Η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζει ένα εκτελεστικό διάταγμα για τη δημιουργία ενός εθνικού αποθέματος πολύτιμων μετάλλων που βρίσκονται στον βυθό του Ειρηνικού Ωκεανού. Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να μειωθεί η εξάρτηση των ΗΠΑ από την Κίνα σε κρίσιμες πρώτες ύλες, οι οποίες είναι απαραίτητες για μπαταρίες, οπλικά συστήματα και ηλεκτρονικά κυκλώματα, όπως αναφέρουν πηγές που επικαλούνται οι Financial Times.
Τα «πολυμεταλλικά κονδύλια» που εντοπίζονται στον ωκεανό περιλαμβάνουν νικέλιο, κοβάλτιο, χαλκό και μαγγάνιο, καθώς και ίχνη σπάνιων γαιών. Το σχέδιο της κυβέρνησης προγραμματίζει την αποθήκευσή τους κοντά σε ήδη υφιστάμενα στρατηγικά αποθέματα πετρελαίου και μετάλλων.
Αυτή η κίνηση εντάσσεται στο πλαίσιο της «ενεργειακής και τεχνολογικής ανεξαρτησίας» που προωθεί η κυβέρνηση Τραμπ, και ακολουθεί άλλες πρωτοβουλίες, όπως οι πιέσεις για εξόρυξη στην Ουκρανία, η απόπειρα αγοράς της Γροιλανδίας και οι απειλές για προσάρτηση του Καναδά.
Ο Αλεξάντερ Γκρέι, ειδικός σε θέματα Ασίας και πρώην προσωπάρχης του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, δήλωσε ότι η στρατηγική εστίαση στην υποθαλάσσια εξόρυξη είναι εύστοχη, υπογραμμίζοντας ότι η Κίνα έχει αρχίσει να βλέπει τον βυθό των ωκεανών ως ένα νέο μέτωπο στον οικονομικό και στρατιωτικό ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ.
Η Κίνα πρόσφατα επιβλήθηκε σε νέους περιορισμούς στις εξαγωγές σπάνιων γαιών, μια τακτική που χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια για να ασκήσει οικονομική πίεση. Το στρατηγικό απόθεμα που σχεδιάζεται από την Ουάσινγκτον θα λειτουργήσει ως δίχτυ ασφαλείας για μελλοντικές συγκρούσεις ή διακοπές στην παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού.
Επιπλέον, υψηλόβαθμα στελέχη των Ρεπουμπλικανών, όπως ο Υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Μάικ Γουόλτζ, υποστηρίζουν θερμά το σχέδιο στο Κογκρέσο. Σημαντικό είναι ότι ο περυσινός προϋπολογισμός άμυνας περιλάμβανε μελέτη σκοπιμότητας για τη χρήση αυτών των μετάλλων σε στρατιωτικές εφαρμογές.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ΗΠΑ, παρότι επιθυμούν να ηγηθούν σε αυτόν τον «μεταλλευτικό πυρετό», δεν έχουν κυρώσει τη Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) του 1982, που ρυθμίζει τις εξορύξεις σε διεθνή ύδατα. Οι πρόσφατες διαπραγματεύσεις στην Αρχή του Διεθνούς Βυθού (ISA) στη Τζαμάικα δεν κατέληξαν σε έγκριση για μαζική εξόρυξη, ενώ οι πιέσεις για μορατόριουμ αυξάνονται.
Αντιδράσεις προέρχονται από περιβαλλοντικές οργανώσεις που προειδοποιούν για την καταστροφή ευάλωτων θαλάσσιων οικοσυστημάτων, καθώς και από γεωοικονομικούς αναλυτές που αμφισβητούν τη δυνατότητα των ΗΠΑ να ανταγωνιστούν το κινεζικό δίκτυο εφοδιασμού και τις χαμηλές τιμές του ινδονησιακού νικελίου.
