Ορμώμενη των εκδηλώσεων για τον επετειακό εορτασμό της 25ης Μαρτίου, θυμήθηκα ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο “Όμορφη και παράξενη πατρίδα”. Ο πρώτος στίχος του ποιήματος είναι και ο τίτλος του:
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Η αντιφατική Ελλάδα του Ελύτη, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Ο θαυμασμός ξεχειλίζει ανεξέλεγκτα. Αποτυπώνεται η αίσθηση της μοναδικότητας, την οποία νιώθει ο ποιητής στον δεύτερο στίχο:
/ ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα
Η απαράμιλλη ομορφιά της χώρας μας, την οποία έχουμε την ευλογία να απολαμβάνουμε ελεύθεροι, είναι αποτέλεσμα της επανάστασης του 1821. Ήταν μία κοινωνική, εθνική και πολιτική εξέγερση. Ανοίχτηκε ο δρόμος για τη δημιουργία άλλων ανεξάρτητων κρατών στα Βαλκάνια. Από τη Μολδοβλαχία με αρχηγό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη μέχρι και την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου, δημιουργήθηκαν επαναστατικές εστίες. Με την υποστήριξη της Ρωσίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, η σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους περιλάμβανε την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τα νησιά των Κυκλάδων.
Στο ποίημα του Ελύτη, η Ελλάδα παρουσιάζεται ως μία χώρα που κατορθώνει να κάνει το αδύνατο δυνατό.
Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά.
Οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο ποιητής, μας μεταφέρουν σε εικόνες της πατρίδας μας. Τα λιμάνια, οι ακτές και τα καράβια είναι χαρακτηριστική εικόνα της Ελλάδας. Οι γεμάτοι αντιθέσεις στίχοι, δείχνουν την ιδιομορφία της. Η Ελλάδα του σήμερα και η Ελλάδα του τότε, έχει παραμείνει ίδια σε ό,τι αφορά τις αξίες. Ίσως, είναι μία αφορμή ο επετειακός εορτασμός, να ενθαρρύνουμε τους απανταχού Έλληνες και να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Οι δύσκολοι καιροί που διανύουμε, μπορούν εύκολα να παραλληλιστούν με τα χρόνια κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό, τα χρόνια της αιχμαλωσίας. Σαφέστατα, οι πολιτικοοικονομικές συνθήκες είναι διαφορετικές, αλλά η δομή της κοινωνίας, το ήθος και το πάθος του Έλληνα είναι το ίδιο.
Ο Έλληνας επιθυμεί να αισθάνεται ξεχωριστός από κάθε άλλο λαό. Η αίσθηση ανωτερότητας, πηγάζει από τη δεινή ικανότητα των προγόνων του, να μεταμορφώσουν τον κόσμο. Η έννοια της δημοκρατίας, του έθνους, των ιδανικών είναι ταυτόσημη με την Ελλάδα. Μεταλαμπαδεύουμε μέχρι και σήμερα τις αξίες και τα ολυμπιακά ιδεώδη. Η εν λόγω ένοπλη εξέγερση, δείχνει τον δρόμο της απελευθέρωσης σε κάθε αιχμάλωτο από τον εκάστοτε δυνάστη του. Ο Ελληνισμός αντιμάχεται τα ίδια ζητήματα τότε και τώρα, τη ζήτημα ζωής και θανάτου, μεταμορφωμένο σε ζήτημα επιβίωσης σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και πανδημίας. Το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αποδώσουμε φόρο τιμής με εκδηλώσεις σεβασμού στους Ήρωες του Αγώνα Ανεξαρτησίας.
Με το νέο αυτό σύνθημα, ο Υπουργός Τουρισμού προσκαλεί τους τουρίστες, να επισκεφθούν τη χώρα μας φέτος το καλοκαίρι. Κατά τα λεγόμενά του, ανοίγει ο τουρισμός στις 14 Μαϊου, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Εμφανίστηκε αισιόδοξος, επισημαίνοντας ότι η φετινή χρονιά θα είναι καλύτερη από την περσινή. Το πλήγμα που υπέστη ο τουρισμός, δεν είναι ένα εθνικό ζήτημα, αλλά παγκόσμιο. Άραγε είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε τις πύλες μας στις ορδές ξένων επισκεπτών;
Σαφώς, είναι απαραίτητο να υποβάλουν τα έγγραφα που θα πιστοποιούν ότι έχουν εμβολιαστεί ή έχουν αναρρώσει από τον Covid-19. Κι αν έχουμε αύξηση κρουσμάτων, όπως τον Αύγουστο του 2019; Η συμβολή του τουρισμού στην οικονομία είναι πολύ σημαντική. Οι κάτοικοι των νησιών αλλά και άλλων τουριστικών θέρετρων ανυπομονούν να φιλοξενήσουν Έλληνες, αλλά και ξένους τουρίστες. Βεβαίως, κυρίες και κύριοι, θέλουμε να καλοδεχτούμε με όλα τα απαραίτητα μέτρα κάθε λογής τουρίστα- Ευρωπαίο, Ασιάτη, Αμερικανό- αλλά με τι κόστος; Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι διαμαρτύρονται λέγοντας ότι, το σύστημα υγείας και οι νοσοκομειακές κλίνες βρίσκονται με το σταγονόμετρο. Η κατάσταση είναι οριακή. Όλα αυτά, μάλιστα, λίγους μήνες πριν το καλοκαίρι.
Κι αν η επιστροφή στα σχολεία μετά από ένα “ξένοιαστο” καλοκαίρι σημαίνει και επιστροφή σε ένα lockdown για νιοστή φορά; Η -μέχρι στιγμής- ασφαλής Ελλάδα (συγκριτικά με τις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες) γίνεται πόλος έλξης για το καλοκαίρι του 2021. Οι εμβολιασμοί, ωστόσο, μέχρι και τον Απρίλιο δεν θα έχουν φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα. Ο ρυθμός αποκλιμάκωσης είναι πολύ πιο αργός από το ρυθμό μετάδοσης της πανδημίας. Είναι καιρός να ρισκάρουμε ανυπολόγιστες απώλειες; Εκπρόσωποι του λιανεμπορίου και της εστίασης ποντάρουν και εκείνοι στο “‘άνοιγμα” του τουρισμού, καθώς αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Οι απελπιστικές κινήσεις της τελευταίας στιγμής, καθώς και οι δοκιμαστικές περίοδοι, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έκρηξη κρουσμάτων.
Φέτος, είναι χρονιά ορόσημο για τη χώρα μας. Συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Ένας παραπάνω λόγος, για να αποδείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, ότι είμαστε εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα μέσα προκειμένου να πράξουμε όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, να φιλοξενήσουμε και να καλοδεχτούμε με τον καλύτερο τρόπο τους ξένους.
Το καλοκαίρι αυτό θα είναι ένα στοίχημα για όλους. Το έβλεπες (να έρχεται); Το έπαιξες. Κι έχασες ; Θα δείξει.
Με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη σε άτομο του ευρύτερου φιλικού περιβάλλοντός μου, σας παραθέτω τις ακόλουθες σκέψεις μου.
Γυναίκα γύρω στα 55, πριν 3 εβδομάδες περίπου, νόσησε από κορονοϊό, τον περίφημο Covid 19. Απουσία σοβαρών συμπτωμάτων, πέρασε το απαιτούμενο διάστημα των 14 ημερών στο σπίτι της, ακολουθώντας τις οδηγίες του ΕΟΔΥ.
Μετά το πέρας λοιπόν της υποχρεωτικής καραντίνας, ήρθε η στιγμή να επιστρέψει στην εργασία της. Και εδώ ξεκίνησε το πρόβλημα.
Δουλεύοντας σε μια μεγάλη σχετικά επιχείρηση, με αρκετά άτομα προσωπικό, θα περίμενε κανείς η επιστροφή της να δημιουργούσε στους συναδέλφους της κλίμα ανακούφισης και χαράς για το αίσιο τέλος της «περιπέτειας» της. Εξάλλου, σε τέτοιους χώρους, συχνά υπάρχουν και φιλικές σχέσεις πέρα από την καθαρά επαγγελματικές. Αντί αυτού λοιπόν, η υποδοχή της κάθε άλλο παρά φιλική ήταν. Καχύποπτα και φοβισμένα βλέμματα, λόγια πισώπλατα, απομόνωσή της.
Ιδού! Μια μορφή ρατσισμού, κρυμμένη καλά μέσα μας όπως φαίνεται, που αναβιώνει στις μέρες μας. Μακριά από τους «κορονόπληκτους» και όλα καλά! Γιατί το γεγονός που περιγράφεται παραπάνω, δεν αποτελεί παρά μόνο ένα παράδειγμα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί. Οι ασθενείς με κορονοϊό, φέρουν ένα στίγμα που θα τους ακολουθεί για καιρό όπως φαίνεται.
Και αν ίσως ακούγεται λογικό να υπάρχει φόβος επαφής με κάποιον που νοσεί, κανένας δε θέλει να αρρωστήσει και ο ίδιος εξάλλου, το να αντιμετωπίζεται ο κάθε πρώην ασθενής σα να είναι «μολυσμένος» και να του κολλάνε αυτή την «ετικέτα», κάτι τέτοιο μόνο άσχημα πράγματα «γεννάει».
Μοιάζει σαν εμφύλια «σύρραξη». Οι άνθρωποι χωρισμένοι σε δύο «στρατόπεδα». Οι μεν υγιείς και οι δε «μολυσμένοι». Ο φόβος, η καχυποψία, η προκατάληψη να επικρατεί στους πρώτους, η πίκρα, η απογοήτευση, το αίσθημα της απομόνωσης στους δεύτερους. Αν υπήρχε μάλιστα μια νέα Σπιναλόγκα, θα τους είχαμε ήδη στείλει εκεί.
Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση;
Σωστή απάντηση δυστυχώς δε μπορεί να δοθεί. Και υποθέσεις, όταν μιλάμε για ανθρώπινες συμπεριφορές, δύσκολο να χωρέσουν.
Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά σε μια μη γνώριμη και επικίνδυνη κατάσταση γι΄ αυτόν, το πρώτο ρόλο τον παίζει το αίσθημα της επιβίωσης. Λογικό και γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων.
Στην πανδημία του κορονοϊού όμως, (τι σύμπτωση), ο «εχθρός» παύει να είναι μόνο ο ίδιος ο ιός αλλά παίρνει και τη μορφή του συνανθρώπου που είχε την ατυχία να νοσήσει απ’ αυτόν. Όλα τα άσχημα του ανθρώπινου είδους, για άλλη μια φορά, δίνουν το «παρών». Συμπεριφορές σκληρές και απάνθρωπες, απέναντι σε όλους αυτούς, ξεχνώντας αυτά που μας ενώνουν μαζί τους. Γιατί όλοι έχουμε κάποιο συγγενή, φίλο ή γνωστό σε εκείνο το «στρατόπεδο» των δε.
Και ίσως εδώ είναι που χρειάζεται μια μικρή υπενθύμιση. Κανένας δε θέλει να του κάνουν όσα δε θα έκανε αυτός! Πριν πράξουμε λοιπόν, ας το σκεφτούμε καλά αυτό. Η ζωή κάνει κύκλους, αν μη τι άλλο!
Μια πομπή από στρατιωτικά φορτηγά αφήνει, στις 18 Μαρτίου 2020, το μνημειώδες νεκροταφείο του Μπέργκαμο μεταφέροντας τα εκατοντάδες φέρετρα των θυμάτων του κορωνοϊού από τη μαρτυρική Ιταλική πόλη.
Ακριβώς ένα χρόνο πριν, αυτή ήταν η εικόνα-σύμβολο του δράματος στην έξαρση της πανδημίας στην Ιταλία, που έκανε το γύρο του κόσμου, καθώς και το βίντεο με την πομπή που διέσχισε τη νύχτα το Μπέργκαμο.
Η 18η Μαρτίου εχθές καθιερώθηκε στην Ιταλία σαν η «εθνική ημέρα των θυμάτων Covid». Η «μαύρη» επέτειος ορίστηκε στην ημερομηνία κατά την οποία για πρώτη φορά στρατιωτικά οχήματα χρησιμοποιήθηκαν στο Μπέργκαμο για τη μεταφορά θυμάτων της πανδημίας. Σε όλη την Ιταλία οι σημαίες, τόσο η εθνική όσο και οι διεθνείς που βρίσκονταν σε όλα τα δημόσια κτίρια της χώρας, κυμάτιζαν μεσίστιες.
Αυτή τη μέρα της μνήμης των θυμάτων του Covid, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ντράγκι, επισκέφτηκε το Μπέργκαμο και δήλωσε πως: «To Μπέργκαμο έγινε σύμβολο του πόνου και της λύτρωσης. Η χώρα θέλει να σηκώσει το κεφάλι της και να ξεκινήσει ξανά. Το κράτος είναι εδώ και θα συνεχίσει να υπάρχει».
Οι πολίτες δηλώνουν πως «πληρώσαμε ακριβά στο “πρώτο κύμα“, αλλά όποιος έκανε λάθος ένα χρόνο πριν στην αντιμετώπιση της πανδημίας συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη και σήμερα. Το σύστημα υγείας σε όλο το νομό παραμένει ακόμα ανεπαρκές»…
Ήταν ακριβώς ένα χρόνο πριν, που ο Γενικός Διευθυντής του Δήμου του Μπέργκαμο, Μικέλε Μπέρτολα, μου έστειλε ένα μήνυμα απαντώντας στο αίτημά μου, αποκαλύπτοντας τις τραγικές μέρες που ζούσαν στην πόλη της «κόκκινης ζώνηςτου θανάτου» στην Ιταλία από την πανδημία του κορωνοϊού.
Ο κ. Μπέρτολα, που από το 2014 βρίσκεται στη θέση του Γενικού Διευθυντή στο Δήμο του Μπέργκαμο, περέγραψε μια αληθινή «Αποκάλυψη», τη δραματική κατάσταση που βίωνε η πόλη…
Όπως δήλωνε ένα χρόνο πριν: Το κρεματόριο στην πόλη μας, λειτουργεί σε πλήρη ισχύ 24 ώρες την ημέρα και 7 ημέρες την εβδομάδα και τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να στείλουμε κάποιες από τις σορούς των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από τον κορωνοϊό, σε άλλες πόλεις (αν τα δεχτούν), επιπλέον, στα νεκροταφεία μας θάβεται, με τον παραδοσιακό τρόπο, ένας νεκρός κάθε μισή ώρα!
Διαβάστε το μήνυμα του Μικέλε Μπέρτολα πριν από ένα χρόνο σαν σήμερα:
«Αγαπητέ!
Είμαι εξαιρετικά απασχολημένος στο έργο μου για τον δήμο και την πόλη του Μπέργκαμο. Εδώ η κατάσταση είναι πολύ περίπλοκη. Μόνο την περασμένη εβδομάδα, στο Μπέργκαμο έχασαν τη ζωή τους 330 άτομα.
Την ίδια εβδομάδα το 2019 οι νεκροί ήταν 23…
Τώρα αρχίζουμε να έχουμε προβλήματα με τη διαχείριση των νεκρών. Τα γραφεία κηδειών δεν μπορούν πια να ανταποκριθούν.
Πλέον, για να βοηθήσουμε τα τοπικά γραφεία που αναλαμβάνουν τις κηδείες, τα οποία έφτασαν και ξεπέρασαν τα όριά τους (τόσο σχετικά με τις ώρες εργασίας καθώς και για το νούμερο των υπαλλήλων τους που έχουν νοσήσει), έρχονται ακόμη και γραφεία κηδειών από άλλες πόλεις, όπως το Τρέντο.
Αυτό συμβαίνει χάρη στις σχέσεις που διαμορφώθηκαν μεταξύ των δήμων μας όλα τα χρόνια, και είναι κάτι χρήσιμο: να δημιουργείς θετικές σχέσεις μεταξύ κοινοτήτων όταν δεν βρίσκεσαι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Το κρεματόριο στην πόλη μας, λειτουργεί σε πλήρη ισχύ 24 ώρες την ημέρα και 7 ημέρες την εβδομάδα και τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να στείλουμε κάποιες από τις σορούς σε άλλες πόλεις (αν δεχτούν), επιπλέον, στα νεκροταφεία μας θάβεται, με τον παραδοσιακό τρόπο, ένας νεκρός κάθε μισή ώρα!
Το νεκροταφείο είναι κλειστό για το κοινό και η Εκκλησία χρησιμοποιείται σαν νεκροτομείο: εκεί μένουν τα φέρετρα περιμένοντας την ταφή ή την αποτέφρωση…
Μέχρι σήμερα η αναμονή για την αποτέφρωση είναι στις 9 ημέρες, στο μεγαλύτερο δυνατόν όριο που μπορεί να υπάρξει!
Τα νοσοκομεία αντίθετα βρίσκονται ήδη σε μια κατάσταση, πέρα από κάθε δυνατό ανθρώπινο όριο.
Το δράμα είναι ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των ατόμων που χρειάζονται άμεση νοσηλεία και μεταξύ αυτών, τα άτομα που χρήζουν νοσηλείας στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ).
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα νοσοκομεία κατά σειρά προτεραιότητας είναι:
1) Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό
2) Τα αναπνευστικά μηχανήματα
3) Οι χώροι. Εδώ, ωστόσο, έχουμε στη διάθεσή μας και τα ξενοδοχεία, τις εξοχικές κατοικίες και άλλους χώρους.
Μετά έχουμε τους ηλικιωμένους που είναι μόνοι τους και σε κατάσταση πλήρους αδυναμίας.
Ευτυχώς όμως που έχουμε ένα πολύ ισχυρό δίκτυο εθελοντών, με περισσότερα από 400 άτομα, που κινητοποιήθηκαν στην κρίση και επιπλέον 100 άτομα της πολιτικής προστασίας.
Στην καθημερινότητα του Δήμου μας, πριν την κρίση, πραγματοποιούσαμε 300 διανομές γευμάτων στο σπίτι του κάθε ενός από τους δικαιούχους και δίναμε βοήθεια στο σπίτι σε 100 συμπολίτες μας, ενώ τώρα οι ανάγκες που υπάρχουν είναι πολλές περισσότερες και δυστυχώς δεν βρίσκουμε πλέον ούτε μάσκες και γάντια για όλους!
Έχουμε τα φάρμακα, τα γεύματα, το φαγητό, έχουμε τους ανθρώπους αλλά μας λείπουν οι μάσκες. Τις μάσκες είναι που αναζητούμε με όλους τους δυνατούς τρόπους και παντού…
Πολλοί υπάλληλοι του Δήμου δουλεύουν εξ’ αποστάσεως από το σπίτι τους (400 από τους συνολικά 850), ενώ και οι εργαζόμενοι σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, στις βιβλιοθήκες και τα μουσεία είναι διαθέσιμοι καθημερινά.
Αρκετοί βρίσκονται σε αναρρωτική άδεια και πολλοί νοσούν.
Έπειτα, έχουμε και άλλους ήρωες: είναι περίπου 190 άνθρωποι, ειδικά οι αστυνομικοί, οι εργαζόμενοι στο νεκροταφείο και στις κοινωνικές υπηρεσίες, όπως οι κοινωνικοί λειτουργοί που πρέπει να είναι παρόντες σε κάθε περιστατικό και που δίνουν το καλύτερό τους εαυτό.
Είμαι περήφανος για αυτούς τους ανθρώπους!
Το γεγονός ότι είμαστε ένας σύγχρονος δήμος στην μηχανοργάνωση και ότι έχουμε ήδη περίπου τριάντα άτομα που εργάζονται από το σπίτι μέσω διαδικτύου, μας βοήθησε πολύ.
Ωστόσο, περισσότερο από όλα, αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι η αίσθηση του καθήκοντος που έχουν όλοι οι συνεργάτες μου.
Δυστυχώς, δεν λείπουν και από τους εργαζόμενους στο δήμο αυτοί που έχουν νοσήσει και αυτοί που είναι σε καραντίνα. Υπάρχουν αρκετοί που ιάθηκαν και κάποιοι που παλεύουν για τη ζωή τους στις ΜΕΘ, άλλοι διασωληνωμένοι και άλλοι σε κώμα, ακόμη και μεταξύ των διοικητικών στελεχών του Δήμου.
Τώρα λοιπόν, για εμάς το «παιχνίδι» έχει γίνει πολύ περίπλοκο και μερικές φορές πνιγόμαστε. Αλλά στη συνέχεια επανακάμπτουμε!
Θα επιστρέψουμε καλύτεροι από πριν, τόσο ως άνθρωποι, όσο και ως χώρα!
Σας ευχαριστώ!
Εάν πιστεύετε ότι μπορείτε να συμβάλλετε βοηθώντας μας στην κατάσταση που βιώνουμε, θα ήθελα να σας επισημάνω την ιστοσελίδα «www.donoancheio.it»
Σας ευχαριστώ.
Μικέλε Μπέρτολα, Γενικός Διευθυντής του Δήμου Μπέργκαμο».
Μικέλε Μπέρτολα, Γενικός Διευθυντής του Δήμου Μπέργκαμο
Έπειτα από τη γνωστοποίηση της ψήφου του ευρωβουλευτή Στέλιου Κυμπουρόπουλου σε ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πλημμυρίδα σχηματίστηκε από όσους ξεσπάθωσαν ενάντια στη σχετική απόφασή του. Μία απόφαση που προέτασσε «το σύμφυτο δικαίωμα στη ζωή όλων των προσώπων και την προστασία αυτού από τη στιγμή της σύλληψής τους». A contrario («εξ αντιδιαστολής») προέκυπτε η πεποίθησή του κ. Κυμπουρόπουλου κατά της άμβλωσης σε οποιαδήποτε περίπτωση ή χρονική στιγμή της κύησης. Μεταξύ των επικριτών βρισκόταν και η οικεία παράταξη του ευρωβουλευτή, η Νέα Δημοκρατία, η οποία αποποιήθηκε ρητά την αντιπροσωπευτικότητα μιας τέτοιας θέσης, κάτι που τελικά έκανε και ο κ.Κυμπουρόπουλος σε ραδιοφωνική και τηλεοπτική του συνέντευξη προασπίζοντας τα δικαιώματα των γυναικών.
Όπως και να έχει, όμως, η εδραία άποψη του ευρωβουλευτή, δεν είναι η πρώτη φορά που παρεισφρέει η προβληματική της έκτρωσης στην καθημερινότητα των πολιτών ανά τα κράτη. Ας μην ξεχνάμε την νεωστί εκδοθείσα απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Πολωνίας που συρρικνώνει την περιπτωσιολογία της νόμιμης έκτρωσης, επιτρέποντας τη μόνο αν απειλείται η υγεία της κυοφόρου ή αν η κύηση είναι το αποτέλεσμα βιασμού ή αιμομιξίας. Αυτή, βέβαια, η προβληματική είναι εξαιρετικά ακανθώδης, αφού διαπλέκονται για άλλη μία φορά συνταγματικές κατά βάση και δευτερευόντως ηθικές συνισταμένες.
Οι ένθερμοι υποστηρικτές του δικαιώματος στην έκτρωση υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις προβάλλουν, σε πρώτο βαθμό, το διασφαλισμένο στο Σύνταγμα δικαίωμα των γυναικών να αναπτύσσουν ελεύθερα την προσωπικότητά τους, αυτοδιαθέτοντας κατά συνέπεια το σώμα τους και παρεμβαίνοντας παντοιοτρόπως σε αυτό. Το αντιτάξιμο αυτής της δυνατότητας έναντι παντός ελέγχεται με την απαραίτητη προϋπόθεση της μη προσβολής δικαιωμάτων άλλων προσώπων -εν προκειμένω ενός κυοφορούμενου εμβρύου- και εδώ έγκειται το πρώτο σημείο τριβής. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει συναίνεση για το χρονικό σημείο απόκτησης προσωπικότητας από το έμβρυο ώστε να μην μπορεί να διαπιστωθεί με βεβαιότητα η παραβίαση της πρωταρχικής υποχρέωσης της πολιτείας για σεβασμό κάθε ανθρώπινης ζωής. Παρακάμπτοντας, πάντως, αυτό το αδιέξοδο πολλοί είναι αυτοί που καταφεύγουν στην θεώρηση της άτυπης -και δαρβινιστικής εν μέρει, αφού πρόκειται να επιβιώσει ο ισχυρότερος- υπεροχής του κυρίου στη σχέση κυοφόρου-κυοφορούμενου. Ισχυρίζονται πως το έμβρυο είναι εξαρτώμενο από μία γυναίκα η οποία απολαμβάνει συνολικά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τις αναγνωρισμένες από το δίκαιο, σε αντίθεση με το έμβρυο που ή δεν είναι καθόλου υποκείμενο δικαιωμάτων ή είναι υποκείμενο μερικών τα οποία δεν πρέπει να συγκρούονται με τα πλήρη δικαιώματα μιας γυναίκας. Χωλός, κατά τη γνώμη μου, είναι ο τελευταίος ισχυρισμός, όπως και το αδιακρίτως επικαλούμενο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση δεδομένου ότι αν ασκηθεί αυτό το δικαίωμα θα ανακόψει με σιγουριά -εξαιρουμένου του προνομίου στη ζωή του εμβρύου που τελεί εν αμφιβόλω- την προοπτική να γεννηθεί ένα πρόσωπο με κατοχυρωμένο το δικαίωμα στη ζωή, ένα «δυνάμει» πρόσωπο με ολοκληρωμένα δικαιώματα, και την ευθύνη εδώ υπέχει η γυναίκα που το φέρει. Το σκεπτικό αυτό δεν γίνεται σε καμία περίπτωση να εξομοιώνεται και να νομιμοποιείται όπως και οι μέθοδοι αντισύλληψης υπό το πρίσμα ότι και αυτές παρακωλύουν τη γονιμοποίηση και τη γέννηση ενός προσώπου, διότι αφενός η ερωτική πράξη δεν αποσκοπεί πλέον πρωτευόντως στην αναπαραγωγή αλλά στην κάλυψη του γενετήσιου ενστίκτου αφετέρου η έκτρωση εφαρμόζεται σε έναν οργανισμό ήδη συνειλημμένο. Αυτό ακριβώς διακυβεύεται από την αυθαίρετη πρόταξη του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, να θεωρηθεί δηλαδή η έκτρωση λειτουργικά ισοδύναμη με ένα τρόπο αντισύλληψης, άρα η ανεπίτρεπτη αμέλεια προς τον δεύτερο να διορθώνεται με το διατυμπανιζόμενο ανεξαιρέτως δικαίωμα στην έκτρωση. Αν γίνει αυτό, ακόμα ένα δικαίωμα θα έχει τεθεί στην ευχέρειά μας, ακόμα μία υποχρέωση, αυτή στην ορθή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των πολιτών, θα έχει θυσιαστεί. Και είναι σαφές ότι πρέπει η υποχρέωση αυτή να αποκτήσει πολιτειακό χαρακτήρα, όπως αποδεικνύεται από το πουριτανικό ακόμα και αναποτελεσματικό οικογενειακό περιβάλλον αλλά και την ανεπαρκή και επικίνδυνη παρέα συνομηλίκων. Ίσως έτσι να μειωθεί αξιόλογα το ποσοστό των νεαρών κοριτσιών, ανάμεσα σε αυτά και πλήθος ανηλίκων, που προβαίνουν στην έκτρωση επειδή απερίσκεπτα επέλεξαν να οδεύσουν ξυπόλυτες στα αγκάθια.
Διαφορετική αλλά εξίσου δυσεπίλυτη είναι και η περίπτωση κατά την οποία η γονιμοποίηση πραγματοποιείται χωρίς τη συναίνεση μιας γυναίκας με την άσκηση σωματικής βίας από ξένο ή βιολογικά συγγενές πρόσωπο με συνέπεια να ανακύπτει και ζήτημα αιμομιξίας. Η κοινή γνώμη αποστρεφόμενη εύλογα τέτοιες πράξεις ως έντονα παραβιαστικές για το ανθρώπινο σώμα, προσβλητικές για την προσωπικότητα κάθε γυναίκας και απαρχή προβλημάτων υγείας για το έμβρυο δεν διαπραγματεύεται καθόλου την εφαρμογή της έκτρωσης. Πρωτίστως, επειδή η εγκυμοσύνη δεν προέκυψε αυτοπροαίρετα αλλά και επειδή οι δυστυχείς γυναίκες δεν αντέχουν στην ιδέα της κυοφορίας ενός εμβρύου από τον βιαστή τους. Φυσικά είναι κατανοητή η σωματική και συναισθηματική καταρράκωση αλλά και η απέχθεια τους προς ό τι ανακινεί στη μνήμη τους το εν λόγω συμβάν, όμως δεν παύει να υφίσταται ένα «δυνάμει» πρόσωπο με την πληρότητα των δικαιωμάτων του, από το οποίο θα μπορέσει να αποσχιστεί η βιολογική μητέρα μετά τη γέννηση του με την παράδοσή του σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα. Το ίδιο κατανοητή γίνεται και η πραγματική αδυναμία θεσμοθέτησης ενός τέτοιου κανόνα δικαίου, που θα υπαγορεύει ουσιαστικά στις βεβιασμένες γυναίκες ποια ψυχολογική κατάσταση θα διαθέτουν. Ένας τέτοιος κανόνας δικαίου μπορεί να διαμορφωθεί εθιμικά συμπληρώνοντας την ελληνική δικαιοταξία με την μακρόχονη και ομοιόμορφη πρακτική των βεβιασμένων γυναικών και, κυρίως, με τη βαθιά συνείδησή τους ότι αυτό είναι το δίκαιο για ένα έμβρυο ικανό να εξελιχθεί σε άνθρωπο.
Σοβαρότερο και πλήρως αδιαπραγμάτευτο, κατά τη γνώμη μου, αιτιολογικό για να ακολουθήσει μία γυναίκα τη λύση της έκτρωσης αποτελεί ο επαπειλούμενος κίνδυνος για τη ζωή της από την κυοφορία ή η πρόκληση από αυτήν κρίσιμων και αθεράπευτων προβλημάτων υγείας στην ίδια ή το έμβρυο. Εδώ εντάσσεται και η περίπτωση της αιμομιξίας. Κάθε γυναίκα πρέπει να είναι σε θέση να λυτρώνει το έμβρυο της από μελλοντικό αβάσταχτο πόνο και να αποβάλει από τον εαυτό της οτιδήποτε απειλεί τη ζωή της. Κάτω από αυτήν την προϋπόθεσή δικαιολογημένα μπορεί να γίνει λόγος για προτεραιότητα του φορέα-προστάτη έναντι του κυοφορούμενου-προστατευόμενου, καθώς το μέσο για να έρθει στη ζωή ο δεύτερος είναι ο πρώτος και το δικαίωμα στη ζωή της μητέρας υπερτερεί του ίδιου δικαιώματος ενός ατελούς υποκειμένου δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Ο έγκυρος νόμος από το 1986 στην Ελλάδα για την άμβλωση σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα είναι αρκετά ελαστικός επιτρέποντας τη σε κάθε περίπτωση εντός 12 εβδομάδων και προβλέποντας ενισχυμένες προθεσμίες αν συντρέχει βιασμός, αιμομιξία ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς σωματικής ή ψυχικής ασθένειας της κυοφόρου ή του κυοφορούμενου. Αυτή η ρύθμιση είναι αποκαλυπτική της εύνοιας του νομοθέτη για την μέθοδο αυτή, ενώ στη θέσπιση αυτού του νόμου συνέβαλε η «Αυτόνομη Κίνηση των Γυναικών», μία ομάδα γυναικών που αγωνίστηκε για τη νομιμοποίηση της άμβλωσης. Kατά κανόνα λοιπόν, το επιτρεπτό των αμβλώσεων χωρίς καμία αίρεση αποτελεί καίριο αίτημα του φεμινιστικού κινήματος και πολλών πολιτών παγκοσμίως. Παρόλα αυτά, το φεμινιστικό κίνημα και το γυναικείο φύλο εν όλω δεν θα πρέπει να οικειοποιούνται τη δυσχέρεια του παρόντος ζητήματος θεμελιώνοντας εγωιστικά τις θέσεις τους στη βάση του «αναπόσπαστου» δικαιώματος στην αυτοδιάθεση από τη στιγμή μάλιστα που η απόφαση τους για άμβλωση πρόκειται να επηρεάσει έναν άνθρωπο εν εξελίξει, του οποίου το δικαίωμα στη ζωή ερίζεται από την μία δικαιική τάξη στην άλλη για το πότε αρχίζει. Συνεπώς, η αμφιλογία πρέπει να επικεντρώνεται στην εξισορρόπηση δύο πρωταρχικών προνομίων και όχι στην κατοχύρωση ενός δικαιώματος των γυναικών με σκοπό την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων, η οποία προφανώς επιβάλλεται δυνάμει του Συντάγματος.
Επιλογικά, ανεξάρτητα από το ποιος εισηγήθηκε το ψήφισμα για τα δικαιώματα του παιδιού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο -το εξεταζόμενο ψήφισμα το εισηγήθηκαν οι συντηρητικές παρατάξεις- και την ψήφο του κ.Κυμπουρόπουλου οφείλουμε να συμφωνήσουμε ως προς την πολυπλοκότητα της θεματικής των αμβλώσεων. Αυτή η συζήτηση είναι μεγάλη και είναι καλό να ανοίγει. Καθόλου μεγάλη, ωστόσο, δεν πρέπει να είναι η συζήτηση για το αν μία μητέρα θα σκότωνε ή όχι το διαγνωσθέν ως ανάπηρο παιδί της, όπως αντίθετα δήλωσε ο κ.Κυμπουρόπουλος. Αλλιώς η ύστατη διάγνωση δε θα μαρτυρά τίποτα άλλο πέρα από κραυγαλέο κοινωνικό ρατσισμό !
Κάθε πράξη βίας, από όπου κι αν προέρχεται, είναι καταδικαστέα.
Ο διαχωρισμός των προβάτων από τα ερίφια δεν προβλέπεται μόνο για τους πολίτες αλλά και για τα όργανα της τάξης. Δεν είναι άλλωστε, η πρώτη φορά που έρχονται στο προσκήνιο τέτοια γεγονότα. Επί σειρά ετών, η εκάστοτε Κυβέρνηση, καλούνταν να αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο. Μόνο που αυτή τη φορά, μία πανδημία, κάποια σεξουαλικά σκάνδαλα αλλά και σκάνδαλα παιδεραστίας, ένας διαμαρτυρόμενος ισοβίτης και εκατομμύρια εξουθενωμένοι ψυχικά πολίτες, διαμορφώνουν ένα κλίμα που δεν θυμίζει σε τίποτα τα προηγούμενα.
Με αφορμή τα επεισόδια της Νέας Σμύρνης, θυμήθηκα μία φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ
Μου αρέσει να συμβαίνουν πράγματα. Και, αν τα πράγματα δεν συμβαίνουν, μου αρέσει να τα κάνω να συμβαίνουν.
Κάτι ανάλογο θα είχαν στο νου τους και οι διαδηλωτές, οι οποίοι επιτέθηκαν στον ειδικό φρουρό. Σε καμία περίπτωση, δεν δικαιολογώ το άγριο ξύλο που δέχτηκε ο πολίτης από τους αστυνομικούς που αισθάνθηκαν ότι απειλούνται(;). Είτε τους προκάλεσαν είτε όχι, έχασαν την ψυχραιμία τους και αντέδρασαν με αδικαιολόγητη βία. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι επρόκειτο για ένα γεγονός κατάχρησης εξουσίας. Αν κάτι χρήζει αλλαγής και άμεσης ανάγκης είναι η αυστηρότερη αξιολόγηση μέσω ψυχομετρικών δοκιμασιών στις Ένοπλες Δυνάμεις και την Αστυνομία. Ένας εκπαιδευόμενος δεν είναι σε θέση να κρίνει, αν και κατά πόσο είναι κατάλληλος να έρθει αντιμέτωπος με πραγματικά βίαια και εκρηκτικά επεισόδια. Η συνεχής άσκηση και ενημέρωση, θα μπορούσε να επιφέρει ασφαλέστερα αποτελέσματα.
Η εικόνα των αστυνομικών, επονομαζόμενων μπάτσων, δύσκολα να μεταβληθεί. Μία παραίτηση, εν προκειμένω του κ. Χρυσοχοΐδη, δεν θα λύσει το πρόβλημα. Ναι, είναι γνωστό ότι, ακολουθούν τις επιταγές της ηγεσίας και υιοθετούν τις απόψεις της εκάστοτε εξουσίας. Από την άλλη, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ψήφισε την εν λόγω κυβέρνηση, ακριβώς γιατί ένας από τους βασικούς πυλώνες του προγράμματός της ήταν η ενίσχυση της ασφάλειας με νέο εξοπλισμό, περισσότερες περιπολίες, νέες προσλήψεις. Σαφώς, και πρέπει να ζητηθούν εξηγήσεις από την πλευρά της Κυβέρνησης για τέτοιου είδους περιστατικά βίας, αλλά ας μην ξεχνάμε το μερίδιο ευθύνης που φέρουμε κι εμείς. Σε μία ευνομούμενη πολιτεία, η βία δεν χωρά δικαιολογίες.
«Φαινόμενο» των καιρών μας. Μια νέα μόδα που αρέσει σε πολλούς. Είναι μόνο δύο από τις απαντήσεις στο ερώτημα για την είσοδο ξένων λέξεων στους «κόλπους» της γλώσσας μας.
Όταν όμως συνειδητοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει, μικρή σημασία έχει ποια είναι και η πιο σωστή απάντηση.
Είναι ηλίου φαεινότερον! Οι ελληνικές λέξεις χάνουν ολοένα και περισσότερο «έδαφος».
Ξένες λέξεις στην καθημερινή μας ομιλία, ακατάπαυστη χρήση τους στα κοινωνικά δίκτυα, τα γνωστά μας σόσιαλ μίντια (social media), στο γραπτό και τον προφορικό λόγο στους χώρους της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας, στην εργασία μας επίσης. Μέχρι και στο ζήτημα των ημερών μας, την πανδημία, έχουν κυριαρχήσει! Covid, lockdown, click-away και πάει λέγοντας!
Τι είναι αυτό που συμβαίνει λοιπόν; Γιατί οι περισσότεροι γυρίζουν την «πλάτη» στη γλώσσα μας;
Ξεκινώντας από την καθημερινή ζωή, είναι η άρνηση, ιδίως των νέων, να χρησιμοποιούν και κυρίως να γράφουν στα ελληνικά με τη δικαιολογία πως είναι δύσκολη γλώσσα και δε βαριέσαι τώρα, ποιος ασχολείται; Είναι η επιθυμία να «πάμε με τη μόδα»;
Μήπως η αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος να διδάξει σωστά τη γλώσσα μας δίνει και αυτή πρόσφορο έδαφος στον κατακλυσμό από ξενόφερτες λέξεις και όρους; Είναι η, να την πούμε έτσι, αναγκαστική προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης;
Ξεκάθαρα οι λόγοι είναι πολλοί και διαφορετικοί και χρειάζονται πιθανά αρκετές σελίδες για να τους αναλύσουμε. Ένα πράγμα όμως αποτελεί γεγονός!
Τα σημάδια είναι δυσοίωνα. Αντικαθιστούμε το λεξιλόγιό μας (κατά κύριο λόγο με το αγγλικό) με τόση ευκολία, και σε συνδυασμό με το «τρομακτικό» δημιούργημα με το όνομα greeklish, τα ελληνο-αγγλικά, οδηγούμαστε τροχάδην στο γκρεμό!
Και ο δρόμος φαίνεται να μην έχει επιστροφή! Η γλώσσα μας «πεθαίνει» και εμείς απλά της κουνάμε το μαντήλι!
Η σημασία του αγγίγματος δεν αποτυπώνεται εύκολα με λόγια.
Είναι αυτό που νιώθεις, όταν κάποιος σε ακουμπάει με τρυφερότητα. Η αίσθηση της ανακούφισης και της ασφάλειας, όταν το αγαπημένο πρόσωπο σε αγγίζει για λίγα δευτερόλεπτα ή για περισσότερη ώρα.
Το άγγιγμα, θα τολμούσα να πω, έχει μαγικές ιδιότητες. Κατευνάζει, θεραπεύει και σε κάνει ευτυχισμένο.
Από τη βρεφική ηλικία, το άγγιγμα της μητέρας προς το μωρό διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο. Με το μητρικό χάδι, το βρέφος αισθάνεται στοργή και φροντίδα και η αγκαλιά τού προσφέρει ζεστασιά και προστασία.
Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για τα μεγαλύτερα παιδιά. Η αγκαλιά, από τους γονείς πρωτίστως καθώς και από άλλα οικεία πρόσωπα όπως οι φίλοι, ενισχύει το αίσθημα αποδοχής και τονώνει την αυτοπεποίθησή τους. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, ένα παιδί θα αναπτυχθεί πληρέστερα τόσο σωματικά όσο και πνευματικά αλλά και ψυχικά, εάν έχει λάβει αληθινή αγάπη και στοργή στη ζωή του.
Αλλά και ως ενήλικες… Ποιος θα αρνηθεί πως η αγκαλιά δεν είναι η καλύτερη λύση σε όλα τα προβλήματα; Όταν νιώθεις αγχωμένος ή εξαντλημένος από μία δύσκολη ημέρα, η αγκαλιά, που μπορεί να σου προσφέρει κάποιος, σίγουρα θα λειτουργήσει αναζωογονητικά και θα σου δώσει κίνητρο να συνεχίσεις.
Σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται για τη σκληρότητα, την αγριότητα και οτιδήποτε βάναυσο, να τολμάμε να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο. Το αποτύπωμα, που αφήνουμε στην ψυχή του, σίγουρα θα τον συντροφεύει για πολύ καιρό.
Ακριβώς σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, στις 8 Μάρτη του 2020 δημοσίευα την συγκεκριμένη ανάρτηση στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook.
Μια θλιβερή είδηση, με τους αριθμούς θανάτων στην γειτονική Ιταλία. Μια θλιβερή πραγματικότητα που έγινε καθημερινή πρώτη είδηση σε τηλεόραση, εφημερίδες και ίντερνετ. Στις ζωές μας.
Μια ανάρτηση που με τους αναγραφόμενους αριθμούς νεκρών σήμερα, ένα χρόνο μετά, μπορεί και να διαφημιζόταν από πολλές κυβερνήσεις σαν αισιόδοξη(!) μετά από τον ορυμαγδό που ακολούθησε…
Αυτή η μακάβρια καθημερινή καταμέτρηση απόντων λόγω της θανατηφόρας πανδημίας, που χτύπησε πρωτίστως και πιο δυνατά την γειτονική μας Ιταλία.
Δώδεκα τραγικοί μήνες που δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ πια, με τρομερά γεγονότα που μας στοιχειώνουν ακόμα:
Η μακάβρια πομπή των στρατιωτικών φορτηγών που μετέφεραν φέρετρα στο Μπέργκαμο
τα χειροκροτήματα και τα τραγούδια στα μπαλκόνια
οι ουρές στα άδεια σούπερ μάρκετ
ο Πάπας Φραγκίσκος σε μια έρημη πλατεία του Αγίου Πέτρου
οι σημαίες και τα ζωγραφισμένα ουράνια τόξα στα παράθυρα
η αισιοδοξία, ο φόβος, η ευθύνη και η ελπίδα.
Αλλά και ο θάνατος, το άγνωστο, η μοναξιά και η αβεβαιότητα…
Πριν από ένα χρόνο, η Ιταλία βυθίστηκε σε μια από τις πιο τραγικές στιγμές που βίωσε στην ιστορία της μετά από την μεταπολεμική περίοδο. Ήταν όταν ανακάλυψε με τον πιο τραγικό τρόπο για πρώτη φορά τον αγγλικό όρο: «lockdown», που κλείδωσε και άδειασε τόσο τις ζωές, όσο και τις πόλεις από το Βορρά έως το Νότο.
Η εικόνα – σύμβολο αυτών των δώδεκα μηνών που θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη όλων μας, δεν είναι άλλη από τη θλιβερή και μακάβρια ατελείωτη πομπή των φορτηγών του στρατού φορτωμένα με φέρετρα στους δρόμους ενός σκοτεινού και βαριά πληγωμένου Μπέργκαμο.
Είχαν περάσει μόλις δέκα ημέρες από όταν ο Τζουζέπε Κόντε (Giuseppe Conte) ο τότε πρωθυπουργός, ανακοίνωνε το αντίστοιχο με το δικό μας διάταγμα #Μένουμε_Σπίτι (το λεγόμενο στα Ιταλικά #iorestoacasa…).
Ήταν η αρχή της σιωπής. Μιας εκκωφαντικής σιωπής θανάτου.
Δεκαπέντε μέρες αργότερα θα έπαιρνα συνέντευξη από τον Γενικό Διευθυντή του Δήμου του Μπέργκαμο, την μαρτυρική πόλη της «κόκκινης ζώνης» του θανάτου από την πανδημία του κορονοϊού στην Ιταλία.
Ο κ. Μικέλε Μπέρτολα (Michele Bertola), μίλησε για την τρομαχτική πραγματικότητα που βίωνε η πόλη, έναν εφιάλτη που δεν έδειχνε να έχει τελειωμό:
«Το κρεματόριο στην πόλη μας, λειτουργεί με πλήρη ισχύ 24 ώρες την ημέρα και 7 ημέρες την εβδομάδα και τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να στείλουμε κάποια από τα πτώματα σε άλλες πόλεις (αν τα δεχτούν), επιπλέον, στα νεκροταφεία μας θάβεται, με τον παραδοσιακό τρόπο, ένας νεκρός κάθε μισή ώρα!» μου δήλωσε.
Ένα χρόνο πριν σαν σήμερα, «Έξω ήταν Άνοιξη», όπως πολύ σοφά έδειξε στο ομώνυμο ντοκιμαντέρ του ο διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης Γκαμπριέλε Σαλβατόρες (Gabriele Salvatores) όταν οι δρόμοι της «θορυβώδους» Ιταλίας βρέθηκαν ξαφνικά άδειοι, κενοί, έρημοι, νεκροί, εγκαταλειμμένοι.
Μέσα στην απόλυτη και νεκρική σιωπή γεννήθηκαν και αναδύθηκαν θόρυβοι σαν να ήταν βγαλμένοι από μια άλλη γεωγραφία και ανθρωπότητα:
Ο ήχος των σιντριβανιών, τα τραγούδια των πουλιών της πόλης που ακούγονταν πια πεντακάθαρα, τα γέλια των παιδιών, οι ρόδες των ποδηλάτων στους άδειους δρόμους και οι λαχανιασμένες ανάσες των αναβατών τους, όπως και των ανθρώπων που έβγαιναν να τρέξουν στις άλλοτε μπλοκαρισμένες από την κίνηση και πολύβουες λεωφόρους.
Τότε που, με τα γραφεία, τις τράπεζες, τα εστιατόρια τα μπαρ και τα καφέ όπως και τα καταστήματα όλα κλειστά για το κοινό… άνθισαν αυτές οι δραστηριότητες για τους πολίτες, καθώς ήταν πλέον πολύ εύκολο και επίσης δεν διέτρεχες κάποιο κίνδυνο, αφού οι δρόμοι μετατράπηκαν σε ατέλειωτους ποδηλατόδρομους και πεζόδρομους χωρίς καθόλου κίνηση.
Τα χωριά σε όλη τη χώρα έμοιαζαν εγκαταλελειμμένα, ενώ από την άλλη μεριά οι μητροπόλεις ανέδειξαν μετα-αποκαλυπτικά χαρακτηριστικά, παραδομένες σε μια ατελείωτη σιωπή χωρίς τον ήχο από κανένα ανθρώπινο ίχνος, κάτι που διακοπτόταν μόνο από τις περιπολίες της αστυνομίας ή του στρατού.
Ακόμα και η πανίδα, σε ορισμένες περιπτώσεις, ανέκτησε την κατοχή των χώρων που «καταλαμβάνουν» οι άνθρωποι.
Άρχισαν να κατακλύζονται τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και οι τηλεοράσεις με ασυνήθιστες εικόνες: οι χήνες και οι βάτραχοι να περπατούν χαλαρά σε σειρά και κατά μήκος εκείνων που κάποτε ήταν πολυσύχναστοι δρόμοι, άγρια ζώα να εισέρχονται σε πόλεις, όπως λύκοι, αγριογούρουνα, μια αρκούδα…
«Όλα θα πάνε καλά», έγραφαν τα πολύχρωμα πανό στα μπαλκόνια των σπιτιών όπου στο ηλιοβασίλεμα οι Ιταλοί συγκεντρώνονταν για να στείλουν ένα μουσικό μήνυμα ελπίδας.
Πρώτα ο Εθνικός Ύμνος, ύστερα τα πιο συμβολικά μουσικά τραγούδια και μουσικές της χώρας.
Οι νότες του Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone) από την κιθάρα του Τζάκοπο, στην ιστορική πλατεία Ναβόνα (Piazza Navona) της Ρώμης, έγιναν το σύμβολο μιας μουσικής αντίστασης και ανάτασης.
Η χώρα στην πιο τραγική της ώρα μεταμορφώθηκε και άρχισε να γίνεται εκ νέου και ξανά ανθεκτική, ενωμένη, αλληλέγγυα. Δημιουργήθηκαν για παράδειγμα, αυτοσχέδιες εθελοντικές υπηρεσίες για την παράδοση ειδών πρώτης ανάγκης και φάρμακα σε ηλικιωμένους και μοναχικούς ανθρώπους.
Ποτέ, όπως τη στιγμή του αρχικού «σκληρού» λοκντάουν, οι άδειες από ανθρώπους πόλεις, δεν ανακάλυψαν και δεν ανέδειξαν σε τέτοιο βαθμό, το ανθρώπινό τους πρόσωπο.
Τα παιδιά, απαγορεύτηκε να πηγαίνουν στο σχολείο και ξεκίνησαν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, βασισμένα πια στην τεχνολογία για να αντισταθμίσουν την έλλειψη επαφής με τους φίλους και τους γνωστούς τους.
Τα γενέθλια επίσης άρχισαν να γιορτάζονται αυστηρά απόαπόσταση. Το ίδιο και οι τελετές αποφοίτησης.
Οι ενήλικες ανακάλυψαν την «έξυπνη εργασία». Ζούσαν και δυστυχώς πέθαιναν από απόσταση.
Οι κλίνες και τα δωμάτια, τόσο στα νοσοκομεία όσο και στα γηροκομεία ήταν σφραγισμένα αεροστεγώς καθώς λόγω της λοίμωξης οι ασθενείς νοσηλεύονταν σε θάλαμους αποσυμπίεσης κορονοϊού και ήταν πολλοί… πάρα πολλοί οι ηλικιωμένοι που υπέμειναν την ασθένεια απομονωμένοι και τελικά πέθαναν και μόνοι τους.
Αλλά όλοι μαζί οι πολίτες της χώρας προχώρησαν, γιατί έπρεπε. Θυμόμαστε εκείνους που έβγαλαν βίντεο διοργανώνοντας… αγώνες τένις από το ένα μπαλκόνι στο άλλο για να μην σταματήσουν την προπόνησή τους. Εκείνους που, αυτοσχεδιάζοντας, δοκίμασαν να γίνουν σεφ και αρτοποιοί, τόσοι πολλοί ώστε το αλεύρι και η μαγιά να εξαντληθούν από τα μαγαζιά!
Επίσης δημιουργήθηκαν αυτοσχέδιες αίθουσες προπόνησης σε σαλόνια και σε κρεβατοκάμαρες των σπιτιών, από εκείνους που ακολούθησαν τα βήματα επαγγελματιών εκπαιδευτών του διαδικτύου, άλλοι έδιναν συμβουλές, πολίτες που μπήκαν στο ρόλο personal trainer.
Το μόνο που δεν απαγορεύτηκε με κυβερνητική εντολή και στην Ιταλία, ήταν οι βόλτες με το σκύλο, το τζόκινγκ και η ποδηλασία.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η Ιταλία, όπως και όλες σχεδόν οι χώρες του κόσμου, αντιμετωπίζει νέες και αποφασιστικέςπροκλήσεις.
Ο κίνδυνος να επανέρθει ένα αυστηρό ολικό λοκντάουν στη γειτονική μας χώρα βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ, με τον αριθμό των νεκρών να αυξάνεται συνεχώς, χάρη στην ακραία ταχύτητα διάδοσης των μεταλλάξεων του κορωνοϊού, ειδικά μεταξύ αυτών της Βρετανίας και της Νότιας Αφρικής.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έρχεται ένα ακόμα Πάσχα, μετά τα πρόσφατα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, που θα υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς.
Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που η ζωή όπως την γνωρίζαμε ανατράπηκε.
Ένας οδυνηρός χρόνος, ένας χρόνος αντίστασης, ένας χρόνος όπου εναλλάσσεται η αισιοδοξία με την απαισιοδοξία σε καθημερινή βάση.
Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικής Ραδιοτηλεόρασης (International Children’s Day of Broadcasting) καθιερώθηκε από τη Unicef το 1991. Κάθε 1η Κυριακή του Μαρτίου αποτελεί μία ευκαιρία υπενθύμισης στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς όλου του κόσμου της ποιότητας των παιδικών προγραμμάτων που προβάλλουν.
Η τηλεόραση εισβάλλει από πολύ νωρίς στον κόσμο του παιδιού μιας και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί την εύκολη λύση για τον γονέα που εργάζεται και έχει πολλές υποχρεώσεις. Ταυτόχρονα, όμως, δημιουργείται μία σχέση εξάρτησης, η οποία μπορεί να αποβεί δυσάρεστη για την ανάπτυξή του. Η επικοινωνία μεταξύ γονέα και παιδιού μειώνεται και το τελευταίο καθίσταται ένας παθητικός δέκτης μηνυμάτων.
Συνηθίζοντας σε αυτή την κατάσταση χάνει την όρεξη για δημιουργικότητα και δεν εξελίσσει τις κλίσεις και τις ικανότητές του. Η κατανάλωση περισσότερου φαγητού, από ό,τι χρειάζεται, είναι σύνηθες φαινόμενο που συσχετίζεται με την πολύωρη καθήλωση μπροστά στην τηλεόραση.
Η προβολή λανθασμένων και ευτελών προτύπων είναι ένας ακόμη αποτρεπτικός παράγοντας στην ορθή διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Σκηνές βίας, σεξουαλικά υπονοούμενα και ένας τρόπος ζωής που αντιβαίνει στην οργάνωση και πειθαρχία, που καλείται να έχει το παιδί, προκειμένου να ανταποκριθεί στην καθημερινότητά του, το αποσυντονίζουν. Μην μπορώντας, ακόμη, να διαχωρίσει το σωστό από το λάθος, μπερδεύεται και οδηγείται σε σύγχυση.
Για να αποφευχθούν ή έστω να περιοριστούν όλες οι παραπάνω αρνητικές επιπτώσεις της τηλεόρασης, κρίνεται απαραίτητο ο γονέας να θέτει όρια, τα οποία θα τηρεί. Όρια αναφορικά τόσο με τον χρόνο που θα βλέπει τηλεόραση το παιδί όσο και με το είδος των προγραμμάτων που θα παρακολουθεί.
Μπορεί τα παιδιά να μην εφαρμόζουν όσα τους λες και σε πολλές περιπτώσεις να αντιδρούν, όταν πηγαίνεις κόντρα στη θέλησή τους, όμως πάντα θα μιμούνται. Ο γονέας αποτελεί το πρώτο και πιο ισχυρό πρότυπο στη ζωή τους. Για να κάνει το παιδί αυτό που του επισημαίνει ένας ενήλικας, είναι σημαντικό να το εφαρμόζει πρώτα ο ίδιος. Μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο στον ελεύθερο χρόνο σου, να περιορίσεις τις ώρες μπροστά στην οθόνη του κινητού σου και να κλείσεις την τηλεόραση την ώρα του φαγητού. Είναι μερικές μόνο από τις εικόνες που σίγουρα θα αποτυπωθούν στο μυαλό ενός παιδιού.
Αν αναρωτιέσαι πόσος χρόνος είναι ο κατάλληλος, ο Serge Tisseron, Γάλλος ψυχαναλυτής και ψυχίατρος, ανέπτυξε το 2008 τον κανόνα 3-6-9-12. Αυτό σημαίνει όχι τηλεόραση πριν από τα 3 χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα 6, καθόλου διαδίκτυο πριν από τα 9 χρόνια και καθόλου μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν από τα 12. Αυτή, φυσικά, είναι μόνο μία άποψη.
Ορμώμενη των εκδηλώσεων για τον επετειακό εορτασμό της 25ης Μαρτίου, θυμήθηκα ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο “Όμορφη και παράξενη πατρίδα”. Ο πρώτος στίχος του ποιήματος είναι και ο τίτλος του:
«Φαινόμενο» των καιρών μας. Μια νέα μόδα που αρέσει σε πολλούς. Είναι μόνο δύο από τις απαντήσεις στο ερώτημα για την είσοδο ξένων λέξεων στους «κόλπους» της γλώσσας μας.
