Η διάλυση της παγκόσμιας τάξης που είχε διαμορφωθεί μετά το 1945 επιταχύνεται, με τις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή την εβδομάδα να υποστηρίζουν τη Ρωσία και τη Βόρεια Κορέα, σε αντίθεση με την Ουκρανία και την Ευρώπη, όπως επισημαίνει ο Economist.
Ο Φρίντριχ Μερτς, πιθανός νέος Καγκελάριος της Γερμανίας, προειδοποιεί ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να καταρρεύσει μέχρι τον Ιούνιο. Το διεθνές σύστημα φαίνεται ότι οδεύει προς μια εποχή όπου το «δίκαιο του ισχυρού» θα κυριαρχεί, επιτρέποντας στις μεγάλες δυνάμεις να επιβάλλονται και να εκφοβίζουν τις μικρότερες χώρες, όπως συμβαίνει και στη μαφία.
Η στρατηγική της ομάδας του Ντόναλντ Τραμπ υποστηρίζει ότι οι νέες συναλλαγές που υιοθετούν θα διασφαλίσουν την ειρήνη και θα αξιοποιήσουν την αμερικανική υπερδύναμη, έπειτα από 80 χρόνια “εκμετάλλευσης”. Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση μπορεί να καταστήσει τον κόσμο πιο ασταθή και επικίνδυνο, με την Αμερική να κινδυνεύει να γίνει πιο αδύναμη και φτωχότερη.
Αν και πολλοί δεν ενδιαφέρονται για τη διεθνή τάξη, αυτή επηρεάζει τη ζωή τους. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι αρχικά ζήτησαν 500 δισ. δολάρια, αλλά τελικά συμβιβάστηκαν με μια ασαφή συμφωνία για ένα κοινό ταμείο ανάπτυξης ουκρανικών ορυκτών, αφήνοντάς τους να αναρωτιούνται αν οι ΗΠΑ θα προσφέρουν εγγυήσεις ασφαλείας.
Η κυβέρνηση Τραμπ χαρακτηρίζεται από ένα μείγμα ιδεών και ισχυρών προσωπικοτήτων που συμφωνούν σε ένα κοινό σημείο: ότι το μεταπολεμικό σύστημα έχει μετατρέψει τις ΗΠΑ σε «θύμα» άδικων εμπορικών συμφωνιών και πολέμων.
Ο Τραμπ πιστεύει ότι μπορεί να προωθήσει τα αμερικανικά συμφέροντα μέσω συνεχών διαπραγματεύσεων, όπου όλα είναι διαπραγματεύσιμα: εδάφη, τεχνολογία, φυσικοί πόροι και άλλα. «Όλη μου η ζωή είναι συμφωνίες» δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον Εμανουέλ Μακρόν.
Ορισμένοι από τους συνεργάτες του Τραμπ, όπως ο επιχειρηματίας Στιβ Γουίτκοφ, ταξιδεύουν σε διάφορες πρωτεύουσες αναζητώντας συμφωνίες, ενσωματώνοντας ζητήματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή και τη Ρωσία.
Σύμφωνα με τον Economist, το νέο σύστημα διαμορφώνει μια νέα παγκόσμια ιεραρχία με τις ΗΠΑ στην κορυφή, ακολουθούμενες από κράτη με φυσικούς πόρους και στρατηγική επιρροή, χωρίς περιορισμούς από δημοκρατικούς θεσμούς.
Την ίδια στιγμή, ο Βλαντίμιρ Πούτιν στοχεύει στην αποκατάσταση της Ρωσίας ως αυτοκρατορικής δύναμης, ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν επιδιώκει τον εκσυγχρονισμό της Μέσης Ανατολής, και ο Σι Τζινπίνγκ επιθυμεί έναν κόσμο προσαρμοσμένο στα μέτρα της Κίνας. Οι σύμμαχοι της Αμερικής αντιμετωπίζονται ως αδύναμοι κρίκοι που είναι δυνατοί να εκμεταλλευτούν.
Η έννοια της εδαφικής ακεραιότητας φαίνεται να βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση, ανατρέποντας έτσι τους κανόνες της μεταπολεμικής τάξης.
