Κατηγορία: ΑΠΟΨΗ 1

Ωραία.

Το καταλάβαμε.

Δεν θα επιτρέψουν τις διαπεριφερειακές μετακινήσεις.
Δεν θα επιτρέψουν το “Πάσχα στο χωριό”.

Οπότε όλα καλά.

Αντιθέτως:

• Θα επιτρέπονται τα συνεχή σούρτα φέρτα μεταξύ γειτονιών, διαμερισμάτων, δήμων.
• Θα επιτρέπονται οι συνεχείς, απεριόριστες συγκεντρώσεις σε σπίτια.
• Θα επιτρέπονται τα έξαλλα πάρτυ σε κατοικίες, φοιτητικούς χώρους, πλατείες, πάρκα, παραλίες, υπόγεια και πατάρια καταστημάτων, μπαρ, εστιατορίων….
• Θα επιτρέπονται οι λαοσυνάξεις σε ναούς και εκκλησάκια, όπως ακριβώς έγινε τα Θεοφάνεια. (Να είστε βέβαιοι για αυτό).
• Θα επιτρέπονται τα στριμώγματα σε αστικά λεωφορεία. Ειδικά τη Μεγάλη Εβδομάδα. Που θα είναι όλο το λιανεμπόριο ανοιχτό. Πιστέψτε με.
• Θα επιτρέπονται οι ουρές μπροστά στις τράπεζες. Καθώς χιλιάδες συνταξιούχοι και άλλοι πολίτες θα αναμένουν να λάβουν συντάξεις, δώρο Πάσχα, κλπ.
• Θα επιτρέπονται οι συνάξεις γονιών, παιδιών, νονών, θείων, παππούδων σε παιδικές χαρές και πάρκα. Μάλιστα, θα είναι φουλ ενισχυμένα. Καθώς πού αλλού θα έχουν να πάνε..?
• Θα επιτρέπονται οι μαζώξεις κάθε ηλικίας, σε παγκάκια, βραχάκια, πευκάκια, ακρογιάλια. Με καφέδες, μπυρίτσες, κοκτέιλ. Κάποιοι, μάλιστα, πιο τολμηροί, θα κουβαλήσουν και υπαίθριες ψησταριές, μπάρμπεκιου, ραδιοφωνάκια και ηχεία. Να είστε σίγουροι.

Έχετε, μήπως, καμία αμφιβολία?

Όλα αυτά θα γίνουν.

Με τα στραβά μάτια των “ελεγκτικών αρχών”. Ίσως χωρίς καν αυτό.

Βάζω στοίχημα.

Και μετά, θα είμαστε έτοιμοι για τη Μεγάλη Επανεκκίνηση!

Στις 10 Μαΐου. Σε τουρισμό, λιανεμπόριο, εστίαση.

Αφού θα έχουμε περάσει τον Μεγάλο Σκόπελο.

Βεβαίως, θα ανοίξουμε πάλι τα χερσαία σύνορα μας. Για άνετες, ξανά, μετακινήσεις μεταξύ των βαλκανικών χωρών. (ίσως και με γιαλαντζί, ξανά, τεστ)

Να είστε βέβαιοι, φίλοι μου.

Όλα αυτά θα γίνουν στη Χώρα με τις Μεγάλες Αυταπάτες.
Στη Χώρα με τις Μεγάλες (μουτζουρωμένες) Ταμπέλες

Νίκος Λαδιανός – Δημοσιογράφος της ΕΡΤ
e: nladianos@hotmail.com
f: nikolaos.ladianos

Μερικές στοχευμένες σκέψεις για την τρέχουσα κατάσταση:

– Αυτά που είδαμε σήμερα στον Εύοσμο, και μάλιστα έξω από μια σχολική μονάδα, ξεπερνούν τα όρια του πιο κακόγουστου σουρεαλισμού. Επιτέλους, κύριοι και κυρίες! Με παιδιά έχετε να κάνετε!
Και, δυστυχώς, τα σφραγίζετε με άθλιες πράξεις.

– Πραγματικά πρέπει να μπει ένα φρένο στις τηλεοπτικές, και εν γένει δημόσιες παρεμβάσεις, ειδικών και μη ειδικών επί της πανδημίας. Αφού οι ίδιοι δεν συμμαζεύονται. Ας παρέμβει το ΕΣΡ (μην γελάσετε), οι Ενώσεις, η Πολιτεία, κάποιος τέλος πάντων.

– Επί της ουσίας τώρα.
Αυτή η κατάσταση στα μεγάλα αστικά κέντρα ΔΕΝ μπορεί να συνεχιστεί άλλο.

Μην έχουμε αυταπάτες.

Ελάχιστοι πλέον τηρούν τα περιοριστικά μέτρα. Αστυνόμευση ουσιαστικά δεν υπάρχει. Πολλοί, σαφώς, έχουμε πια την αίσθηση ότι είναι καλύτερα να επιτραπεί στους πολίτες να επιμερισθούν (για αυτό μιλάμε) στα χωριά τους και στα εξοχικά τους το Πάσχα. Πρέπει να υπάρξει πληθυσμιακή εκτόνωση. Δεν είναι δυνατόν να συνωστίζονται άλλο, στα ίδια μέρη, εκατομμύρια άνθρωποι.

Ούτως ή άλλως, με εξαίρεση κάποια μικρά νησιά, η επιδημιολογική κατάσταση στον ηπειρωτικό κορμό της χώρας και στην Κρήτη είναι, λίγο πολύ, η ίδια. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα στοιχεία.

Και, φυσικά, αυτή η έξοδος από τα αστικά κέντρα πρέπει να γίνει συντεταγμένα. Και υπό προϋποθέσεις. Ωστόσο, νομίζω πως υπάρχουν πια τα μέσα και οι διαδικασίες για να γίνει κάτι τέτοιο.

Εκτός, βέβαια, αν την τρέχουσα κατάσταση, στο εσωτερικό της χώρας, την γνωρίζουν καλύτερα κάποιοι επιστήμονες, που επικοινωνούν διαρκώς μαζί μας, από την Βοστόνη, την Γενεύη και άλλα εξωτικά μέρη…

Νίκος Λαδιανός – Δημοσιογράφος της ΕΡΤ
e: nladianos@hotmail.com
f: nikolaos.ladianos

Με τον Χαμό, που γινόταν σήμερα στη Θεσσαλονίκη (υποθέτω και στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις), όχι Πάσχα δεν θα μας αφήσουν, αλλά ούτε Δεκαπενταύγουστο!!!

Πραγματικά, είναι η πρώτη φορά που βλέπω ΤΟΣΟ κόσμο έξω, από τότε που άρχισαν να εφαρμόζονται LOCKDOWN.

Νομίζω είναι σαφές πια πως ο κόσμος δεν συγκρατείται με τίποτα.

Και, ίσως, είναι πιο συμφέρον, αν όχι πιο έξυπνο, να πάρει ο καθένας τον δρόμο για το χωριό του το Πάσχα. Έτσι και αλλιώς, σχεδόν το σύνολο των ηλικιωμένων θα είναι εμβολιασμένο έως τότε.

Σε κάθε περίπτωση ΔΕΝ είναι σοφό να μένουν εγκλωβισμένοι, αλλά διαρκώς κινούμενοι -μην γελιόμαστε- εντός μιας περιορισμένης έκτασης, είτε 1 εκατομμύριο κάτοικοι της Θεσσαλονίκης είτε 4 εκατομμύρια κάτοικοι της Αθήνας…

Νίκος Λαδιανός – Δημοσιογράφος της ΕΡΤ
e: nladianos@hotmail.com
f: nikolaos.ladianos

Αν οι κύριοι Ζέρβας, Τζιτζικώστας και κάποιοι άλλοι “επώνυμοι” αιρετοί κύριοι και κυρίες, δεν χτυπήσουν ούτε τώρα το χέρι τους στην κεντρική εξουσία, δεν ξέρω πότε θα το κάνουν!

Ο εμπορικός κόσμος της περιοχής -και όχι μόνο- έχει πια ασυγκράτητη οργή.

Η Θεσσαλονίκη βλέπει να την φτύνουν ξεκάθαρα, επί χρόνια.
Με τις μηδενικές υποδομές.
Με το μηδενικό Μέτρο.
Με τις κατεστραμμένες επιχειρήσεις.
Με τις μηδενικές συγκοινωνίες.
Με τις χάντρες για τους ιθαγενείς…

Τους τελευταίους μήνες, με τις αλλοπρόσαλλες και καταστροφικές αποφάσεις για την πανδημία.

Κανείς τοπικός ή υπερτοπικός παράγων δεν είχε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, την ευθιξία (γενναιότητα ή πολιτική οξυδέρκεια, θα μπορούσαμε να πούμε), να καταθέσει την παραίτησή του στο κάθε Μάξιμου.

Έβλεπα με ιδιαίτερη συμπάθεια, από το πρωί, τους μικροεπιχειρηματίες να περιποιούνται τα καταστήματα τους. Τον κόσμο να έχει κάποια ψήγματα αισιοδοξίας.

Τώρα, πάλι στο παραένα, τους κοροϊδεύουν όλους. Και τους οδηγούν στην απόγνωση.

Νίκος Λαδιανός – Δημοσιογράφος της ΕΡΤ
e: nladianos@hotmail.com
f: nikolaos.ladianos

Τον Ιούλιο του 1789 τα καταδυναστευμένα λαϊκά στρώματα στη Γαλλία, ελαυνόμενα από αισθήματα ασυγκράτητης εξαλλοσύνης και επαναστατικότητας, καταφέρνουν να κηρύξουν με πυγμή: «Εάλω η Βαστίλη» («Κυριεύθηκε η Βαστίλη»)! Αυτό το οχτάπυργο δεσμωτήριο, σύμβολο της μοναρχικής αυθαιρεσίας, είχε πλέον κυριευθεί και η συνακόλουθη επιτυχία της Γαλλικής Επανάστασης επισφραγίζεται με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη το 1793. Δυνάμει αυτής, και μεταξύ άλλων, «καθένας είχε το δικαίωμα να δημοσιεύει τις σκέψεις και τα φρονήματά του, με τον τύπο, τον προφορικό λόγο ή όπως αλλιώς νομίζει». Ποιός μπορούσε να προβλέψει ότι 227 χρόνια αργότερα το πολυπόθητο αυτό δικαίωμα, που παρακρατήθηκε από την βασιλική αυθαίρετη εξουσία, θα ενασκούνταν με τον ίδιο αυθαίρετο τρόπο και χωρίς ουσιαστικές έννομες συνέπειες;

O λόγος γίνεται, φυσικά, για το περιλάλητο γαλλικό σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo», του οποίου η γελοιογραφία πριν από πέντε μήνες αποτέλεσε έναν ακόμη αποσταθεροποιητικό παράγοντα στις σχέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και την Τουρκία αλλά και στον ισλαμικό κόσμο «εν συνόλω». Εξαιτίας αυτής της γελοιογραφίας ο τούρκος εισαγγελέας αιτήθηκε πριν από λίγες ημέρες την επιβολή ποινής φυλάκισης σε τέσσερις συνεργάτες του γαλλικού περιοδικού. Σε αυτό απεικονιζόταν ο Πρόεδρος της Τουρκίας με φιλήδονη διάθεση να αποκαλύπτει τους γλουτούς της συζύγου του, οι οποίοι ενσαρκώνουν τον ύστατο προφήτη του Ισλαμισμού, Μωάμεθ. Μάλιστα, η φιλονικία σε διεθνές επίπεδο κλιμακώθηκε περαιτέρω με την αδειοδότηση από τη γαλλική κυβέρνηση να φωτιστούν κυβερνητικά κτίρια με επίμαχα σαρκαστικά σκίτσα, που κατά διαστήματα το «Charlie Ηebdo» έχει εκδώσει. Πέρα από κάποιες εύληπτες πτυχές τους τα δύο παραπάνω γεγονότα μάς οδήγησαν σε μία χαοτική προσπάθεια  αμοιβαίας οριοθέτησης και συμβιβασμού δύο ισότιμων έννομων δικαιωμάτων: Της ελευθερίας του Τύπου, ως παραμέτρου της ελευθερίας της έκφρασης, αφενός και της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης από κοινού με τον σεβασμό στην εγγενή αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου, αφετέρου.

Στο περίπλοκο αυτό ζήτημα, που κάθε άλλο παρά πρωτόφαντο ήταν, μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο καλώς οχυρωμένα αντιμαχόμενα στρατόπεδα: Του πρώτου ηγείται ένα μέσο μετάδοσης απόψεων και πληροφοριών με διασφαλισμένη την δυνατότητα διατύπωσης και δημοσίευσης απόψεων και με δεδηλωμένο σατιρικό προσανατολισμό, ενώ στο άλλο έχουν συσπειρωθεί όλοι οι κατά ελεύθερη βούληση μυημένοι στη μουσουλμανική θρησκεία. Όσον αφορά στο «οπλοστάσιο» του πρώτου στρατοπέδου ο Καταστατικός Χάρτης ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου διαφυλάττουν ως κόρην του δημοκρατικού οφθαλμού την ελευθερία έκφρασης περιορίζοντάς τη μόνο χάριν προστασίας της εδαφικής ακεραιότητας ενός κράτους, της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, της υγείας, ηθικής, υπόληψης ή δικαιωμάτων τρίτων προσώπων. Από το ίδιο λογικό πλαίσιο εκκινεί και το δικαίωμα στη βλασφημία, η καθύβριση δηλαδή των θείων με οποιοδήποτε τρόπο, το οποίο, αν και χαλιναγωγείται σε περίπτωση εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους που υποκινεί διακρίσεις, εχθρότητα ή βία, ποτέ δεν αναιρείται, όπως είχε σημειώσει τότε και ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν. Όμως, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει κρίνει πως η ποινικοποίηση της βλασφημίας – όπου αυτή εφαρμόζεται- είναι συμβατή με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση με σκοπό την προφύλαξη της θρησκευτικής ελευθερίας. Προσωπικά πιστεύω πως ο περιορισμός στην ελεύθερη έκφραση πρέπει να πραγματοποιείται ύστερα από ενδελεχή έλεγχο της αιτιολογικής του βάσης, η οποία οφείλει να είναι σύμφωνη με την τελεολογική ερμηνεία του νόμου. Και αυτή η ερμηνεία δεν μπορεί επ’ ουδενί να εγείρει την υπόνοια της φίμωσης των δημοσιογραφικών οργάνων. Αυτή η αντικειμενική δυσχέρεια στην υποχώρηση των ανωτέρω δικαιωμάτων βαίνει αυξανόμενη στην εξεταζόμενη περίπτωση του σατιρικού περιοδικού. Η ιδιότητα αυτή του περιοδικού είναι που προδιαθέτει τους πολίτες ότι θα ασκηθεί ειρωνική και αλύγιστη κριτική σε ό,τι ταράζει την κοινωνική και πολιτική ζωή. Εντός αυτών των νομικών δεδομένων οι θιγόμενοι –δικαίως κατά τη γνώμη μου- στον τομέα των θρησκευτικών πεποιθήσεων θα έπρεπε να μπορούσαν απλώς να κατηγορήσουν τους παραγωγούς της σάτιρας για έλλειψη μέτρου και ασχημοσύνη διατρανώνοντας το σύνθημα «Εκάς οι βέβηλοι» («Μακριά οι ασεβείς») χωρίς να «νομιμοποιούνται ενεργητικά», όπως υποστηρίζεται νομικά, να μπορούν να στραφούν δικαστικά εναντίον τους με επιτυχία.

Η αλήθεια είναι πως σε δημοκρατικά κράτη η διαπίστωση της ακώλυτης ελευθερίας στην έκφραση συνιστά εξυγιαντικό συστατικό του πολιτεύματος. Η παρεμβατική δράση σε αυτήν ιδιώτη ή φορέα άσκησης κρατικής εξουσίας συνεπάγεται επί της ουσίας αποτυχία αυτού του πολιτειακού καθεστώτος. Αυτή, ωστόσο, η αξιωματική θέση δεν πρέπει να αποτελεί το «άλλοθι» όσων αγνοούν τους κανόνες του δημοκρατικού διαλόγου και της κοινωνικής ευπρέπειας, τους  προερχόμενους από τη σύμφυτη αξιοπρέπεια και αυταξία κάθε ανθρώπου. Η αυθαίρετη ομιλία και η γραφή αυτών πρόκειται να παρασύρουν με χειμαρρώδη δύναμη τα επίσης συνταγματικά προβλεπόμενα δικαιώματα των συμπολιτών τους. Δυστυχώς, η «Charlie Hebdo» με τα διαδοχικά αντι-ισλαμικά δημοσιεύματα της και τη συγκατάθεσή να απεικονιστούν απέδειξε πως πλέον ενεργεί κατά το δοκούν, άσχετα με το αν συμπράττει σε αυτό και η γαλλική κυβέρνηση. Έχει υπερβεί το δημοκρατικό μέτρο προσομοιάζοντας στο σύμβολο της ανεξέλεγκτης εξουσίας του 1789, τη Βαστίλη. Μόνο που το 2021 η αυθαιρεσία αυτή έχει δημοσιογραφικό και εκδοτικό περίβλημα και καθίσταται απρόσβλητη από τον νόμο εξαιτίας των αφηρημένων κριτηρίων απόδειξής τέτοιας αυθαιρεσίας. Γι’ αυτό σε μία ισορροπημένη δημοκρατία, όπου καιροφυλακτεί ο κίνδυνος των εσωτερικών αντιφάσεων και αλληλοαναιρέσεων, έχουν οι πολίτες το καθήκον να διαγράφουν σαφείς γραμμές κατά την παράλληλη ενάσκηση των δικαιωμάτων τους. Και απαραίτητο προστάδιο είναι η ικανοποίηση τους με τα αναγνωρισμένα τους δικαιώματα και η αποφυγή της παράνομης κατάχρησής τους. Το γαλλικό περιοδικό εμφανίστηκε «αχόρταγο» με το δικαίωμα του να τοποθετείται ανεμπόδιστα, καθώς αυτό το δικαίωμα απέχει παρασάγκας από τη συστηματική, αλαζονική και τελικά αχρείαστη κατάδειξη της αντίθετης άποψης του. Αντιτίθεται στη θρησκόληπτη θέαση της ζωής από τους μουσουλμάνους και στην προσπάθεια καθολικής ισλαμοποίησης από θρησκευτικά μαινόμενους εξτρεμιστές. Η έντονη αναπαραγωγή, εντούτοις, των απόψεών τους είναι περιττή δεδομένου ότι αυτές είναι εκπεφρασμένες εδώ και πολύ καιρό μέσα από παρόμοια σατιρικά κείμενα και εκεί έπρεπε να μείνουν. Η φωτεινή απεικόνισή τους σε τοίχους δημοσίων κτιρίων όχι μόνο υποδήλωνε παλιμπαιδιστικές και προκλητικές τάσεις αλλά μαρτυρούσε περισσότερο τις ύπουλες προθέσεις εκ μέρους του περιοδικού και της συμπράττουσας γαλλικής ηγεσίας παρά ένα μήνυμα αλληλεγγύης έπειτα από τον θάνατο του καθηγητή ιστορίας Σαμιουέλ Πατί στις 16/10/2020. Προθέσεις που αφορούσαν στη χειραγώγηση και ιδεολογική στράτευση των πολιτών κατά του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Παρότι ο τελευταίος συγκαταλέγεται στα διεθνή καρκινώματα, κανένας δεν μπορεί να λειτουργεί ως «κατασκευαστής» βουλήσεων για τους άλλους, έστω και ενάντια σε αυτό το φαινόμενο. Έτσι, και το λουκέτο σε πλήθος από χώρους θρησκευτικής λατρείας, η διεξαγωγή έρευνας σε ιδιωτικό χώρο υποτιθέμενων υπόπτων, ο έλεγχος σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι μαζικές απελάσεις ισλαμιστών –όλα αυτά άνευ επαρκούς λόγου και βασισμένα σε εικοτολογίες- δικαίωσαν πανηγυρικά τα τουρκικά κυβερνητικά στελέχη που κατήγγειλαν τις ψευδεπίγραφες προθέσεις της Γαλλίας κάνοντας λόγο για πολιτισμικό ρατσισμό. Και ασφαλώς, η συγκεκριμένη γαλλική πολιτική αναρρίπισε το μέτωπο της τρομοκρατίας εξοργίζοντας τους αποκρουστικούς ταραξίες. Με βεβαιότητα η δημοκρατία δεν οφείλει να υποχωρεί άτακτα απέναντι στους εχθρούς της, αλλά όταν το μάρμαρο το πληρώνουν αθώοι πολίτες η διαλλακτικότητα και η περίσκεψη πρέπει να βρίσκονται την πρώτη γραμμή.

Συμπερασματικά, η ισχύς των δημοκρατικών δικαιωμάτων με αρμονικό τρόπο, εν προκειμένω της ελευθερίας στην έκφραση και τη θρησκευτική συνείδηση, δεν μπορεί να υφίσταται στην πράξη από κανένα θεμελιώδη νόμο παρά μόνο από την καθημερινή μας πρακτική. Η εκμετάλλευση της πρώτης αρχής από τη «Charlie Hebdo» της κόστισε το 2015 οχτώ εργαζόμενους εξαιτίας τρομοκρατικής επίθεσης και μέχρι και το 2020 συνεχίζει να κοστίζει στο δημοκρατικό πολίτευμα. Ας βάλουμε ένα τέλος σε αυτήν την αιματηρή εκμετάλλευση. Άλλωστε, η τουρκική διοίκηση δεν φαίνεται να συγχωρεί, αντιθέτως τιμωρεί δικαίους και αδίκους !

Αριστείδης Κυπριώτης

Ακριβώς σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, στις 8 Μάρτη του 2020 δημοσίευα την συγκεκριμένη ανάρτηση στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook.

Μια θλιβερή είδηση, με τους αριθμούς θανάτων στην γειτονική Ιταλία. Μια θλιβερή πραγματικότητα που έγινε καθημερινή πρώτη είδηση σε τηλεόραση, εφημερίδες και ίντερνετ. Στις ζωές μας.

Μια ανάρτηση που με τους αναγραφόμενους αριθμούς νεκρών σήμερα, ένα χρόνο μετά, μπορεί και να διαφημιζόταν από πολλές κυβερνήσεις σαν αισιόδοξη(!) μετά από τον ορυμαγδό που ακολούθησε…

Αυτή η μακάβρια καθημερινή καταμέτρηση απόντων λόγω της θανατηφόρας πανδημίας, που χτύπησε πρωτίστως και πιο δυνατά την γειτονική μας Ιταλία.

Δώδεκα τραγικοί μήνες που δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ πια, με τρομερά γεγονότα που μας στοιχειώνουν ακόμα:

• Η μακάβρια πομπή των στρατιωτικών φορτηγών που μετέφεραν φέρετρα στο Μπέργκαμο

• τα χειροκροτήματα και τα τραγούδια στα μπαλκόνια

• οι ουρές στα άδεια σούπερ μάρκετ

• ο Πάπας Φραγκίσκος σε μια έρημη πλατεία του Αγίου Πέτρου

• οι σημαίες και τα ζωγραφισμένα ουράνια τόξα στα παράθυρα

• η αισιοδοξία, ο φόβος, η ευθύνη και η ελπίδα.

Αλλά και ο θάνατος, το άγνωστο, η μοναξιά και η αβεβαιότητα…

Πριν από ένα χρόνο, η Ιταλία βυθίστηκε σε μια από τις πιο τραγικές στιγμές που βίωσε στην ιστορία της μετά από την μεταπολεμική περίοδο. Ήταν όταν ανακάλυψε με τον πιο τραγικό τρόπο για πρώτη φορά τον αγγλικό όρο: «lockdown», που κλείδωσε και άδειασε τόσο τις ζωές, όσο και τις πόλεις από το Βορρά έως το Νότο.

Η εικόνα – σύμβολο αυτών των δώδεκα μηνών που θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη όλων μας, δεν είναι άλλη από τη θλιβερή και μακάβρια ατελείωτη πομπή των φορτηγών του στρατού φορτωμένα με φέρετρα στους δρόμους ενός σκοτεινού και βαριά πληγωμένου Μπέργκαμο.

Είχαν περάσει μόλις δέκα ημέρες από όταν ο Τζουζέπε Κόντε (Giuseppe Conte) ο τότε πρωθυπουργός, ανακοίνωνε το αντίστοιχο με το δικό μας διάταγμα #Μένουμε_Σπίτι (το λεγόμενο στα Ιταλικά #iorestoacasa…).

Ήταν η αρχή της σιωπής. Μιας εκκωφαντικής σιωπής θανάτου.

Δεκαπέντε μέρες αργότερα θα έπαιρνα συνέντευξη από τον Γενικό Διευθυντή του Δήμου του Μπέργκαμο, την μαρτυρική πόλη της «κόκκινης ζώνης» του θανάτου από την πανδημία του κορονοϊού στην Ιταλία.

Ο κ. Μικέλε Μπέρτολα (Michele Bertola), μίλησε για την τρομαχτική πραγματικότητα που βίωνε η πόλη, έναν εφιάλτη που δεν έδειχνε να έχει τελειωμό:

«Το κρεματόριο στην πόλη μας, λειτουργεί με πλήρη ισχύ 24 ώρες την ημέρα και 7 ημέρες την εβδομάδα και τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να στείλουμε κάποια από τα πτώματα σε άλλες πόλεις (αν τα δεχτούν), επιπλέον, στα νεκροταφεία μας θάβεται, με τον παραδοσιακό τρόπο, ένας νεκρός κάθε μισή ώρα!» μου δήλωσε.

Ένα χρόνο πριν σαν σήμερα, «Έξω ήταν Άνοιξη», όπως πολύ σοφά έδειξε στο ομώνυμο ντοκιμαντέρ του ο διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης Γκαμπριέλε Σαλβατόρες (Gabriele Salvatores) όταν οι δρόμοι της «θορυβώδους» Ιταλίας βρέθηκαν ξαφνικά άδειοι, κενοί, έρημοι, νεκροί, εγκαταλειμμένοι.

Μέσα στην απόλυτη και νεκρική σιωπή γεννήθηκαν και αναδύθηκαν θόρυβοι σαν να ήταν βγαλμένοι από μια άλλη γεωγραφία και ανθρωπότητα:

Ο ήχος των σιντριβανιών, τα τραγούδια των πουλιών της πόλης που ακούγονταν πια πεντακάθαρα, τα γέλια των παιδιών, οι ρόδες των ποδηλάτων στους άδειους δρόμους και οι λαχανιασμένες ανάσες των αναβατών τους, όπως και των ανθρώπων που έβγαιναν να τρέξουν στις άλλοτε μπλοκαρισμένες από την κίνηση και πολύβουες λεωφόρους.

Τότε που, με τα γραφεία, τις τράπεζες, τα εστιατόρια τα μπαρ και τα καφέ όπως και τα καταστήματα όλα κλειστά για το κοινό… άνθισαν αυτές οι δραστηριότητες για τους πολίτες, καθώς ήταν πλέον πολύ εύκολο και επίσης δεν διέτρεχες κάποιο κίνδυνο, αφού οι δρόμοι μετατράπηκαν σε ατέλειωτους ποδηλατόδρομους και πεζόδρομους χωρίς καθόλου κίνηση.

Τα χωριά σε όλη τη χώρα έμοιαζαν εγκαταλελειμμένα, ενώ από την άλλη μεριά οι μητροπόλεις ανέδειξαν μετα-αποκαλυπτικά χαρακτηριστικά, παραδομένες σε μια ατελείωτη σιωπή χωρίς τον ήχο από κανένα ανθρώπινο ίχνος, κάτι που διακοπτόταν μόνο από τις περιπολίες της αστυνομίας ή του στρατού.

Ακόμα και η πανίδα, σε ορισμένες περιπτώσεις, ανέκτησε την κατοχή των χώρων που «καταλαμβάνουν» οι άνθρωποι.

Άρχισαν να κατακλύζονται τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και οι τηλεοράσεις με ασυνήθιστες εικόνες: οι χήνες και οι βάτραχοι να περπατούν χαλαρά σε σειρά και κατά μήκος εκείνων που κάποτε ήταν πολυσύχναστοι δρόμοι, άγρια ζώα να εισέρχονται σε πόλεις, όπως λύκοι, αγριογούρουνα, μια αρκούδα…

«Όλα θα πάνε καλά», έγραφαν τα πολύχρωμα πανό στα μπαλκόνια των σπιτιών όπου στο ηλιοβασίλεμα οι Ιταλοί συγκεντρώνονταν για να στείλουν ένα μουσικό μήνυμα ελπίδας.

Πρώτα ο Εθνικός Ύμνος, ύστερα τα πιο συμβολικά μουσικά τραγούδια και μουσικές της χώρας.

Οι νότες του Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone) από την κιθάρα του Τζάκοπο, στην ιστορική πλατεία Ναβόνα (Piazza Navona) της Ρώμης, έγιναν το σύμβολο μιας μουσικής αντίστασης και ανάτασης.

Η χώρα στην πιο τραγική της ώρα μεταμορφώθηκε και άρχισε να γίνεται εκ νέου και ξανά ανθεκτική, ενωμένη, αλληλέγγυα. Δημιουργήθηκαν για παράδειγμα, αυτοσχέδιες εθελοντικές υπηρεσίες για την παράδοση ειδών πρώτης ανάγκης και φάρμακα σε ηλικιωμένους και μοναχικούς ανθρώπους.

Ποτέ, όπως τη στιγμή του αρχικού «σκληρού» λοκντάουν, οι άδειες από ανθρώπους πόλεις, δεν ανακάλυψαν και δεν ανέδειξαν σε τέτοιο βαθμό, το ανθρώπινό τους πρόσωπο.

Τα παιδιά, απαγορεύτηκε να πηγαίνουν στο σχολείο και ξεκίνησαν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, βασισμένα πια στην τεχνολογία για να αντισταθμίσουν την έλλειψη επαφής με τους φίλους και τους γνωστούς τους.

Τα γενέθλια επίσης άρχισαν να γιορτάζονται αυστηρά από απόσταση. Το ίδιο και οι τελετές αποφοίτησης.

Οι ενήλικες ανακάλυψαν την «έξυπνη εργασία». Ζούσαν και δυστυχώς πέθαιναν από απόσταση.

Οι κλίνες και τα δωμάτια, τόσο στα νοσοκομεία όσο και στα γηροκομεία ήταν σφραγισμένα αεροστεγώς καθώς λόγω της λοίμωξης οι ασθενείς νοσηλεύονταν σε θάλαμους αποσυμπίεσης κορονοϊού και ήταν πολλοί… πάρα πολλοί οι ηλικιωμένοι που υπέμειναν την ασθένεια απομονωμένοι και τελικά πέθαναν και μόνοι τους.

Αλλά όλοι μαζί οι πολίτες της χώρας προχώρησαν, γιατί έπρεπε. Θυμόμαστε εκείνους που έβγαλαν βίντεο διοργανώνοντας… αγώνες τένις από το ένα μπαλκόνι στο άλλο για να μην σταματήσουν την προπόνησή τους. Εκείνους που, αυτοσχεδιάζοντας, δοκίμασαν να γίνουν σεφ και αρτοποιοί, τόσοι πολλοί ώστε το αλεύρι και η μαγιά να εξαντληθούν από τα μαγαζιά!

Επίσης δημιουργήθηκαν αυτοσχέδιες αίθουσες προπόνησης σε σαλόνια και σε κρεβατοκάμαρες των σπιτιών, από εκείνους που ακολούθησαν τα βήματα επαγγελματιών εκπαιδευτών του διαδικτύου, άλλοι έδιναν συμβουλές, πολίτες που μπήκαν στο ρόλο personal trainer.

Το μόνο που δεν απαγορεύτηκε με κυβερνητική εντολή και στην Ιταλία, ήταν οι βόλτες με το σκύλο, το τζόκινγκ και η ποδηλασία.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η Ιταλία, όπως και όλες σχεδόν οι χώρες του κόσμου, αντιμετωπίζει νέες και αποφασιστικές προκλήσεις.

Ο κίνδυνος να επανέρθει ένα αυστηρό ολικό λοκντάουν στη γειτονική μας χώρα βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ, με τον αριθμό των νεκρών να αυξάνεται συνεχώς, χάρη στην ακραία ταχύτητα διάδοσης των μεταλλάξεων του κορωνοϊού, ειδικά μεταξύ αυτών της Βρετανίας και της Νότιας Αφρικής.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι έρχεται ένα ακόμα Πάσχα, μετά τα πρόσφατα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, που θα υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς.

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που η ζωή όπως την γνωρίζαμε ανατράπηκε.

Ένας οδυνηρός χρόνος, ένας χρόνος αντίστασης, ένας χρόνος όπου εναλλάσσεται η αισιοδοξία με την απαισιοδοξία σε καθημερινή βάση.

Και ο «πόλεμος» δεν έχει τελειώσει ακόμα…

Κωστής Αποστολόπουλος
Δημοσιογράφος

 

Η πανδημία του Covid-19, έφερε αντιμέτωπους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη με μια πληθώρα καινούργιων δεδομένων. Μαζί με όσα θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι νεωτέρας,βόλτες, ταξίδια, τρόποι διασκέδασης, συναντήσεις με φίλους και οικογένεια, πήραν την μορφή ειδών προς εξαφάνιση. Έτσι, λοιπόν, μαζί με όλα τα παραπάνω εκλιπόντα δεδομένα της καθημερινότητας μας, την πόρτα όλο και περισσότερων εργαζομένων άρχισε να χτυπά η Τηλεργασία ή αλλιώς εργασία από απόσταση. Νέοι όροι, οι οποίοι εισχώρησαν στην χώρα μας κατά την διάρκεια του πρώτου Lockdown, μέχρι τότε όχι και τόσο γνώριμοι για τα ελληνικά δεδομένα, ήρθαν για να ”ταράξουν” τα νερά στον χώρο του εργασιακού περιβάλλοντος.

Τηλεργασία…τίνος είσαι εσύ, όπως θα έλεγαν και στο χωριό

Η Τηλεργασία δεν είναι κάτι καινούργιο, κάτι νεοφυές. Σύμφωνα με την Wikipedia Greece, ο όρος της Τηλεργασίας εμφανίστηκε κοντά στο 1970 με την εμφάνιση των πρώτων βημάτων της τεχνολογίας στο κομμάτι των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η πρώτη απόπειρα για διασύνδεση των γραφείων εργασίας με δορυφόρους, μέσω της χρήσης τηλεφωνικών γραμμών ως γέφυρες δικτύου και με την στήριξη των προσωπικών υπολογιστών, το σπίτι κάθε εργαζομένου μεταμορφώθηκε εύκολα σε γραφείο, μειώνοντας αισθητά τις δαπάνες και τα έξοδα εργασίας, αυξάνοντας παράλληλα την παραγωγικότητα.

Συνήθεια και πλεονέκτημα, μοιάζει να είναι η Τηλεργασία για εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο. Πλέον, και στην Ελλάδα, η λύση της Τηλεργασίας για χιλιάδες εργαζόμενους, μοιάζει να αποτελεί μονόδρομος. Κάποιες φορές το καινούργιο, μπορεί να γίνει αρκετά τρομακτικό και δυσάρεστο, πόσο μάλλον όταν έχει να κάνει με το θέμα της προσωπικής εργασίας του καθενός, δραστηριότητα και χρόνος που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινής ζωής όλων. Πολλοί, τονίζουν την σημαντικότητα του να μην αφαιρείται από τα άτομα το δικαίωμα του να βρίσκονται και να αλληλεπιδρούν ,μέσω της φυσικής παρουσίας στον εργασιακό χώρο, μιας και αυτό θα τους αποξενώσει και θα τους οδηγήσει όλο ένα και περισσότερο προς την απομονώσει. Όπως ανέφερε όμως σε ένα από τα αποφθέγματα του ο Νικολό Μακιαβέλι ~Όταν η θέληση είναι μεγάλη, οι δυσκολίες δεν μπορεί να είναι μεγάλες~. Έχοντας ως πάτημα το παραπάνω ρητό, παρουσιάζονται παρακάτω 3 συν 1 λόγοι, ώστε να μπορέσουμε να δούμε την εργασία από το σπίτι από μια πιο θετική σκοπιά.

1. Δρόμος προς την δουλειά ή ένας μίνι Γολγοθάς;

Η διαδρομή από και προς την εργασία μας, μπορεί να γίνει αρκετά κουραστική για τον εργαζόμενο. Είτε με το προσωπικό μέσο μετακίνησης, είτε με τα πόδια ή τα ΜΜΜ, η κούραση και η επιθυμία για επιστροφή στο σπίτι, σε καθημερινή βάση καταπονεί σωματικά και ψυχολογικά των εργαζόμενο. Σύμφωνα με έρευνα της Αυστραλιανής Εταιρίας Airtasker, 1 στους 4 εργαζόμενους έχει εγκαταλείψει κάποια στιγμή εργασιακή θέση λόγο της απόστασης και της μετακίνησης. Άρα μέσω της Τηλεργασίας, μειώνεται αισθητά η μετακίνηση μας προς και από την δουλειά και το σπίτι, καθώς επίσης παρατηρείται και αισθητά η μείωση του κόστους μεταφοράς μας. Διοχετεύουμε λοιπόν την ενέργεια μας στο να παραμένουμε παραγωγικοί για την εργασίας μας και τις υπόλοιπες μας δραστηριότητες και επενδύουμε το κόστος που θα πήγαινε στα έξοδα μεταφοράς, σε πιο αναγκαίους τομείς.

2. Βάλε τάξη

Δες την Τηλεργασία ως δώρο. Οργάνωσε τον χώρο σου. Ένα καλά οργανωμένο, φιλικό και άνετο περιβάλλον είναι το Α και το Ω για μια πιο αποδοτική και αποτελεσματική εργασία. Επιτέλους, έχεις την δυνατότητα να θέσεις το δικό σου προσωπικό πρόγραμμα, διαχειρίζοντας τις δραστηριότητες σου και αποβάλλοντας έναν μεγάλο αριθμό από στρεσογόνους παράγοντες, οι οποίοι σε επηρεάζουν αρνητικά και σε αποσπούσαν από την εργασία σου ,σε μεγάλο βαθμό. Και μιας και τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους, έρευνα της Airtasker, παρουσίασε σημαντική διαφορά στην σπατάλη χρόνου εργασίας λόγω διάφορων αντιπερισπασμών με τους οποίους έρχεται αντιμέτωπος ο εργαζόμενος. Πιο συγκεκριμένα,μεταβλητές φανέρωσαν πως οι εργαζόμενοι από απόσταση, εργάζονται κατά 1.4 ημέρες συν ανά μήνα, σε σχέση με τους δια ζώσης εργαζομένους, ποσό που ανέρχεται στις 16,8 ημέρες συν το χρόνο. Όταν οι εργαζόμενοι από απόσταση ρωτήθηκαν πόση ώρα περίπου ξοδεύουν λόγο αντιπερισπασμών κατά την εργασία, η απάντηση ήταν 27 λεπτά περίπου, δηλαδή σχεδόν 37 λεπτά λιγότερο, σε σύγκριση με τους δια ζώσης που υπολόγισαν τον χαμένο χρόνο περίπου κοντά στη 1 ώρα για κάθε εργάσιμη ημέρα.

3. Πάρε τον χρόνο σου

Ο Kevin Kruse (CEO of LEADx and author of Great Leaders Have No Rules),γράφει στο Forbes πως σύμφωνα με τον Tony Schwartz, ιδρυτή του The Energy Project, το σώμα μας τείνει να εξαντλείται μέσα σε 90 λεπτά στα πλαίσια κάθε δραστηριότητας μας. Στέλνοντας μας μηνύματα με σκοπό την ξεκούραση μας, εμείς τις περισσότερες φορές καταστέλλουμε τον κουρασμένο οργανισμό μας, αντί να του αφιερώσουμε ένα διάλειμμα μερικών λεπτών.Μιας και παρατηρήθηκε πως τα διαλείμματα που χρειάστηκαν οι εργαζόμενοι μέσω σπιτιού,ήταν μεγαλύτερα χρονικά σε σύγκριση με τους εργαζομένους με φυσική παρουσία στην εργασία, έδωσε την απάντηση πως με αυτό τον τρόπο, αυξήθηκε η παραγωγικότητα και η αποτελεσματικότητα τους.

4. Ανέβασε παλμό

Εξοικονομείς περισσότερο χρόνο για άλλες δραστηριότητες. Έρευνες της Airtasker, έδειξαν πως άτομα που δουλεύουν μέσω απομακρυσμένης εργασίας, φάνηκαν να είναι περισσότερο ενεργά σε ότι αφορά την διαχείριση του προγράμματος τους και του ελεύθερου χρόνο για γυμναστική. Δύο ώρες και 44 λεπτά, εμφανίζεται να είναι ο χρόνος που δαπανήθηκε από εργαζόμενους από το σπίτι ανά μια εβδομάδα, δηλαδή σύνολο 25 λεπτά παραπάνω σωματικής άσκησης, σε σχέση με άτομα που εργάζονται δια ζώσης.

Φυσικά και δεν ξεχνάμε, πως ο άνθρωπος ως ον κοινωνικό, όσες δυσκολίες και αντιμετωπίζει καθημερινά, η επαφή με γνώριμα και αγαπημένα πρόσωπα, άτομα που συμμερίζονται τα προβλήματα του και αγωνίζονται μαζί του για την επίτευξη κοινών στόχων,είναι αναγκαία για αυτόν. Κρατάμε τα όμορφα πράγματα που επιφυλάσσει το μέλλον και επιτρέψουμε στην Τηλεργασία να βάλει το λιθαράκι της, ώστε να δούμε τις θετικές της επιδράσεις όχι μόνο στον εργασιακό μας τομέα, αλλά και αλλαγές που θα ωφελήσουν ολόκληρη την ζωή μας.

Μοσχούλα Μαυρογεώργη

Μέχρι και πριν από λίγες ημέρες διάδρομο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών κοσμούσε μία υπερμεγέθης ταπετσαρία που αναπαριστούσε την ονομαστή «Γκουέρνικα» του Πάμπλο Πικάσο, δηλωτική της βαναυσότητας του πολέμου και εγερτήρια ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού. Αναφερόμενη στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο του 1936 και τη στυγνή θεμελίωση της δικτατορίας Φράνκο, το έργο του Πικάσο αποτελεί την γλαφυρότερη και εναργέστερη περιγραφή των ελληνικών πραγμάτων αυτήν την τελευταία περίοδο. Την περίοδο κατά την οποία ένας ισοβίτης κρατούμενος νοσηλεύεται ημιθανής αιτούμενος την ισότιμη εφαρμογή του νόμου.

Οι συμβολισμοί του ως άνω πίνακα δεν θα μπορούσαν να ανταποκρίνονται περισσότερο στο γεγονός που συνταράσσει τη χώρα μας και την ευρωπαϊκή ήπειρο στο σύνολό της. Και πώς θα μπορούσε να μην είναι συνταρακτική η απόφαση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης να μην εκτελέσει έναν νόμο -τον ν.4760/2020 για τις φυλακές παραμονής των καταδικασθέντων για τρομοκρατικά εγκλήματα και των απωλεσάντων τη δυνατότητα λήψης τακτικών αδειών-  γενικής και αφηρημένης ισχύος, ακόμα και μετά το δημοσιευμένο πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη για την αυστηρή εκτέλεση του ; Παραβιάζοντας ξεδιάντροπα τον νόμο και το Σύνταγμα ως προς την ισότητα των πολιτών και απαξιώνοντας τη διοικητική προσφυγή του βλαπτόμενου υλικά και ηθικά και τον ενδιάμεσο έλεγχο από την Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή τί ακριβώς αντικατοπτρίζει αυτή η κυβέρνηση πέρα από έναν αυταρχικό ταύρο που με τρόπο φλεγματικό αντιμετωπίζει την αυθαιρεσία της ; Απέναντι σε αυτό το τερατώδες καθεστώς ο φυλακισμένος και απεργός πείνας, Δημήτρης Κουφοντίνας, στην κυριολεξία βγάζει τις βουβές ιαχές του αλόγου δεδομένης της σοβαρής σωματικής του καταπόνησης. Και ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες μορφές πλείονες απλοί πολίτες που κρατώντας τη σπάθη του Κράτους Δικαίου διαδηλώνουν και θυσιάζονται, όπως ο νεκρός πολεμιστής, εν μέσω περιοριστικών μέτρων πανδημίας για την ισονομία αλλά και οι συγγενείς των 13 θυμάτων Κουφοντίνα που, με τον πόνο της μάνας για το πεθαμένο παιδί της, προτρέπουν σε λήξη της απεργίας, καθώς το κράτους δικαίου δεν πρέπει να εκβιάζεται.

Και έπειτα από αυτήν την απάντηση των πολύπαθων συγγενών διερωτάται κανείς: «Γιατί, υπάρχει δικαιοκρατική αρχή για να εκβιαστεί;». Όταν κάποιος αδικείται από την πολιτεία παράνομα και αντισυνταγματικά με το αιτιολογικό ότι είναι δολοφόνος και αυτό του πρέπει πέρα από τη δικαστική κρίση για κάθειρξη ισοβίως. Όταν προσφεύγει διοικητικά και ενδιαμέσως ενάντια σε αυτήν και το αίτημα του αγνοείται, αφήνοντας μόνο περιθώρια για παροχή δικαστικής προστασίας. Όταν υπερπηδάται η συνταγματική εγγύηση της οργανωτικής αυτοτέλειας και αυτοδιοίκησης των πανεπιστημιακών μονάδων με την ανάθεση της φύλαξής τους σε ένοπλες ελληνικές αστυνομικές αρχές κατόπιν σύμπραξης Υπουργείου Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη και με το συγκαταβατικό νεύμα της Προέδρου της Δημοκρατίας στην ουσιαστική αυτή αντισυνταγματικότητα. Όταν αντικαθίσταται ο δημόσιος διαγωνισμός για κατάληψη δημοσίων θέσεων, όπως αυτή του Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, από έναν απλό και διαβλητό -ίσως- ορισμό. Πού είναι η αρχή της νομιμότητας στα παραπάνω, η αρχή της προστασίας του πληττόμενου διοικουμένου, η αρχή της δέσμευσης των πολιτειακών οργάνων στις σχέσεις τους με τους διοικουμένους από τους ιεραρχικά ανερχόμενους κανόνες της έννομης τάξης μας ; Ασφαλώς και πρέπει ο Κουφοντίνας να απευθυνθεί στους ασκούντες τη δικαστική εξουσία αντί να υποβάλλεται εκουσίως σε αυτόν τον αργό θάνατο, αυτή όμως δεν μπορεί να βγάλει από τον βούρκο της απολυταρχίας τη δημόσια διοίκηση, θα συνεχίσει να κυλιέται σε αυτόν αρνούμενη την υπερκείμενη θέση του νόμου.

Και μέσα σε όλα αυτά, για άλλη μία φορά, η υποκρισία μεσουρανεί. Επέτειοι για την ψήφιση του πρώτου ελληνικού συντάγματος το 1822 στην Επίδαυρο και ένθερμες δηλώσεις από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας που ύμνησε το Σύνταγμα του 1822 ως βάση για το σημερινό – το οποίο ωστόσο δεν υπηρέτησε εκδίδοντας και δημοσιεύοντας το αντισυνταγματικό νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη. Περηφάνια και καμάρι για τα 200 χρόνια προσεχώς από την ελληνική επανάσταση κατά του οθωμανικού ζυγού και το αδούλωτο φρόνημα των προγόνων μας, το οποίο αποδεικνύεται εξαιρετικά δουλοπρεπές από μερικούς επιγόνους τους προς τις δεσποτικές κατά καιρούς πράξεις της διοίκησης, κάτι που μας κάνει δικαιολογημένα να αμφισβητούμε την ουσιαστική απελευθέρωση των Ελλήνων.

Είναι γεγονός πως τις τελευταίες ημέρες η χώρα μας ζει τη δική της «γκουέρνικα». Ο φασισμός, ολοφάνερα, δεν έπαψε στις 10/10/2020, όταν καταδικάστηκαν τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής παρά τις επίμονες τότε προειδοποιήσεις για την αποτροπή της επανάπαυσης και της ενδεχόμενης διολίσθησης σε αυτόν. Στο έργο του Πικάσο, παρόλα αυτά απεικονίζεται μία μικρή φωτεινή πόρτα. Το κράτος δικαίου έχει τη δυνατότητα να αναστηλωθεί. Θα προλάβει να το δει ο κυρίως αδικούμενος αυτή τη φορά ;

Αριστείδης Κυπριώτης