εξηγήσεις. Το απαλό και χαλαρωτικό ηχόχρωμά της, όμως, δεν προκαλεί κανενός είδους νοσταλγία, δεν στοιχειώνεται από κανένα ένδοξο παρελθόν. Οπότε, τι ακριβώς ήταν; Βασικά, ο μόνος όρος που ακούγεται ταιριαστός στην περίπτωσή της είναι η avant-garde pop, όπως τη χαρακτήρισε ο Luke Turner στο «Quietus».

 

Σε ένα άλλο σημείο, η Pelly φαίνεται να υπονοεί ότι και η Enya έπεσε θύμα της πατριαρχίας που μάστιζε τότε σε μεγάλο βαθμό τον μουσικό κόσμο. Από τη μια η μουσική της θεωρήθηκε υπερβολικά «γυναικεία», υπερβολικά «όμορφη». Από την άλλη, ως εικόνα, ήταν υπερβολικά σοβαρή και απόμακρη, εντελώς αποκομμένη από τα στάνταρ που θέτει η μουσική βιομηχανία στις ποπ-σταρ κάθε εποχής.

Η Enya, που το πραγματικό της όνομα είναι Eithne Pádraigín Ní Bhraonáin, μεγάλωσε σε μια μουσική οικογένεια. Ήταν τo πέμπτο από εννιά παιδιά. Ο πατέρας της είχε μια ιρλανδική μπάντα πριν ανοίξει παμπ και αρχίσει να διοργανώνει συναυλίες και η μητέρα της, εκτός από ερασιτέχνης μουσικός, δίδασκε σε μουσικό σχολείο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 70 τα αδέρφια της σχημάτισαν τους Glannad, συγκρότημα στο οποίο συμμετείχε και η ίδια. Όταν αποχώρησε ο μάνατζερ και παραγωγό τους, Nick Ryan, εξαιτίας μιας διαφωνίας, η Enya αποφάσισε να τον ακολουθήσει και να συνεχίσει ως σόλο καλλιτέχνις. Στην ουσία, η Enya ήταν πάντοτε ένα πρότζεκτ ή, καλύτερα, μια στενή ομάδα τριών ατόμων, αποτελούμενη από την ίδια, τον Nick Ryan, που είναι στην παραγωγή, και τη γυναίκα του και στιχουργό Roma Ryan.

Ο Ryan, μέσα από τη συνεργασία του με την Enya, κατάφερε να αναπτύξει τις δικές του ιδέες πάνω στο wall of sound. Ξεκίνησαν με κάνουν αμέτρητες λούπες από αρμονίες μέχρι να δημιουργήσουν τον χαρακτηριστικό ήχο-σήμα κατατεθέν της μουσικής της. Η Enya κάνει όλα τα φωνητικά και παίζει όλα τα όργανα. Έχοντας κλίση στις γλώσσες, έχει ηχογραφήσει κομμάτια στα γαελικά, στα λατινικά, στα ιαπωνικά και στα σίνταριν – μια φανταστική γλώσσα των ξωτικών που εφηύρε ο J R.R. Tolkien.

The Lord of the Rings • May It Be • Enya

Έχει κυκλοφορήσει οκτώ άλμπουμ συνολικά. Η πρώτη της δουλειά ήταν για το σάουντρακ του «Frog Prince» (1984), ενώ το πρώτο επίσημο άλμπουμ της ήταν το «Celts» (1987), το σάουντρακ για την ομώνυμη σειρά του BBC. Εκείνη την περίοδο υπέγραψε στη Warner Music UK και ο Rob Dickins γοητεύτηκε τόσο πολύ από τη μουσική της, που της έδωσε απόλυτη δημιουργική ελευθερία. Το «Watermark» κυκλοφόρησε το 1988, γνωρίζοντας παγκόσμια εμπορική επιτυχία και κριτική αναγνώριση. Με το επόμενο της άλμπουμ, «Shepherd Moons» (1991), πέτυχε ακόμη μεγαλύτερες πωλήσεις. Ακολούθησαν τα «Memory of Trees» (1995), «A day without rain» (2000), «Amarantine» (2005), «And winter came…» (2008) και, τέλος, το «Dark Sky Island» του 2015.

Είναι η πιο εμπορική μουσικός της Ιρλανδίας μετά τους U2 και μία από τις πιο πλούσιες γυναίκες μουσικούς διεθνώς. Όταν ο Τζέιμς Κάμερον της ζήτησε να γράψει το σάουντρακ του «Τιτανικού», αρνήθηκε, χωρίς να δυσκολευτεί ιδιαίτερα. Όλα αυτά τα χρόνια έχει αποκτήσει τη φήμη της εκκεντρικής και ερημίτισσας. Ζει στο Δουβλίνο μαζί με τις γάτες της, σε ένα κάστρο που αγόρασε το 1992 για 2,5 εκατομμύρια λίρες και το ονόμασε Mάντερλεϊ από το μυθιστόρημα της Ντι Μοριέ, «Ρεβέκκα». Ένας από τους γείτονές της είναι ο Bono. Δεν περιοδεύει, ενώ σπάνια κάνει εμφανίσεις για να τραγουδήσει.

«Η μουσική πουλάει, όχι ο εαυτός μου ή το τι πιστεύω. Έτσι ήθελα να είναι πάντα»: αυτά αναφέρει πάνω-κάτω στις συνεντεύξεις της όταν τη ρωτούν για την ιδιωτική της ζωή. Στη σημερινή εποχή υπάρχουν, άραγε, πολλές γυναίκες σταρ-μουσικοί που να έχουν καταφέρει κάτι ανάλογο;

 
 

Ο τρόπος με τον οποίο κάλυψε χθες, Τετάρτη 20 Ιανουαρίου, η ΕΡΤ ένα ακόμα μεγάλο ιστορικό γεγονός, την αλλαγή σκυτάλης στην προεδρία των ΗΠΑ, επιβραβεύτηκε από το τηλεοπτικό κοινό.

Οι τηλεθεατές επέλεξαν από νωρίς το απόγευμα τη δημόσια τηλεόραση για να ενημερωθούν, καθώς η ΕΡΤ1 ήταν η πρώτη που από τις 17:30 ανέτρεψε πλήρως το πρόγραμμά της για να μεταδώσει σε απευθείας σύνδεση από την Ουάσιγκτον ολόκληρη την τελετή ορκωμοσίας του Τζο Μπάιντεν.

Σύμφωνα μάλιστα με τα στοιχεία μετρήσεων της Nielsen, την ώρα της ορκωμοσίας η τηλεθέαση της ΕΡΤ έφτασε το 12% (473.682 τηλεθεατές), ενώ κατά μέσο όρο την έκτακτη ενημερωτική εκπομπή παρακολούθησαν 343.263 τηλεθεατές που αντιστοιχούν σε μερίδιο τηλεθέασης 8,8%, δηλαδή υψηλότερο ακόμη και από κεντρικά δελτία ειδήσεων που ήταν εκείνη την ώρα στον αέρα.

Στις δυόμιση ώρες που διήρκησε η εκπομπή, ο Φάνης Παπαθανασίου και η Κλειώ Νικολάου από το στούντιο της Αγίας Παρασκευής, η ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στην αμερικανική πρωτεύουσα Λένα Αργύρη, οι ανταποκριτές και οι δημοσιογράφοι του Τμήματος Διεθνών Ειδήσεων της δημόσιας τηλεόρασης, καθώς και πολιτικοί αναλυτές, πολιτικοί και εκπρόσωποι της ομογένειας πρόσφεραν σφαιρική ενημέρωση στους τηλεθεατές καταγράφοντας την ιστορική στιγμή, αλλά και αναλύοντας τι σημαίνει η αλλαγή ηγεσίας για τις ΗΠΑ και ολόκληρο τον κόσμο.

Σημειώνεται, τέλος, ότι η ΕΡΤ ήταν το μόνο τηλεοπτικό κανάλι που μετέδωσε την ορκωμοσία και στη νοηματική γλώσσα.

 

Το πρώτο, τραυματικό βήμα προς την ενηλικίωση έρχεται τη στιγμή που ως παιδιά συνειδητοποιούμε τον θάνατο. Ναι, η ιδέα της απώλειας και του τέλους έχει ήδη εισαχθεί στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας με κάποιον τρόπο, από ένα φαγητό που μας αρέσει και τελειώνει πριν χορτάσουμε, ως ένα μπαλόνι με ήλιον που ξεφεύγει από το χέρι μας, χάνεται στον ουρανό και δεν γυρίζει πίσω. Η συνειδητοποίηση, όμως, ότι όλο αυτό θα τελειώσει και μια μέρα απλά θα σταματήσουμε να υπάρχουμε, είναι μια μπουνιά με σιδερογροθιά στη βουβωνική χώρα, ικανή να αφήσει μόνιμη μελανιά.

Από αυτό το σημείο κι έπειτα χτίζουμε την καθημερινότητα μας προσποιούμενοι ότι ο θάνατος είναι μια καταχρηστική σύμβαση με το (όποιο) Ανώτερο Ον που αφορά τους άλλους και όχι εμάς, κάνουμε σαν να μην υπάρχει, όπως οι ημερήσιες ειδοποιήσεις για ενημέρωση του λογισμικού στο κινητό. Μέχρι που ένα δυσάρεστο γεγονός θα τον επαναφέρει στο προσκήνιο.

H σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix Surviving Death, όπως είναι εμφανές από τον τίτλο της, ασχολείται με το εύλογο ερώτημά που ανακύπτει όποτε ερχόμαστε (ξανά) αντιμέτωποι με την ιδέα του θανάτου: τι συμβαίνει αφού πεθάνουμε; Είναι ο θάνατος το οριστικό τέλος της ύπαρξής μας;

Είκοσι λεπτά από το πρώτο επεισόδιο, που αφορά τις επιθανάτιες εμπειρίες, αρκούν για να αντιληφθείς ότι το αυστηρά κινηματογραφικό ενδιαφέρον της σειράς είναι ελάχιστο, αν όχι μηδαμινό. Κεφαλές που μιλούν, ουδέν αξιοσημείωτο αφηγηματικό τερτίπι και συνηθισμένες απεικονίσεις του Επέκεινα – φλουταρισμένα πλάνα, θολές ανθρώπινες φιγούρες, χρωματική παλέτα στο φάσμα μεταξύ του μπλε και του κόκκινου. Συνεπώς το όποιο ενδιαφέρον εστιάζεται στη διαχείριση του θέματός του.

Yπάρχει σίγουρα μια λίγο καλύτερη, δίωρη εκδοχή του ντοκιμαντέρ, αλλά το Netflix εκείνο που χρειάζεται είναι υλικό. Όταν ο streaming κολοσσός ανάβει το πράσινο φως για μια παραγωγή, παραγγέλνει συγκεκριμένο αριθμό επεισοδίων και ορισμένης διάρκειας.

Στηριγμένο ως επί το πλείστον σε προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που κηρύχθηκαν νεκροί για μικρό χρονικό διάστημα κι έπειτα επανήλθαν στη ζωή, το πρώτο αυτό επεισόδιο έχει μερικές τοποθετήσεις κι από επιστήμονες, έστω κι αν κατά βάση ατεκμηρίωτες. «Έχει αποδειχτεί ότι τα φάρμακα μειώνουν την πιθανότητα να έχεις μια επιθανάτια εμπειρία» δηλώνει ένας γιατρός χωρίς περαιτέρω στοιχεία – θα έλεγε κανείς πως παίρνουμε φάρμακα ακριβώς γι αυτό τον λόγο, ώστε να αποφύγουμε την επιθανάτια εμπειρία.

Με γνώμονα το πρώτο επεισόδιο, τον «πιλότο» της σειράς, αν θέλεις, σχηματίζεται η εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης Ρίκι Στερν θα τηρήσει μια στάση ανοιχτή στην πιθανότητα μεταθανάτιας ζωής, έχοντας όμως και τη στοιχειώδη εγκράτεια αν όχι του σκεπτικιστή, σίγουρα ενός αγνωστικιστή.

>Από το δεύτερο επεισόδιο και μετά ο Στερν μεταμορφώνεται σε οπαδό, ο οποίος προσπαθεί να πείσει για την αυθεντικότητα των περιγραφομένων με τρόπο που συχνά υποτιμά τη νοημοσύνη σου.

Η συνέχεια σε διαψεύδει. Από το δεύτερο επεισόδιο και μετά ο Στερν μεταμορφώνεται σε οπαδό, ο οποίος προσπαθεί να πείσει για την αυθεντικότητα των περιγραφομένων με τρόπο που συχνά υποτιμά τη νοημοσύνη σου. Για παράδειγμα, στο τρίτο επεισόδιο περιγράφεται αναλυτικά πώς πραγματοποιείται μια σεάνς. Όταν έρχεται η ώρα της τελετής, δεν την παρακολουθούμε ποτέ επειδή, όπως μας πληροφορεί ένας μεσότιτλος, μια σεάνς πρέπει να τελείται σε απόλυτο σκοτάδι και γι αυτό απαγορεύονται οι κάμερες – ακόμα κι αν λειτουργούν σε night vision άραγε; Για καλή μας τύχη, επιτρέπονται οι συσκευές ηχογράφησης κι έτσι ακούμε το μέντιουμ να επικοινωνεί είτε με το πνεύμα του εννιάχρονου Τιμ που βοηθά να βγει το εκτόπλασμα –μη ρωτάς περισσότερα– είτε με το πνεύμα κάποιου πενηντάρη φαν των Μόντι Πάιθον που μιλά με προσποιητές παιδικές φωνές.

Στο πέμπτο επεισόδιο που αφιερώνεται στα φαντάσματα, ένας ερευνητής παραψυχολογικών φαινομένων μας βεβαιώνει ότι οι εμφανίσεις φαντασμάτων σε ηλικιωμένους ασθενείς δεν συμβαίνουν λόγω έλλειψης οξυγόνου στο εγκέφαλο. Οι ασθενείς, από τους οποίους ο ίδιος συνέλεξε μαρτυρίες έχουν διαύγεια και απόλυτη ηρεμία, ισχυρίζεται. Στο σημείο αυτό, για να μας αποδείξει εμπράκτως ο σκηνοθέτης την παραπάνω δήλωση, παρεμβάλλεται μια σκηνή όπου ο ερευνητής ρωτά έναν τυχαίο ηλικιωμένο ασθενή, που δεν έχουμε ξαναδεί στο ντοκιμαντέρ, τι μήνα έχουμε, για να πάρει την απάντηση «Ιούνιο». Όπερ έδει δείξαι.

 

Το τέταρτο επεισόδιο με αντικείμενο μηνύματα που άφησαν νεκροί σε ζωντανούς έχει περισσότερο ενδιαφέρον, επειδή εστιάζει περισσότερο στις μαρτυρίες ανθρώπων που θρηνούν για την απώλεια αγαπημένων, παρουσιάζοντας έτσι γλαφυρότερα την παρηγορητική πλευρά του ενδεχόμενου ύπαρξης μεταθανάτιας ζωής. Κρίμα που σε σημεία φλερτάρει με το exploitation. Ναι μεν οι συμμετέχοντες έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για την παρουσία τους στο ντοκιμαντέρ και κατέθεσαν στον φακό τη μαρτυρία τους, αλλά εσύ ως δημιουργός οφείλεις να σεβαστείς τον θρήνο τους και να αναλογιστείς την ηθική της κατασκευής σου, αντί πχ. να αφήνεις το πλάνο λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω ώστε να δούμε τον γονιό να ξεσπάει σε λυγμούς για το παιδί που έχασε – ειδικά από τη στιγμή που κάνεις ένα ντοκιμαντέρ διαφορετικού προσανατολισμού και αντικειμένου.

Κατά τα λοιπά, υπάρχει σίγουρα μια λίγο καλύτερη, δίωρη εκδοχή του ντοκιμαντέρ, αλλά το Netflix εκείνο που χρειάζεται είναι υλικό. Όταν ο streaming κολοσσός ανάβει το πράσινο φως για μια παραγωγή, παραγγέλνει συγκεκριμένο αριθμό επεισοδίων και ορισμένης διάρκειας. Οι δημιουργοί πρέπει να συμμορφωθούν και το αποτέλεσμα είναι η ένδειξη «A Netflix Original» να γίνεται συχνά συνώνυμη της φλυαρίας. Έτσι συμβαίνει κι εδώ, οπότε για να καλυφθεί η προαπαιτούμενη διάρκεια οι μαρτυρίες τραβούν σε μάκρος κι επαναλαμβάνονται και οι όποιες ενημερωτικές πληροφορίες δίνονται σταδιακά και με φειδώ, χώρια που, εάν googlάρεις «electronic voice phenomenon», θα μάθεις περισσότερα από όσα σου κομίζει η σειρά διαβάζοντας απλά τις δέκα πρώτες αράδες.

>Στηριγμένο ως επί το πλείστον σε προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που κηρύχθηκαν νεκροί για μικρό χρονικό διάστημα κι έπειτα επανήλθαν στη ζωή, το πρώτο αυτό επεισόδιο έχει μερικές τοποθετήσεις κι από επιστήμονες, έστω κι αν κατά βάση ατεκμηρίωτες.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το ίδιο το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει η δημοφιλία του. Από τη μέρα που ανέβηκε στο Netflix, το Surviving Death φιγουράρει στο top-10 με τα δημοφιλέστερα προγράμματα, γεγονός ασύνηθες για τα docuseries της πλατφόρμας. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται viral ένα ντοκιμαντέρ για την ύπαρξη μεταθανάτιας ζωής σε ένα κοινό που, επηρεασμένο από τον κατακερματισμό της προσοχής και τους αδυσώπητους καθημερινούς ρυθμούς, έχει δεδομένα αποστασιοποιηθεί εντελώς από το πνεύμα;

Ασφαλώς η πανδημία του κορωνοϊού έφερε τον θάνατο ξανά στην ημερήσια ατζέντα –για τον δυτικό κόσμο, πάντα– με καθημερινές ανακοινώσεις για θύματα, με τον διαρκή φόβο μια ασθένειας με θανατηφόρες επιπλοκές, με μέτρα πρωτοφανούς αυστηρότητας προκειμένου να περιοριστεί η μετάδοση του ιού. Για πολύ μεγάλο (και συγκριτικά τυχερό) ποσοστό του πληθυσμού, η πανδημία έφερε και πάλι στο προσκήνιο όχι απαραίτητα τον θάνατο, αλλά την έννοια του τέλους: του τέλους της ζωής του όπως την ήξερε, του τέλους ελευθεριών και ωφελειών που λογάριαζε για δεδομένες.

Το βλέπεις διαρκώς γύρω σου, διαφαίνεται στα social, ο κόσμος ανησυχεί ότι δεν θα επανέλθει ποτέ στην προηγούμενη κατάσταση, ότι δεν θα πάρει πίσω «τη ζωή που στερήθηκε» – όχι τυχαία, δημοφιλέστερα άρθρα στα σάιτ είναι όσα περιέχουν πληροφορίες και φήμες για άρση των περιοριστικών μέτρων. Έχει την ανάγκη να πιστέψει ότι υπάρχει ζωή μετά, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, χρειάζεται απεγνωσμένα την ελπίδα και θα την αναζητήσει όπου βρεθεί πρόσφορη. Ακόμα και σε μια μετριότατη σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix που χρησιμοποιεί ως μουσικό θέμα τίτλων αρχής το «God moving over the face of the waters» του Μoby, με το οποίο έκλεινε το Heat (1995) του Μάικλ Μαν – μια δραματικά ανώτερη πνευματική εμπειρία, αν με ρωτάς.

 

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επιστρέφει στην τηλεόραση με νέα σειρά

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ναταλίας Ανδρικοπούλου στην εκπομπή «Έλα Χαμογέλα», ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ετοιμάζει συνεργασία με τον όμιλο ΑΝΤ1 και μετά από δέκα χρόνια απουσίας από την τηλεόραση επιστρέφει με νέα τηλεοπτική σειρά.

Το τελευταίο σίριαλ που είχε κάνει στη μικρή οθόνη ο σεναριογράφος, ηθοποιός και σκηνοθέτης Χριστόφορος Παπακαλιάτης ήταν το «4» στο Mega, το οποίο είχε σημειώσει και μεγάλη επιτυχία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εκπομπής ο όμιλος ΑΝΤ1 σχεδιάζει μια νέα ψηφιακή πλατφόρμα, όπου θα «ανεβαίνει» πρωτότυπο ελληνικό περιεχόμενο μυθοπλασίας, και θα είναι διαθέσιμη σε έναν χρόνο.

Το πρώτο δυνατό «χαρτί» του ΑΝΤ1 σε αυτό το πλαίσιο θα είναι η καινούρια σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, όπως ανέφερε η δημοσιογράφος στο Open. Η σειρά θα είναι μία ακραία ερωτική ιστορία σε ένα νησί σε περίοδο lockdown.

O Χριστόφορος Παπακαλιάτης, που έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο το 1992 σε ένα επεισόδιο της σειράς «Οι Απαράδεκτοι», έγραψε τη δεκαετία 1999-2010 πέντε τηλεοπτικές σειρές με δικό του σενάριο, ενώ σκηνοθέτησε και κάποιες από αυτές, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία: «Η ζωή μας μια βόλτα», «Να με προσέχεις», «Οι Τρεις Ευχές», «Κλείσε τα μάτια», « Δυο μέρες μόνο».

Τα Χριστούγεννα του 2012 έκανε πρεμιέρα η πρώτη του κινηματογραφική ταινία με τον τίτλο «Αν». Η ταινία ξεπέρασε τις πωλήσεις 500 χιλιάδων εισιτηρίων και προβλήθηκε για περισσότερους από τέσσερις μήνες. Τα Χριστούγεννα του 2015 προβλήθηκε η δεύτερη κινηματογραφική του δουλειά σε σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή και με πρωταγωνιστή τον ίδιο, με τίτλο «Ένας άλλος κόσμος» (Worlds Apart). Η ταινία θεωρήθηκε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια και επίσης προβλήθηκε και στο εξωτερικό στο 2017.

Ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός Χριστόφορος Παπακαλιάτης περνά μεγάλο διάστημα του χρόνου στην Αμερική, όμως δεν αλλάζει με τίποτα το παραδοσιακό ελληνικό καλοκαίρι. Όπως κάθε χρόνο έτσι και το 2020 βρέθηκε στον αγαπημένο του προορισμό, ο οποίος δεν απέχει και πολύ από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για τον… παράδεισο επί γης! Πρόκειται για τους Παξούς, όπου παραθερίζει από μικρό παιδί, ενώ εκεί μένει και η μητέρα του, διατηρώντας ένα μικρό ξενοδοχείο.

Η ταινία του Χρήστου Νίκου, σε σενάριο του ίδιου και του Σταύρου Ράπτη, με πρωταγωνιστή τον Άρη Σερβετάλη είναι η ελληνική πρόταση που θα διεκδικήσει υποψηφιότητα στα Όσκαρ 2021, στην κατηγορία καλύτερης Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους. Την Κυριακή 17/1 θα προβληθεί για 24 ώρες από το Los Angeles Greek Film Festival, με ελεύθερη πρόσβαση διαδικτυακά ώστε να έχουν τη δυνατότητα τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας να ψηφίσουν.

Στην ίδια πλατφόρμα με τα Μήλα  και η ταινία του Νικόλα Κολοβού, Index , που προσδοκά την είσοσό της στην πεντάδα υποψηφίων για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους.

Στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, από τις πρώτες ημέρες του 2021 γίνονται συχνές αναφορές από τον Τύπο με τα σχόλια να είναι εγκωμιαστικά τόσο για την ταινία όσο και τους συντελεστές της. Χαρακτηριστικό είναι τα όσα έγραψε το Hollywood Reporter: «Τα ‘Μήλα’ είναι μια λεπτή σάτιρα για την τεχνολογία, για τα apple στις τσέπες μας που μάς κλέβουν την μνήμη και την προσωπική μας ταυτότητα. Ο ήρωας της ταινίας, όμως, ξυπνάει με αμνησία σε ένα αναλογικό κόσμο χωρίς ίντερνετ και κινητά για να καταγράψει σε μια παλιά Polaroid τις καινούργιες εμπειρίες του, που θα τον βοηθήσουν να συνθέσει μια νέα μνήμη».

Η εφημερίδα Los Angeles Times, στις 12 Ιανουαρίου έγραψε: «Η πρόταση της Ελλάδας μάς φέρνει μπροστά σε μια πραγματικότητα που δεν είναι διαφορετική από τη δική μας, όταν ένας άγνωστος ιός ρίχνει ξαφνικά τους ανθρώπου σε αμνησία». Το Screen Daily, τοποθετεί τα ‘’Μήλα’’ στην έκτη θέση μιας λίστας με τις καλύτερες ταινίες του 2020.

Πριν φτάσουν τα ‘’Μήλα’’ στον δρόμο για τα Όσκαρ, έκαναν μια μεγάλη πορεία σε διεθνή φεστιβάλ κερδίζοντας πολλές καλές κριτικές. Η ταινία ειναι συμπαραγωγή Ελλάδας, Πολωνίας, Σλοβενίας και υποστηρίζεται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Μην ξεχνάμε επίσης, πως executive producer είναι η Κέιτ Μπλάνσετ.

Σενάριο: Χρήστος Νίκου/Σταύρος Ράπτης. Ερμηνεύουν: Άρης Σερβετάλης, Σοφία Γεωργοβασίλη, Άννα Καλαϊτζίδου, Αργύρης Μπακιρτζής.

 

Ακόμα μία μάχη για την τηλεθέαση, την τελευταία στην πρώτη τους εβδομάδα στον τηλεοπτικό αέρα του Open, έδωσαν οι Ράδιο Αρβύλα την Παρασκευή 15 Ιανουαρίου.

Σύμφωνα με το zappit.gr, η παρέα της Θεσσαλονίκης, γι’ ακόμα ένα βράδυ, κέρδισε τους τηλεθεατές και διατήρησε την πρωτιά της στο δυναμικό κοινό, δηλώνοντας ξεκάθαρα πως ήρθε για να… μείνει.

Οι Ράδιο Αρβύλα, λοιπόν, είχαν στην τηλεθέαση μέσο όρο 22,4% στο δυναμικό κοινό και 16,3% στο γενικό σύνολο. Στο δυναμικό κοινό, μάλιστα, οι Ράδιο Αρβύλα έφτασαν στο τελευταίο τέταρτο στο 25%.

*Τα στοιχεία τηλεθέασης είναι κατά προσέγγιση, αφορούν στη χρονική ζώνη μετάδοσης των προγραμμάτων και είναι ενδεικτικά. Η αναλυτική αναφορά τηλεθέασης με τα ακριβή στοιχεία για όλα τα προγράμματα σε όλα τα κοινά, όπως και έρευνες αγοράς, είναι διαθέσιμα μόνο στην εταιρεία μετρήσεων Nielsen.

Ξεκινώντας μια στρατηγική που φαίνεται πως ακολουθείται ακόμη πιο δυναμικά πλέον, η Amazon ανακοίνωσε το 2017 πως αγόρασε για αστρονομικό ποσό τα δικαιώματα του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, του κόσμου που έπλασε το ανεξάντλητο μυαλό του Τόλκιν, με αρχικό σκοπό τη δημιουργία μιας τηλεοπτικής σειράς χτισμένης πάνω στο πρότυπο του Game of Thrones, ευελπιστώντας σε μια ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία.

Από τότε έχουν διαρρεύσει διάφορες πληροφορίες για τη σειρά, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια επίσημη σύνοψη για το χρονικό πλαίσιο που θα αναφέρεται.

Αυτή ήρθε τελικά μέσω της ιστοσελίδας The One Ring, που ανέβασε αποκλειστικά την πρώτη επίσημη σύνοψη της Amazon για τη σειρά, από την οποία συμπεραίνεται ότι θα διαδραματίζεται πριν από τα γεγονότα των κινηματογραφικών τριλογιών Hobbit και Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.

Ακολουθεί η σύνοψη:

Η σειρά των Amazon Studios φέρνει στις οθόνες για πρώτη φορά τους ηρωικούς θρύλους της μυθικής Δεύτερης Εποχής στην ιστορία της Μέσης Γης.

Η επική σειρά, που θα διαδραματίζεται χιλιάδες χρόνια πριν τα γεγονότα των βιβλίων του Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, «Χόμπιτ» και «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» θα πάει τους θεατές πίσω, σε μία περίοδο κατά την οποία δημιουργήθηκαν μεγάλες δυνάμεις, βασίλεια άκμασαν και παρήκμασαν, αναπάντεχοι ήρωες δοκιμάστηκαν, η ελπίδα κρεμόταν από μία λεπτή κλωστή και ο σπουδαιότερος villain που γράφτηκε ποτέ από την πένα του Τόλκιν απείλησε να καλύψει τον κόσμο με σκοτάδι.

Ξεκινώντας σε μια περίοδο ειρήνης, η σειρά ακολουθεί ένα σύνολο χαρακτήρων, κάποιων ήδη γνωστών και κάποιων νέων, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την επανεμφάνιση του κακού στη Μέση Γη. Από τα πιο σκοτεινά βάθη των Βουνών της Ομίχλης, στα μεγαλοπρεπή δάση της πρωτεύουσας των Ξωτικών στο Λίντον, το μαγευτικό βασίλειο του Νούμενορ και τα πιο απομακρυσμένα σημεία του χάρτη, όλα αυτά τα βασίλεια και οι χαρακτήρες θα χαράξουν κληρονομιές που θα ζουν για πολλά χρόνια αφού θα έχουν φύγει.

Αν και δεν αναφέρεται, η πλοκή έφερε στο νου των φανατικών του κόσμου του Τόλκιν το βιβλίο The Silmarillion, που κυκλοφόρησε το 1977, μετά τον θάνατο του συγγραφέα και αναφέρεται λεπτομερώς στην ιστορία πριν από το χρονικό πλαίσιο του Hobbit. Γεγονότα από το αυτό το βιβλίο παρουσιάστηκαν σε μορφή flashback στην πρώτη τριλογία του Πίτερ Τζάκσον, όμως τώρα θα είναι η πρώτη φορά που θα τα δούμε με λεπτομέρειες.

Το άρθρο του The One Ring επιβεβαίωσε επίσης την πρόθεση του Amazon να επενδύσει τουλάχιστον σε 5 κύκλους επεισοδίων, με τον καθένα να αποτελείται από 8-10 επεισόδια. Ο πρώτος και ο δεύτερος κύκλος θα γυριστούν μαζί και τα γυρίσματα ξεκινούν τον επόμενο μήνα στη Νέα Ζηλανδία.

Ο γνωστός σκηνοθέτης Τζ.Έι. Μπαγιονά (Το Ορφανοτροφείο, Jurassic World: Το Βασίλειο Έπεσε) έχει γυρίσει ήδη τον πιλότο, που αποτελείται από δύο μέρη και βρίσκεται στη διαδικασία του post-production, χωρίς η Amazon να έχει δώσει ως τώρα κάποια ημερομηνία προβολής του.

Από το τεράστιο καστ που θα στηρίξει το όλο project ξεχωρίζουν τα ονόματα της Μόρφιντ Κλαρκ (Saint Maud), του Μπέντζαμιν Γουόκερ (Jessica Jones) και του βετεράνου ηθοποιού-σκηνοθέτη Πίτερ Μιούλαν.

«Bridgerton», «Cobra Kai» και τώρα «Lupin». Το ένα binge-watching διαδέχεται το άλλο, φθάνοντας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Το «Lupin» είναι μια από τις τελευταίες προσθήκες στο Netflix, που έχει κάνει πολύ κόσμο να μιλά για τη συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνιστή τον Omar Sy.

Τον διάσημο Γάλλο ηθοποιό που έπαιξε τον αισιόδοξο και χαμογελαστό Driss στη -γεμάτη μαθήματα ζωής- γαλλική ταινία «Άθικτοι» (The Intouchables, 2011), η οποία επανέφερε στο προσκήνιο (σ.σ. όχι ότι είχαν βγει και καθόλου) τα τραγούδια των Earth, Wind & Fire.

Το «Lupin» βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στην πρώτη θέση των δημοφιλέστερων σειρών στην Ελλάδα, έχοντας ξεπεράσει ακόμη και το «Bridgerton», με πρωταγωνιστή τον Rege-Jean Page.

Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από ένα περιδέραιο. Ένα σπάνιο και πανάκριβο κόσμημα που είχε στην κατοχή της η Μαρία Αντουανέτα και στη συνέχεια η Ιωσηφίνα του Ναπολέοντα, φθάνοντας μέχρι το σήμερα. Αυτό το περιδέραιο «κάνει» φτερά από δημοπρασία στο Λούβρο με ένα απίστευτο κόλπο.

Δράστης είναι ο Αρσέν Λουπέν (Arsène Lupin), ο χαρακτήρας που είχε δημιουργήσει ο Γάλλος συγγραφέας Maurice Leblanc, το 1905. Αυτός ο «κλέφτης – τζέντλεμαν» είναι «άσος» στις μεταμφιέσεις και κάνει ολόκληρη την αστυνομία του Παρισιού -και όχι μόνο- να τον κυνηγά.

Το «Lupin», όμως, δεν είναι απλά άλλη μια περιπέτεια γεμάτη ανατροπές που ξετυλίγεται γύρω από μια ληστεία. Είναι μια ιστορία εξιλέωσης για μια αδικία του παρελθόντος. Είναι ο αγώνας του γιου να αποδείξει την αθωότητα του πατέρα του, φέρνοντας στο προσκήνιο την αθέατη πλευρά των προνομιούχων και πλουσίων που μηχανοραφούν, λειτουργώντας υπεράνω του νόμου.

«Lupin»: Κάτι παραπάνω από μια τηλεοπτική σειρά του Netflix με θέμα μια κινηματογραφική ληστεία στο Λούβρο

Στο «Lupin» τα βαθύτερα θέματα έχουν να κάνουν με την κοινωνική τάξη, τη φυλή και ένα σύστημα δικαίου που αντιμετωπίζει τους πλούσιους με διαφορετική… ζυγαριά όταν σε αυτήν βρίσκονται και άτομα από χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις.

Κινητήρια δύναμη της σειράς είναι ο ηθοποιός Omar Sy. Πίσω από την καταιγιστική δράση, τις ανατροπές και το μυστήριο που περιπλέκεται και λύνεται την κατάλληλη στιγμή, υποβόσκει η οδυνηρή πραγματικότητα του ρατσισμού στην Ευρώπη, ειδικά έναντι μεταναστών από πρώην αποικίες.

Το δεύτερο μέρος της τηλεοπτικής σειράς του Netflix «Lupin», θα είναι διαθέσιμο τον Απρίλιο.