Πράγματι, πριν από λίγες ημέρες το ως άνω λαϊκό απόφθεγμα πραγματώθηκε προσφυώς και κυριολεκτικώς εις βάρος της πρωθυπουργού της Νορβηγίας, Έρνα Σόλμπερκ. Το γεγονός αυτό, συνιστώντας μάλλον μία εξαίρεση στην παθογενώς διαμορφωμένη συνήθεια της υπεροχής των κρατικών λειτουργών κατά του νόμου, είναι και μία αρπάγη για τη δικαιοκρατική αρχή, προκειμένου αυτή να μην αποκοπεί πλήρως από την ιδέα της ευρωπαϊκής δημοκρατικής ολοκλήρωσης.
Αυτή η εισαγωγική διαπίστωση δικαιολογείται αν σκεφτούμε πως η κ.Σόλπμερκ υπέστη τις δυσμενείς συνέπειες του νόμου μετά την καταφανή παραβίαση του. Μεσούσης της πανδημίας και τεθειμένων σε εφαρμογή μέτρων με κανονιστικό και απαγορευτικό περιεχόμενο με σκοπό την αντιμετώπιση του κορονοιού η πρωθυπουργός διοργάνωσε σε χειμερινό θέρετρο οικογενειακή 13 ατόμων προκειμένου να γιορτάσει τα 60α γενέθλια της κατά παράβαση της απαγόρευσης διοργάνωσης εκδηλώσεων με άτομα περισσότερα των 10. Το διοικητικό πρόστιμο που της επιβλήθηκε από τις αστυνομικές αρχές και τελικά κατέβαλε η κ.Σόλμπερκ ανερχόταν στα 1.900 ευρώ, ενώ η ίδια απολογήθηκε επιπροσθέτως για την απείθαρχη και παράνομη συμπεριφορά που επέδειξε.
Παρόμοιο περιστατικό με πρωταγωνιστικό πάλι πρόσωπο τον πρωθυπουργό συνέβη πριν από λίγους μήνες και στη χώρα μας, και μάλιστα εις διπλούν, χωρίς όμως την ίδια ενθαρρυντική και επιβεβαιωτική για το δημοκρατικό πολίτευμα κατάληξη. To πρώτο ήταν η ποδηλασία του πρωθυπουργικού ζεύγους σε μία περιοχή ευρύτερη του δήμου κατοικίας του -για την οποία εριζόταν αν είναι επιτρεπτή ακόμα και κατ’ ενάσκηση της ελευθερίας στη σωματικής άσκησης- και η μεταγενέστερη ανάρτηση φωτογραφίας του με παρέα μηχανόβιων χωρίς καμία απόσταση και χρήση μάσκας. Και το δεύτερο, η πολυσυζητημένη συμμετοχή του πρωθυπουργού στο πολυπληθές για τα δεδομένα της πανδημίας γεύμα, στο σπίτι βουλευτή του στην Ικαρία έπειτα από επιθεώρηση των εμβολιασμών στο νησί. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε τα αστοχήματα του, επισημαίνοντας ακόμα στην πρώτη τον «υποδειγματικό» για τους πολίτες ρόλο όλων των πολιτικών προσώπων. Παρόλα αυτά σε μία πολιτεία που θέλει να είναι οργανωμένη στη βάση ενός κυρίαρχου νόμου, του Συντάγματος, το οποίο αποκηρύσσει την ανισότητα και τη διάκριση των πολιτών με κριτήριο την αξιωματική τους θέση, ανάξια λόγου κρίνεται η παραδοχή ενός απαγορευμένου σφάλματος από τον πρωθυπουργό. Αντιθέτως, κρίνεται εφαρμοστή και εφαρμοστέα η επίδοση στον παραβάτη -και ακόμα ισότιμο πολίτη- του διοικητικού προστίμου για τη διπλή καταπάτηση του νόμου για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Όχι επειδή η καταματωμένη ελληνική οικονομία θα διασωθεί με τα 600 ευρώ του πρωθυπουργού, ούτε καν για να αναβαθμιστεί η ποιότητα της κριτικής από την αντιπολίτευση -που χρόνο δεν έχασε να κατηγορήσει για ανικανότητα σύσσωμη την κυβέρνηση- ,ούτε τόσο επειδή η συμπεριφορά ενός τέτοιου δημόσιου προσώπου είναι ανεπιφύλαχτα εγερτήρια αλυσιδωτών παραβιάσεων του ίδιου νόμου προς ικανοποίηση του κοινού αισθήματος περί δικαίου και ασφάλειας, αλλά επειδή χωρίς την ισότιμη εφαρμογή του νόμου καταρρέει το συνταγματικό πολίτευμα. Ένα πολίτευμα που υπάρχει χάρη στη κυρίαρχη βούληση του λαού να τεθεί το σύνταγμα. Πρόκειται για την αποκαλούμενη «πρωτογενή συντακτική εξουσία» που μεταξύ άλλων είναι και αυτονομιμοποιούμενη. Από τη στιγμή, όμως, που αρχίζει να υπάρχει κυρίαρχο γίνεται το σύνταγμα, ο λαός μετατρέπεται σε εκλογικό σώμα και ισχύει ό τι προβλέπεται σε αυτό, όλα είναι πλέον «συντεταγμένα». Ο λαός είναι κυρίαρχος διότι το ορίζει το σύνταγμα και κράτος δικαίου υπάρχει επειδή επίσης ορίζεται από το σύνταγμα, άρα στην υπερκείμενη θέση βρίσκεται ο νόμος. Γι’ αυτό η απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου σε κάθε περίπτωση είναι τρόπος ελέγχου της γνησιότητας του συνταγματικού πολιτεύματος, το οποίο ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο απολάκτισε. Τόσο σημαντικό που οφείλει να εξασφαλίζει την ενότητα της κυβέρνησης και να κατευθύνει τις ενέργειες της μέσα στο πλαίσιο των νόμων. Φυσικά μετά τα απροκάλυπτα γεγονότα η ενότητα αυτή ρηγματώθηκε με μέλη της κυβέρνησης να τηρούν απόλυτη σιγή, δηλώνοντας ωστόσο σιωπηρά την εναντίωσή τους στην πράξη του πρωθυπουργού.
Όπως, λοιπόν, φάνηκε, από τον κ. Μητσοτάκη δεν πληρώθηκε τίποτα. Το ουσιώδες, ωστόσο, τίμημα που καταβάλλει η Ελλάδα όταν τέτοια γεγονότα ξεπροβάλλουν με τόσο ωμή ειλικρίνεια είναι πολύ πιο ακριβό από το πρόστιμο της κ.Σόλμπερκ, ανυπολόγιστο θα λέγαμε. Γεγονότα δηλαδή όπως, η ολοφάνερη απειθαρχία και ατιμωρησία ισχυρών πολιτικά προσώπων, η νομοθέτηση φύλαξης των πανεπιστημίων από σώματα της ελληνικής αστυνομίας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη καθ΄υπέρβαση της κατοχυρωμένης ακαδημαϊκής ελευθερίας και αυτοτέλειας των πανεπιστημίων, η άγρυπνη επιφυλακή μέρους της αστυνομίας να επιβάλλει την τάξη ή απλώς να αυτοθαυμαστεί χρησιμοποιώντας τη «ράβδο», η ανεκδιήγητη αποποίηση από την ελληνική δημόσια διοίκηση του καθήκοντος της να εξατομικεύσει έναν κανόνα γενικής και αφηρημένης ισχύος επειδή υπαγόταν σε αυτόν ένας τρομοκράτης και δολοφόνος ισοβίτης, ο οποίος βέβαια είχε ήδη καταδικαστεί. Το κόστος αυτών είναι εξαιρετικά βαρύτιμο, αφού καταδεικνύουν πως ο ελληνικός λαός παρά το φανερό καμάρι του είναι ένας απλός τυμβωρύχος του παρελθόντος του, που έρχεται να εκμεταλλευτεί την λαμπρότητα των προγόνων του για να ντύσει τον σκοταδισμό των σημερινών του αποφάσεων, που καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με όσους σταδιακά θεμελίωσαν το δημοκρατικό πολίτευμα και ενέπνευσαν τα ευρωπαϊκά κινήματα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Πλέον έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητό ότι ο καθένας κρίνεται με μόνη παράμετρο την ατομική του δράση, τα διαχρονικά «τιμαλφή» ιδεώδη δεν μπορούν να ισοδυναμούν με μία συνεχή επιεική κριτική. Στιγμές της Ελλάδας έχουν αμαυρώσει τελευταία τη θέση της στον ευρωπαϊκό και διεθνή κόσμο και αυτό είναι μία κοινή αλήθεια.
Συμπερασματικά, η Νορβηγία απέδειξε στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη την προσήλωση της στην προσπάθεια για μία ευρωπαϊκή δημοκρατική ολοκλήρωση εφαρμόζοντας αδιακρίτως τον νόμο και επιβεβαιώνοντας το κράτος δικαίου τόσο με την έννοια της δέσμευσης της κυβέρνησης από τους κανόνες όσο και με την έννοια της χρηστής απονομής δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε όλους τους πολίτες. Η Ελλάδα απέτυχε διαδοχικά να συνεισφέρει κάτι στον σκοπό αυτό επιβεβαιώνοντας μόνο ό τι εδώ και πολλά χρόνια έχει τραγουδήσει ο Γιάννης Πάριος «όλα εδώ πληρώνονται, τα μάτια της στον κόσμο ταπεινώνονται» !
Αριστείδης Κυπριώτης