Κατηγορία: ΑΠΟΨΗ 2

Επειδή πολλές φορές το έχω συζητήσει, δημοσίως, μα, κυρίως, σε ιδιωτικό επίπεδο, θέλω να αναφέρω το εξής:

Έχω μία συγκεκριμένη άποψη για το τι μπορεί να θεωρείται “εθνικώς συμφέρον”.

Είναι μια συζήτηση, που μπορεί να προκαλέσει -και προκαλεί- διάφορες παρεξηγήσεις.

Π.χ. Είναι προτιμότερο να λέμε “Αλβανός” ή “αλβανόφωνος”, όταν, βάσει απλώς μιας κουβέντας ή μίας ασυνήθιστης προφοράς, χαρακτηρίζουμε έναν συμπολίτη μας?
Πώς ορίζουμε το σωστό, όταν μιλάμε για Έλληνες πολίτες?

Μήπως με την προσέγγιση του “Αλβανός”, χαρίζουμε μια μεγάλη κοινωνική ομάδα σε χέρια και σε συμφέροντα μη φιλικά?

Μήπως επαναλαμβάνουμε ως κοινωνία, ως κρατική οντότητα, ως πολιτεία, ως ΜΜΕ, τα ίδια λάθη, που έγιναν στο παρελθόν με τους Πομάκους, με τους σλαβόφωνους, ακόμη και με ελληνικότατες ομάδες, όπως τους Βλάχους..?
Μην ξεχνάμε, πέραν των άλλων, ότι χαρακτηρίζοντας έτσι απλά “Αλβανό”, τον κάθε άνθρωπο, που προέρχεται από την ευρύτερη βασανισμένη περιοχή της Βόρειας Ηπείρου, διαπράττουμε μεγάλο ολίσθημα.
Προδίδουμε ξανά έναν τόπο έντονης ελληνικής συνείδησης. Και τους ανθρώπους του. Ζωντανεύουμε, ουσιαστικά, ξανά το “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”.

Και, επίσης, τούτο: Τα περισσότερα παιδιά, δεύτερης ή ακόμη και τρίτης γενιάς, ακόμη και “αμιγούς αλβανικής καταγωγής” (όσο μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο στον ευρύτερο χώρο της αρχαίας Ιλλυρίας), που μεγάλωσαν στον τόπο αυτό, από το 1990 έως σήμερα, 30 χρόνια πλέον, έχουν αποκτήσει -εκτός γενιτσαροποιημένων, δυστυχώς, περιπτώσεων- μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Ίσως και συνείδηση. Συζητήστε μαζί τους. Να δείτε ποια είναι τα πρότυπά τους. Τα ενδιαφέροντα τους. Οι προτιμήσεις τους. Να είστε βέβαιοι πως δεν διαφέρουν καθόλου από τα αντίστοιχα των άλλων Ελλήνων συνομηλίκων τους. Πιθανώς, μάλιστα, να έχουν και μεγαλύτερη θέληση να προκόψουν, στον τόπο αυτόν. Και μαζί με τον τόπο αυτόν.

Ας μην εκχωρούμε, έτσι. Εύκολα, αβασάνιστα, φοβικά.
Ας σκεφτόμαστε με ανοιχτό μυαλό το εθνικό συμφέρον.

.

Αρχίζω αυτό το κείμενο με μια χαρακτηριστική περίπτωση.
Φίλος γιατρός, πνευμονολόγος, νέος στην ηλικία. Η ειδικότητά του από τις πλέον επικίνδυνες στην τρέχουσα περίοδο. Κι όμως. Από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο, παρότι είχε έρθει σε επαφή με δεκάδες φορείς του covid, δεν είχε κολλήσει. Όπως μου εξομολογήθηκε, ο ιός πέρασε το κατώφλι του σπιτιού του από το μικρό κοριτσάκι του, 6 ετών, που το είχε κολλήσει στο σχολείο.
Και, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται(!), πάλι καλά που νόσησε, έστω ελαφρά, το παιδί! Κι έτσι είχαν τη δυνατότητα ως οικογένεια να το αντιληφθούν και να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης…

Φίλοι μου, δεν υπάρχει πιο φαιδρό επιχείρημα από αυτό, που ακούω συχνά, εδώ και μήνες, από διαφόρους, που παριστάνουν τους ειδικούς:
Ότι, δηλαδή, στα σχολεία δεν υπήρχε πρόβλημα τους προηγούμενους μήνες, καθώς, όπως ισχυρίζονταν, δεν εμφανίζονταν πολλά κρούσματα σε σχολεία!! Πέραν του γεγονότος ότι ακόμη και αυτή η περίπτωση ελέγχεται για την ακρίβειά της, εκεί ακριβώς έγκειται ο μεγαλύτερος κίνδυνος!
Στα σχολεία, αφού δεν γίνονται τακτικοί έλεγχοι, ο ιός μπορεί να κινείται απολύτως ύπουλα, ακριβώς σαν μια ΝΑΡΚΗ, που δεν είναι ορατή, αλλά μπορεί να προκαλέσει τεράστια καταστροφή! Με τα παιδιά ή τους εκπαιδευτικούς να λειτουργούν ως κομιστές, ως μεταφορείς του ιού. Για τους οποίους δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα.
Τα παραδείγματα δεν είναι ένα και δύο. Είναι πολλά. Και, επιπλέον, αρκεί η απλή λογική για να το συνειδητοποιήσουμε.
Ειδικά, λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός, ότι λίγα πράγματα έγιναν όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα προκειμένου οι σχολικές μονάδες να αποκτήσουν πραγματικές υποδομές ουσιαστικής καθαριότητας και υγιεινής. Και σε πολλές περιπτώσεις υπήρξαν απλώς οι φιλότιμες προσπάθειες εκπαιδευτικών ή γονέων.

Ας μην είναι, λοιπόν, κάποιοι τόσο βέβαιοι (ή παρουσιάζουν μια επίπλαστη βεβαιότητα προς την κοινή γνώμη) ότι το άνοιγμα των σχολείων δεν επιφέρει ιδιαίτερη επιβάρυνση στην κοινότητα.
Ακόμη και αρκετοί, απολύτως ειδικοί επιστήμονες, που άκουσα τις τελευταίες μέρες, κρούουν την καμπάνα του κινδύνου. Φέρνουν, μάλιστα, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, την εξέλιξη της καμπύλης της διασποράς στην Θεσσαλονίκη πριν και μετά το κλείσιμο των σχολείων.

Στο κάτω κάτω, όπως διαπιστώνω και ο ίδιος όλους αυτούς τους μήνες, τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί έχουν εξοικειωθεί πλέον με την τηλεκπαίδευση, η οποία -έστω και με εμπόδια, έστω και με την φιλότιμη συμβολή των γονιών στα σπίτια- προχωρά ικανοποιητικά πια, τουλάχιστον στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Προσωπικά θεωρώ πως καλύτερα να δινόταν προτεραιότητα στο ασφαλές άνοιγμα ορισμένων άλλων δραστηριοτήτων, κυρίως οικονομικών, που η απουσία τους κοστίζει υπέρογκα σε όλους μας…

Υ.Γ. Δεν πρόκειται να δεχθώ οιαδήποτε κατηγορία ότι, τάχα, είμαι υπέρ των κλειστών σχολείων. Έχω υπερασπισθεί όσο λίγοι τη διαρκή Ανοιχτή Παιδεία σ’ αυτή τη χώρα!

Νίκος Λαδιανός – Δημοσιογράφος της ΕΡΤ

e: nladianos@hotmail.com
f: nikolaos.ladianos