Ο αόρατος εχθρός

Ζάλη, ταχυκαρδία, αγωνία, εφίδρωση, δύσπνοια, φόβος, είναι μόνο λίγα από τα συμπτώματα που νιώθει κάποιος, όταν παθαίνει κρίση πανικού. Ίσως η περιγραφή των συμπτωμάτων, να μην αγγίζει ούτε στο ελάχιστο το αίσθημα πανικού που βιώνουν τα άτομα αυτά. Όποιος δεν το έχει ζήσει, κακά τα ψέματα, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει.

Η πρώτη φορά που εμφανίστηκε, σίγουρα σε έκανε να σκεφτείς ότι “τρελαίνεσαι”. Δεν είσαι ο μόνος, δεν είσαι η μόνη. Ένας σωρός καταπιεσμένων συναισθημάτων, έπρεπε με κάποιον οδυνηρό τρόπο να βρουν διέξοδο. Τα πάντα μέσα σου φωνάζουν ότι κάτι δεν “πάει καλά”.  Το δύσκολο δεν είναι να τις αντιμετωπίσεις, αλλά να βρεις την πραγματική αιτία πίσω από όλο αυτό.

Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσεις αυτό που σου συμβαίνει. Αν δεν συντρέχουν άλλοι παθολογικοί παράγοντες, τότε σίγουρα είχες μία κρίση πανικού. Οι περισσότεροι, απευθύνονται πρώτα σε κάποιον γιατρό, για να βεβαιωθούν ότι δεν έχουν οργανικό πρόβλημα ή κάνουν εξετάσεις παντός τύπου. Δυστυχώς, για εκείνους ο πανικός που νιώθουν, οφείλεται σε ψυχολογικά αίτια ή σε ψυχικά τραύματα.

Το δεύτερο βήμα είναι να μιλήσεις. Μίλησε σε εκείνα τα άτομα που είναι κοντά σου, σε καταλαβαίνουν και σε όσους εμπιστεύεσαι. Με αυτό τον τρόπο, αν κάποιος από αυτούς, είναι μαζί σου, ενώ βιώνεις κάτι τέτοιο, δεν θα τρομάξει και θα σε ηρεμήσει.

Το τρίτο βήμα είναι να μιλήσεις, αλλά αυτή τη φορά σε κάποιον ειδικό. Ένας ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής, ή ακόμη και ένας ψυχίατρος, είναι ο άνθρωπός σου. Πολλές φορές, η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, δεν κρίνεται απαραίτητη και ο “παθών” λύνει το πρόβλημά του με ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες. Το πιο δύσκολο κομμάτι, όπως προανέφερα, είναι να αναζητήσεις μαζί με τον ειδήμονα, τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτό το “ξέσπασμα”. Γεγονότα του παρελθόντος, της παιδικής ηλικίας, ένα πένθος, μία απόρριψη, μία απώλεια, η μοναξιά, μπορεί να κρύβονται από πίσω. Όσα συναισθήματα δεν εξωτερίκευσες τη στιγμή που έπρεπε, ήρθε η ώρα, με το “έτσι θέλω” να βγουν στην επιφάνεια.

Κράτα αυτό που θα σου πω και να το θυμάσαι: μην αισθάνεσαι ντροπή ή ενοχή. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς, οποτεδήποτε. Μην αρνηθείς τη βοήθεια που θα σου προσφέρουν. Αγάπησε τον εαυτό σου, αγάπησε τις “κρίσεις” σου, είναι αυτές που σε βοήθησαν να επιπλέεις, ενώ πριν λίγο βούλιαζες.

Βάγια Μούτλια

Ορμώμενη των εκδηλώσεων για τον επετειακό εορτασμό της 25ης Μαρτίου, θυμήθηκα ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο “Όμορφη και παράξενη πατρίδα”. Ο πρώτος στίχος του ποιήματος είναι και ο τίτλος του:

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Η αντιφατική Ελλάδα του Ελύτη, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Ο θαυμασμός ξεχειλίζει ανεξέλεγκτα. Αποτυπώνεται η αίσθηση της μοναδικότητας, την οποία νιώθει ο ποιητής στον δεύτερο στίχο:

/ ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα

Η απαράμιλλη ομορφιά της χώρας μας, την οποία έχουμε την ευλογία να απολαμβάνουμε ελεύθεροι, είναι αποτέλεσμα της επανάστασης του 1821. Ήταν μία κοινωνική, εθνική και πολιτική εξέγερση. Ανοίχτηκε ο δρόμος για τη δημιουργία άλλων ανεξάρτητων κρατών στα Βαλκάνια. Από τη Μολδοβλαχία με αρχηγό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη μέχρι και την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου, δημιουργήθηκαν επαναστατικές εστίες. Με την υποστήριξη της Ρωσίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, η σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους περιλάμβανε την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τα νησιά των Κυκλάδων.

Στο ποίημα του Ελύτη, η Ελλάδα παρουσιάζεται ως μία χώρα που κατορθώνει να κάνει το αδύνατο δυνατό.

Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά.

Οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο ποιητής, μας μεταφέρουν σε εικόνες της πατρίδας μας. Τα λιμάνια, οι ακτές και τα καράβια είναι χαρακτηριστική εικόνα της Ελλάδας. Οι γεμάτοι αντιθέσεις στίχοι, δείχνουν την ιδιομορφία της. Η Ελλάδα του σήμερα και η Ελλάδα του τότε, έχει παραμείνει ίδια σε ό,τι αφορά τις αξίες. Ίσως, είναι μία αφορμή ο επετειακός εορτασμός, να ενθαρρύνουμε τους απανταχού Έλληνες και να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Οι δύσκολοι καιροί που διανύουμε, μπορούν εύκολα να παραλληλιστούν με τα χρόνια κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό, τα χρόνια της αιχμαλωσίας. Σαφέστατα, οι πολιτικοοικονομικές συνθήκες είναι διαφορετικές, αλλά η δομή της κοινωνίας, το ήθος και το πάθος του Έλληνα είναι το ίδιο.

Ο Έλληνας επιθυμεί να αισθάνεται ξεχωριστός από κάθε άλλο λαό. Η αίσθηση ανωτερότητας, πηγάζει από τη δεινή ικανότητα των προγόνων του, να μεταμορφώσουν τον κόσμο. Η έννοια της δημοκρατίας, του έθνους, των ιδανικών είναι ταυτόσημη με την Ελλάδα. Μεταλαμπαδεύουμε μέχρι και σήμερα τις αξίες και τα ολυμπιακά ιδεώδη. Η εν λόγω ένοπλη εξέγερση, δείχνει τον δρόμο της απελευθέρωσης σε κάθε αιχμάλωτο από τον εκάστοτε δυνάστη του. Ο Ελληνισμός αντιμάχεται τα ίδια ζητήματα τότε και τώρα, τη ζήτημα ζωής και θανάτου, μεταμορφωμένο σε ζήτημα επιβίωσης σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και πανδημίας. Το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αποδώσουμε φόρο τιμής με εκδηλώσεις σεβασμού στους Ήρωες του Αγώνα Ανεξαρτησίας.

Βάγια Μούτλια

All I want is Greece…

Με το νέο αυτό σύνθημα, ο Υπουργός Τουρισμού προσκαλεί τους τουρίστες, να επισκεφθούν τη χώρα μας φέτος το καλοκαίρι. Κατά τα λεγόμενά του, ανοίγει ο τουρισμός στις 14 Μαϊου, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Εμφανίστηκε αισιόδοξος, επισημαίνοντας ότι η φετινή χρονιά θα είναι καλύτερη από την περσινή. Το πλήγμα που υπέστη ο τουρισμός, δεν είναι ένα εθνικό ζήτημα, αλλά παγκόσμιο. Άραγε είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε τις πύλες μας στις ορδές ξένων επισκεπτών;

Σαφώς, είναι απαραίτητο να υποβάλουν τα έγγραφα που θα πιστοποιούν ότι έχουν εμβολιαστεί ή έχουν αναρρώσει από τον Covid-19. Κι αν έχουμε αύξηση κρουσμάτων, όπως τον Αύγουστο του 2019; Η συμβολή του τουρισμού στην οικονομία είναι πολύ σημαντική. Οι κάτοικοι των νησιών αλλά και άλλων τουριστικών θέρετρων ανυπομονούν να φιλοξενήσουν Έλληνες, αλλά και ξένους τουρίστες. Βεβαίως, κυρίες και κύριοι, θέλουμε να καλοδεχτούμε με όλα τα απαραίτητα μέτρα κάθε λογής τουρίστα- Ευρωπαίο, Ασιάτη, Αμερικανό- αλλά με τι κόστος; Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι διαμαρτύρονται λέγοντας ότι, το σύστημα υγείας και οι νοσοκομειακές κλίνες βρίσκονται με το σταγονόμετρο. Η κατάσταση είναι οριακή. Όλα αυτά, μάλιστα, λίγους μήνες πριν το καλοκαίρι.

Κι αν η επιστροφή στα σχολεία μετά από ένα “ξένοιαστο” καλοκαίρι σημαίνει και επιστροφή σε ένα lockdown για νιοστή φορά; Η -μέχρι στιγμής- ασφαλής Ελλάδα (συγκριτικά με τις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες) γίνεται πόλος έλξης για το καλοκαίρι του 2021. Οι εμβολιασμοί, ωστόσο, μέχρι και τον Απρίλιο δεν θα έχουν φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα. Ο ρυθμός αποκλιμάκωσης είναι πολύ πιο αργός από το ρυθμό μετάδοσης της πανδημίας. Είναι καιρός να ρισκάρουμε ανυπολόγιστες απώλειες; Εκπρόσωποι του λιανεμπορίου και της εστίασης ποντάρουν και εκείνοι στο “‘άνοιγμα” του τουρισμού, καθώς αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Οι απελπιστικές κινήσεις της τελευταίας στιγμής, καθώς και οι δοκιμαστικές περίοδοι, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έκρηξη κρουσμάτων.

Φέτος, είναι χρονιά ορόσημο για τη χώρα μας. Συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Ένας παραπάνω λόγος, για να αποδείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, ότι είμαστε εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα μέσα προκειμένου να πράξουμε όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, να φιλοξενήσουμε και να καλοδεχτούμε με τον καλύτερο τρόπο τους ξένους.

Το καλοκαίρι αυτό θα είναι ένα στοίχημα για όλους. Το έβλεπες (να έρχεται); Το έπαιξες. Κι έχασες ; Θα δείξει.

Βάγια Μούτλια

Κάθε πράξη βίας, από όπου κι αν προέρχεται, είναι καταδικαστέα.

Ο διαχωρισμός των προβάτων από τα ερίφια δεν προβλέπεται μόνο για τους πολίτες αλλά και για τα όργανα της τάξης. Δεν είναι άλλωστε, η πρώτη φορά που έρχονται στο προσκήνιο τέτοια γεγονότα. Επί σειρά ετών, η εκάστοτε Κυβέρνηση, καλούνταν να αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο. Μόνο που αυτή τη φορά, μία πανδημία, κάποια σεξουαλικά σκάνδαλα αλλά και σκάνδαλα παιδεραστίας, ένας διαμαρτυρόμενος ισοβίτης και εκατομμύρια εξουθενωμένοι ψυχικά πολίτες, διαμορφώνουν ένα κλίμα που δεν θυμίζει σε τίποτα τα προηγούμενα.

Με αφορμή τα επεισόδια της Νέας Σμύρνης, θυμήθηκα μία φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ

Μου αρέσει να συμβαίνουν πράγματα. Και, αν τα πράγματα δεν συμβαίνουν, μου αρέσει να τα κάνω να συμβαίνουν.

Κάτι ανάλογο θα είχαν στο νου τους και οι διαδηλωτές, οι οποίοι επιτέθηκαν στον ειδικό φρουρό. Σε καμία περίπτωση, δεν δικαιολογώ το άγριο ξύλο που δέχτηκε ο πολίτης από τους αστυνομικούς που αισθάνθηκαν ότι απειλούνται(;). Είτε τους προκάλεσαν είτε όχι, έχασαν την ψυχραιμία τους και αντέδρασαν με αδικαιολόγητη βία. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι επρόκειτο για ένα γεγονός κατάχρησης εξουσίας. Αν κάτι χρήζει αλλαγής και άμεσης ανάγκης είναι η αυστηρότερη αξιολόγηση μέσω ψυχομετρικών δοκιμασιών στις Ένοπλες Δυνάμεις και την Αστυνομία. Ένας εκπαιδευόμενος δεν είναι σε θέση να κρίνει, αν και κατά πόσο είναι κατάλληλος να έρθει αντιμέτωπος με πραγματικά βίαια και εκρηκτικά επεισόδια. Η συνεχής άσκηση και ενημέρωση, θα μπορούσε να επιφέρει ασφαλέστερα αποτελέσματα.

Η εικόνα των αστυνομικών, επονομαζόμενων μπάτσων, δύσκολα να μεταβληθεί. Μία παραίτηση, εν προκειμένω του κ. Χρυσοχοΐδη, δεν θα λύσει το πρόβλημα. Ναι, είναι γνωστό ότι, ακολουθούν τις επιταγές της ηγεσίας και υιοθετούν τις απόψεις της εκάστοτε εξουσίας. Από την άλλη, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ψήφισε την εν λόγω κυβέρνηση, ακριβώς γιατί ένας από τους βασικούς πυλώνες του προγράμματός της ήταν η ενίσχυση της ασφάλειας με νέο εξοπλισμό, περισσότερες περιπολίες, νέες προσλήψεις.  Σαφώς, και πρέπει να ζητηθούν εξηγήσεις από την πλευρά της Κυβέρνησης για τέτοιου είδους περιστατικά βίας, αλλά ας μην ξεχνάμε το μερίδιο ευθύνης που φέρουμε κι εμείς. Σε μία ευνομούμενη πολιτεία, η βία δεν χωρά δικαιολογίες.

Βάγια Μούτλια

Ψυχή, ζωή, πνεύμα, καρδιά.

Ήταν η μετάφραση της λέξης “θυμός” στην αρχαία ελληνική. Με το πέρασμα των χρόνων, η λέξη πλέον είναι συνώνυμη της “οργής”. Πρόκειται για ένα υγιές συναίσθημα με πολλά διαφορετικά πρόσωπα. Ίσως, είναι το πιο παρεξηγημένο από όλα. Θες να πεις τόσα και τελικά να μη λες ούτε λέξη.

Ως επί το πλείστον, είναι δευτερεύον συναίσθημα. Συνήθως, συνοδεύεται από λύπη, φόβο ή ακόμα και άγχος. Μπορεί να “κατοικεί” μέσα μας για χρόνια και ύπουλα να ψάχνει διεξόδους για να απελευθερωθεί. Ο χρόνιος θυμός προκαλεί προβλήματα υγείας, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά. Από καρδιακή προσβολή μέχρι και κρίσεις πανικού.

Υπάρχουν δύο είδη θυμού, εκείνος που εξωτερικεύεται (λεκτικά ή σωματικά) και εκείνος που μεταφέρεται σε ένα εσωτερικό επίπεδο, ο θυμός που “πνίγουμε”. Ακραίες συνθήκες, για παράδειγμα, η περίοδος του εγκλεισμού που διανύουμε, εντείνουν τον θυμό που προϋπάρχει μέσα μας. Πολλοί από εμάς, δυσκολεύονται να εκδηλώσουν τα συναισθήματά τους, και προσπαθούν να τα απωθήσουν με λανθασμένους τρόπους. Αυτό έχει ως συνέπεια, την εμφάνιση βίαιων ξεσπασμάτων, αγενούς και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ή ακόμη χειρότερα και την εμφάνιση κατάθλιψης. Σε αυτό το σημείο, καλό θα ήταν να διαχωρίσουμε τις διαταραχές συμπεριφοράς από την εκτόνωση του θυμού.

Ουκ ολίγες φορές, η αντιδραστική συμπεριφορά μικρών παιδιών εκλαμβάνεται ως εκδήλωση θυμού. Λάθος. Αποτελεί απλώς μία αφορμή για να “φωνάξει” το παιδί και να επικοινωνήσει ότι, κάτι δεν “πάει καλά” στις σχέσεις του με τους σημαντικούς άλλους (εαυτός, οικογένεια, σχολείο).

Δεν είναι ντροπή να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, να δείχνεις τι νιώθεις ή να λες αυτό που αισθάνεσαι. Τα αρνητικά συναισθήματα “φωλιάζουν” μέσα μας και μας βαραίνουν, μας εξουθενώνουν. Καταστρέφουν τη σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Αλλάζουν εμάς και όχι τους άλλους και μάλιστα επί τα χείρω. Υπό άλλη σκοπιά, ο θυμός είναι ευεργετικό συναίσθημα, αρκεί να το αξιοποιήσουμε σωστά. Αποτελεί την κινητήριο δύναμη για να δουλέψουμε λιγάκι με τον εαυτό μας. Μας δραστηριοποιεί και κατά κάποιο τρόπο μας αναγκάζει να αλλάξουμε τον τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας των δυσάρεστων αισθημάτων μας.

Η προσπάθεια και η εξάσκηση στην υγιή επαφή με τον εαυτό μας θα βελτιώσουν κατά πολύ στοιχεία του χαρακτήρα μας, αλλά και τη διάθεσή μας. Τα ανείπωτα και σαφέστατα φυλακισμένα συναισθήματα θα βρουν επιτέλους έναν δρόμο διαφυγής. Όσο και αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε και τα πιο σκοτεινά σημεία, τα μύχια της ψυχής μας, πολλές φορές είναι ανέφικτο. Αφεθείτε και απευθυνθείτε σε έναν ειδικό. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και ελάτε πιο κοντά του. Το έχει ανάγκη, περισσότερο από όσο νομίζετε.

Βάγια Μούτλια

Next station Αυλώνα. Επόμενος σταθμός Βόλος. Στάση! Κορυδαλλός. Φτου κι από την αρχή; Όχι, φυσικά (προς το παρόν). Από την απομόνωση, στα κανονικά κελιά και μετέπειτα σε αγροτικές φυλακές. Παρ όλα αυτά, αιτήματα και απεργίες πείνας. Σαν μικρό σκανδαλιάρικο παιδί που αν δεν “γίνει το δικό του”, πεισμώνει. Ο περί ου ο λόγος είναι ισοβίτης (ονόματι Δημήτρης Κουφοντίνας), η απεργία πείνας του οποίου, θέτει πλέον τη ζωή του σε σοβαρό κίνδυνο.

Συμμετοχή σε 11 δολοφονίες. Μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης. Βομβιστικές επιθέσεις. Μια υπενθύμιση των γεγονότων του παρελθόντος, για να μην ξεχνιόμαστε. Ο αιτούμενος τον Αύγουστο του 2015, ζήτησε να μην μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού, διότι τις χαρακτήρισε “διεφθαρμένες”. Ξεκίνησε απεργία πείνας τότε, διότι, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε

μετάγομαι αιφνιδιαστικά στον Κορυδαλλό, σε έναν χώρο όπου βρίσκονται διεφθαρμένοι πολιτικοί, αστυνομικοί, δικαστικοί κ.α. με τους οποίους είναι αδύνατο φυσικά να συνυπάρξω

Εντέλει, μεταφέρθηκε στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Μετά από 5,5 χρόνια, “εξαναγκάζει” την Πολιτεία και την παρούσα Κυβέρνηση να αποδεχτεί το αίτημά του για  μεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού, στην πτέρυγα που τον “φιλοξενούσε”, πριν τις αγροτικές φυλακές του Βόλου. Βαράει ο Κουφοντίνας τον ζουρνά; Ε, οι υπόλοιποι θα χορέψουν.

Οι επιπτώσεις, αν τελικώς το αίτημα του δεν απορριφθεί, δεινές. Σε ένα κράτος Δικαίου, σε μία δημοκρατική πολιτεία, τι θα γινόταν αν, έστω ένας ακόμη κρατούμενος μιμούνταν τον γνωστό τρομοκράτη; Ποιες οι συνέπειες αν αποδεχόμασταν και το υποθετικό εκείνο αίτημα; Πιθανώς, θα πυροδοτούσε μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις κρατουμένων, αναρχικών, αντεξουσιαστών και των λοιπών συγγενών. Διόλου απίθανο και το ενδεχόμενο να στοιχειοθετεί η επώαση μιας νέας ομάδας τρομοκρατών. Σε μία κοινωνία, οι νόμοι της οποίας δεν τηρούνται (πάντοτε) αυστηρά, οι αξίες μέρα με τη μέρα θα διαβρώνονται.

Από εκεί που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μας η πανδημία, κατόπιν ένας παιδεραστής, τώρα μας απασχολεί (;) ένας παραβάτης του νόμου. Τα τρία κακά της μοίρα μας. Εκεί που επικρατεί ανομία, επικρατεί και ανασφάλεια. Αν εμβαθύνουμε και ανακαλύψουμε νέα “παραθυράκια” στους νόμους, φοβάμαι ότι θα πέσουμε στον υπό-νομο. Υποταγή στον ανυπότακτο; Κανένα αίσθημα δικαίου.

Πήρε τον κακό το δρόμο

και την εύκολη ζωή…. στο κελί 33.. στον Κορυδαλλό.

Βάγια Μούτλια