Παιδιά ανησυχώ!
Ανησυχώ για την διάχυτη ανησυχία στην κοινωνία η οποία όμως είναι πολύ ήσυχη και δεν ακούγεται.
Ανησυχώ για τα παιδιά που στην διάρκεια της τηλεκπαίδευσης έχουν κλειστές οθόνες, κλειστή φωνή και μπορούν παράλληλα να χάνονται σε δικούς τους ιστότοπους.
Ανησυχώ που το διάλειμμα μεταξύ των μαθημάτων έχει αντικατασταθεί σε ένα μεγάλο βαθμό από βίντεοπαιχνίδια ενώ το τέλος του μαθήματος δεν το διαδέχεται η έξοδος με παιχνίδι αλλά μια τηλεόραση ή ένα κινητό.
Ανησυχώ για τους γονείς που λένε ότι ανησυχούν για την κατάσταση αλλά παράλληλα την αποδέχονται σχεδόν μοιρολατρικά, φοβούμενοι την φασαρία που θα φέρει οποιαδήποτε παρέμβαση τους για αλλαγή.
Ανησυχώ με τις ιστορίες νέων που πληθαίνουν και περιγράφουν δεκάωρα καθήλωσης μπροστά στον υπολογιστή, με ύπνο διακεκομένο, αγκαλιά με το κινητό και πλήρη άρνηση να βγούν έξω έστω και 10 λεπτά για να πάρουν τον άερα τους.
Ανησυχώ για την ασύστολη ρητορική μίσους στο διαδίκτυο που αντί να χρησιμοποιείται ως μέσο ελεύθερης έκφρασης και μετάδοσης της γνώσης, τείνει να καταστεί μέσο προώθησης της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού.
Ανησυχώ για τις επιπτώσεις της πανδημίας στον τρόπο διαδασκαλίας που προσπαθεί να βρει τις ισσοροπίες του αλλά ‘λυγίζει’ μπροστά στην αστάθεια των καιρών, με συνέπεια να καταλήγει σε έναν αγώνα 100 μέτρων. Να τερματίσουμε, να βγει η ύλη! Το θέμα είναι τι θα έχει αφήσει πίσω της αυτή η κούρσα; Ανησυχώ για το βόλεμα που δημιουργείται στους νέους και αναχαιτίζει όνειρα, κίνητρα και πίστη στις δυνάμεις του εαυτού.
Σε λίγο θα αρχίσουμε να αναρρώνουμε από την νοσηρή αυτή κατάσταση αλλά δεν γίνεται να την αφήσουμε στην τύχη της χωρίς καμία παρέμβαση. Αν δεν γίνει τίποτα, θα δούμε τις επιπλοκές, κάποιες ήδη τις βλέπουμε. Η επούλωση των τραυμάτων απαιτεί εγρήγορση και φροντίδα.
Ας μείνει λοιπόν μετά από όλη αυτή την δοκιμασία, δυνατό το μήνυμα της φροντίδας για την υγεία μας και όχι φόβος για τις ασθένειες. Ας επικρατήσει η ήρεμη δύναμη του ανθρώπου έναντι του μίσους και της παράκρουσης.
Η τεχνολογία να είναι μέσο διευκόλυνσης της καθημερινότητας, σύμμαχος του ανθρώπου και όχι εργαλείο εξόντωσης του.
Ο άνθρωπος να συνεχίσει να συναντά ανθρώπους, να αναζητά την συντροφιά τους, την αγάπη τους, την αγκαλιά τους.
Εμείς οι ψυχολόγοι αλλά και όλοι επαγγελματίες υγείας να συσπειρωθούμε γύρω από την προαγωγή υγείας και όχι να μένουμε μόνο στην διαχείριση της ψυχοπαθολογίας. Με άλλα λόγια να είμαστε ένα βήμα πριν.
Ήδη πολύς κόσμος εκεί έξω είναι φοβισμένος. Χρειάζεται να δώσουμε νέες αφηγήσεις ενθάρρυνσης και ελπίδας για να αρχίσουν οι άνθρωποι να ανακτούν και πάλι τον έλεγχο της ζωής τους.
Αθηνά Κισουδάκη
Ψυχολόγος-Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
facebook: psychologos.kavala